Ik moet stoppen met iedereen vergelijken met mijn ex-het is alleen kwetsen mij
Ik weet dat het een vreselijk neveneffect is van slechte scheidingen en ik verwond me alleen maar door me eraan over te geven, maar ik kan het niet helpen de mensen te vergelijken die ik de laatste tijd met mijn ex heb. Ik beoordeel anderen heel hard en beslis van tevoren dat ze nooit tegen hem op kunnen. Ik wou dat ik kon stoppen, maar ik kan het niet.
Ik idealiseer mijn ex en ik weet het. Ik blaas hem op om een superheld te zijn en vergeet gemakkelijk zijn ondergang. Ik gedraag me alsof hij Gods geschenk aan de aarde en de grootste minnaar was. Ik word meegesleept door de fantasie die ik heb gecreëerd over wie ik wil dat hij is, in plaats van wie hij werkelijk is. Ik kan gemakkelijk een fictie verzinnen, hem als de beste herinneren. Logisch, ik weet dat ik me hier schuldig aan maak, maar dat maakt het niet makkelijker om te stoppen.
Ik herinner me dingen als beter dan ze waren. De realiteit is dat onze relatie nogal waardeloos was. Het was giftig en rommelig. Desalniettemin, kies ik ervoor dingen te onthouden als beter dan ze waren. Het is dat hele idee van het romantiseren van dingen en alleen het onthouden van de goede delen terwijl je het slechte wegzet. De waarheid van de zaak is dat het een relatie was waar ik absoluut niet mee zou moeten leven en ik probeer me aan dat feit te houden.
Vergelijking is de dief van vreugde. Kaasachtig maar waar. Het vergelijken van mijn ex en onze relatie met anderen maakt me alleen maar ongelukkig. Het steelt mijn vreugde omdat het me altijd iets anders laat dan wat ik heb. Als ik ondankbaar en vergelijkend ben, is niets voldoende. Het betekent ook dat ik anderen streng veroordeel wanneer ik hun verhaal echt niet eens ken.
Niemand kan ooit in mijn gedachten opgaan met de versie van hem. Omdat hij zo geïdealiseerd is, is het onmogelijk om te concurreren. Mensen kunnen mooi, slim en aantrekkelijk zijn en ik voel nog steeds blabla over hen. Ze zijn niet mijn ex, dus ze zijn niet genoeg. In werkelijkheid was mijn ex ook een mens met allerlei gebreken - meer dan ik echt wil toegeven, maar ik heb een groots beeld van hem in mijn gedachten. Omdat de nieuwe mensen die ik ben, niet echt zijn hoe ik voel dat mijn ex is, dat wil zeggen perfect, anderen blijven tekortschieten.
Ik ben mind-reading deze nieuwe mensen hoe dan ook. Ik ga ervan uit dat ik alles weet over deze mensen op basis van de minimale interacties die ik met hen heb gehad. Ik maak een fictie over hun leven en hun verhaal in plaats van te leren wat de waarheid is. Het wordt gemakkelijk te vergelijken met mijn ex omdat ik alles weet over de goede dingen van hem, terwijl ik nog niet weet welke goede delen van deze mensen ik net begin te dateren. Mind-reading brengt me alleen in de problemen.
Ik kan er niet van genieten om te daten. Ik denk: "Hm, je bent niet zo schattig als mijn ex en ik krijg niet hetzelfde gevoel dat hij me gaf als ik bij jou ben." Ik maak niet het beste van mijn ervaringen, ik doe gewoon dat hele dang vergelijkende ding. Het maakt mensen onaantrekkelijk, omdat ik mezelf zover heb gebracht dat ik gewoon niet geïnteresseerd ben.
Ik ben erg kritisch op mijn dates. Ik veroordeel ze harder dan ik zou doen als ik niet een beetje gebroken hart had. Ik zie hun tekortkomingen zo overdreven dat ze alles worden wat ik kan zien. Ik heb niet het gevoel dat ik bij een ander mens zit, terwijl ik, als ik me normaal voel, de mensen veel ruimte geef om zichzelf te zijn zonder dat ik ze veroordeel. Het kritieke deel van mij wordt sterker als mijn hart verdrietig is.
Ik heb altijd een tijdje geduurd om over mensen heen te komen. Ik ben een extra gevoelig mens. Ik voel me heel diep en voor een lange tijd. Als gevolg hiervan kost het me over het algemeen een eeuwigheid om over mensen heen te komen. Ik sleep het verdriet een tijdje door. Deze zaak is geen uitzondering, en het kost me veel meer tijd dan ik zou willen om over hem heen te komen, vooral gezien hoe kort geleden we samen waren, ik heb de neiging om te denken dat ik sneller over dingen heen moet dan ik ben. Dit is echter niet waar.
Genezing gebeurt op zijn eigen tijd. Hoe graag ik ook graag met mijn vingers knip en genezen ben, dit spul kost tijd. Gebroken harten hebben tijd nodig om hersteld te worden. Ik kan het proces niet sneller versnellen dan het op natuurlijke wijze gaat gebeuren. Helaas heeft heling zijn eigen klok en soms duurt het een tijdje. Ik moet gewoon mezelf daar buiten houden en goed voor mezelf zorgen om verder te gaan.
Ik kom er uiteindelijk wel overheen. Ik ben er al overheen. Deze symptomen beginnen te vervagen en ik denk steeds minder aan hem. Hij is niet langer een vaste waarde in mijn uur-tot-uur-gedachte. Hij komt zeker een paar keer per dag in mijn hoofd, veel meer dan ik zou willen, maar ik kan de verbetering zien. Er zal een tijd komen dat ik bijna nooit aan hem denk en ik ben gestopt met het vergelijken van anderen met hem. Ik kijk uit naar deze tijd.
