Het resultaat van mijn zwangerschapstest is niet mijn vriendje

Vorig jaar had ik mijn eerste doorbloedige, hartverscheurende zwangerschapsschrik, en hoewel ik echt van mijn vriend hou en een toekomst met hem kan zien, wilde ik hem niet hebben toen ik erachter kwam of ik al dan niet verwachtte. Dit is waarom ik ervoor koos om een ​​zwangerschapstest voor thuis te doen en daarna een volgende afspraak met een arts gepland had zonder hem daarbij te betrekken.

Het duurt twee tot de tango, maar er kan er maar één worden aangereden. Ik vind het niet leuk als paren zeggen 'we zijn zwanger', terwijl het simpelweg niet op beide mensen van toepassing is. Ja, je verwacht allebei een kind, maar slechts één persoon groeit en draagt ​​dat kind. Ik wist dat als ik zwanger was, dit een situatie zou zijn die alleen mijn lichaam zou treffen, niet de zijne.

We hadden nooit besproken wat er zou gebeuren als ik ooit zwanger zou worden. Op het moment van mijn schrik waren mijn vriend en ik minder dan een jaar samen geweest. Hoewel we absoluut verliefd waren en over de toekomst begonnen te praten, waren we er nog steeds niet bij stilgestaan ​​en serieus gesproken over wat we zouden doen in het geval van een ongeplande zwangerschap. Het laatste wat ik wilde was om dat gesprek te beginnen met: "Dus ik denk dat ik misschien zwanger ben. Gedachten?”

Ik ga liever alleen naar de dokter. Het is niet alleen de gyno, het zijn allemaal artsen. Als iemand die lijdt aan angstgevoelens, merk ik dat ik gewoon rustiger en helder van geest ben als ik alleen met medische zaken omga. Ik maakte een afspraak met mijn arts toen twee thuiszwangerschapstesten onduidelijk bleken (het gebeurt). Alleen al de gedachte dat mijn vriend meeging, maakte dat ik begon te hyperventileren, maar ik wist dat hij zou willen meekomen als ik hem erover zou vertellen.

Ik wilde mijn beslissing niet baseren op wat hij wilde. Als ik zwanger was, wist ik eerlijk gezegd niet wat ik zou doen. Wat ik wel wist, was dat ik die keuze niet wilde maken op basis van wat mijn vriend wilde en mijn eigen gevoelens negeerde. Ik wilde ervoor zorgen dat als ik besloot om het te houden, het zou komen omdat ik wilde het. Per slot van rekening wilde ik absoluut niet dat ik mijn partner kwalijk nam - of erger nog, mijn eigen kind.

Ik ben de financieel stabielere. De simpele en simpele waarheid is dat ik aanzienlijk financieel gezonder ben dan mijn vriend. Ik werk veel, ik spaar veel, en ik ben meer geconcentreerd op deze dingen dan hij. Ongeacht wat de beslissing over mijn potentiële zwangerschap zou zijn geweest, zou het gewoon standaard zijn dat ik degene zou zijn die letterlijk zou betalen voor de gevolgen.

Als ik abortus besloot, wist ik niet zeker of ik het hem wel zou willen vertellen. Ik ken een paar mensen die abortussen hebben gekregen en hebben het geheim gehouden voor hun belangrijke anderen. Het lijkt misschien vreselijk slinkend aan de oppervlakte, maar ik moet zeggen dat ik het helemaal begrijp. Abortus kan zo'n persoonlijke, emotionele ervaring zijn en het is niet iets dat veel mensen - vooral degenen die niet zwanger kunnen raken - gemakkelijk hun hoofd rond kunnen wikkelen. Als ik er ooit een heb, wil ik heel goed het stil houden om verdere emotionele onrust te voorkomen.

Ik vertrouw mezelf in tijden van crisis. Ik heb mezelf door veel rotzooi in het leven heen geholpen, het meeste nog voor ik ooit heb gedaan leerde kennen mijn vriend, en nog minder begon hem te daten. We steunen absoluut elkaar, maar ik denk dat alle mensen uiteindelijk op zichzelf moeten kunnen vertrouwen. Ik wist dat mijn zwangerschapsschrik iets was waar ik mezelf doorheen kon krijgen, ongeacht welke richting het op ging.

Ik wilde hem niet benadrukken. Toen het erop aankwam, wilde ik mijn vriend echt niet onnodig belasten als bleek dat ik niet zwanger was. Ik wist trouwens dat het iets was dat we later altijd konden bespreken (en, voor de duidelijkheid, we hebben het).

Ik wilde mezelf ook niet meer benadrukken. Om erachter te komen of je zwanger bent, hoef je alleen genoeg zenuwslopend te zijn zonder iemand anders zijn stressniveaus te geven. Ik wist dat als mijn vriend daar bij mij was, mijn bezorgdheid over hem en zijn gevoelens gewoon een al intense situatie zou intensiveren.

Ik heb mijn onafhankelijkheid altijd gewaardeerd, zowel binnen als buiten relaties. Ik had het gevoel dat als ik het hem zou vertellen, het iets zou worden waar we beiden mee zouden moeten omgaan in plaats van alleen ik. Ik vind het leuk om dingen met hem te delen, maar ik waardeer nog steeds mijn autonomie. Het is mijn lichaam, mijn keuze, en het is ook mijn beslissing of ik in de eerste plaats iemand vertel dat ik misschien zwanger ben.