10 dingen die ik heb geleerd van het mislukte huwelijk van mijn ouders
Echtscheiding is niet iets wat de meeste mensen associëren met gelukkige herinneringen en warme gevoelens, maar het einde van een relatie die gewoon niet werkt, hoewel pijnlijk, biedt een mogelijkheid om een aantal vrij belangrijke lessen te leren. Toen ik 10 jaar oud was, zag ik hoe het huwelijk van mijn ouders verbrokkelde en jaren achtereen met het resterende drama te maken had, was niet gemakkelijk, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me geen sterker persoon maakte. Dit is wat het mij heeft geleerd:
Je kunt niet bang zijn om te falen. Ja, kijken naar een eens blij einde van het huwelijk is genoeg om een aantal mensen voorgoed van langdurige relaties weg te houden. Ik snap het. Het is moeilijk om je aan iemand te binden als er altijd een gedachte in je achterhoofd zit die zegt: "Dit kan slecht eindigen." Niemand wil zich hiervoor inzetten - maar als je bij iemand wil zijn ("wil" zijn het sleutelwoord) dan is deze mogelijkheid een angst die je moet overwinnen. Ja, het kan mislukken, maar je kunt niet zo bang zijn voor die mogelijkheid dat je uiteindelijk iets misloopt dat mogelijk geweldig is.
Bemiddeling is een vaardigheid die je zult hebben voor het leven. Er waren zo vaak dat de 12-jarige mij voelde als een vrouw van middelbare leeftijd, me afvragend of ik de enige volwassene in deze verwarde situatie was. Kinderen van echtscheiding worden vaak zelfbenoemde scheidsrechters tot dramatische situaties, die een bepaald volwassenheidsniveau vereisen dat je moet leren snel. Het vermogen om twee kanten van een verhaal te zien, het probleem rustig te bespreken met iemand die tientallen jaren ouder is dan jij, en een redelijke oplossing te vinden, zijn vaardigheden die ik constant gebruik in mijn volwassen leven. Het is zeker de prepuberale stress waard.
Neem alles niet zo serieus. Het klinkt cliché, maar ik ben ervan overtuigd dat het cruciaal is voor een gezonde relatie om met je partner te kunnen lachen. Ik zag hoe mijn ouders ruzie maakten over belachelijk triviale dingen, waarvan ik nu weet dat het gebeurde vanwege diepe onderliggende spanningen die niets te maken hadden met waar we afhaalden die nacht. Het vermogen om dingen licht te nemen (wanneer het hoort) en om mezelf uit te lachen is iets waar ik mezelf nu trots op ben.
Leven betekent meegaan met de stroom. Je hebt waarschijnlijk een levensplan, wat geweldig is, maar je hebt vast wel doorgedrukt dat 'plan' niet gaat werken zoals je had gehoopt. Het leven is onvoorspelbaar en de plannen veranderen voortdurend; proberen om vast te houden aan die plannen is vruchteloos en betekent alleen dat je je energie gaat verspillen aan wat er had kunnen zijn. Of het nu voorbij was dat ik zaterdagavond niet naar Sara's feest kon gaan omdat het mijn vaders weekend was of omdat ik het erover eens was dat ik mijn droombaan niet had gekregen, het leren omgaan met het onvoorspelbare plan van de levensstroom goed.
Ouders zijn ook mensen. Soms worden ouders op een zeer stressvol, zeer onrealistisch voetstuk geplaatst. Het kunnen je idolen zijn, je rolmodellen en degenen die altijd weten wat te doen. Het is niet eenvoudig om te leren dat deze goden in ons leven gewone stervelingen zijn zoals wij. De waarheid is dat ouders menselijk zijn. Dat betekent dat ze dingen doen waar ze spijt van hebben, ze kunnen gemeen zijn en ze kunnen vreselijk duistere paden inslaan. Het was moeilijk om daar als kind omheen te denken, maar het verwerken van de imperfectie van mijn ouders heeft me in staat gesteld om er voor hen te zijn zoals zij voor mij zijn.
Het gaat niet alleen om jou. Ik ben misschien in de minderheid hier, maar ik heb nooit geloofd dat de scheiding van mijn ouders over mij ging. Mijn moeder en vader waren zo geweldig, ze verzekerden me altijd dat ik niets te maken had met hun scheiding, en ik dacht altijd: "Natuurlijk niet, jongens." Als mensen kunnen we een beetje egocentrisch zijn; dat geeft ons niet alleen een beperkt perspectief op het leven, maar het dwingt ons ook vaak om schuld te bekennen over dingen die niets met ons van doen hebben. Niet alles draait om jou en soms is dat heel goed.
Je kunt niet altijd krijgen wat je wilt. Dat klinkt een beetje hard, maar het is de waarheid. Ik ben er vast van overtuigd dat de dingen uiteindelijk zullen worden vernietigd op de manier zoals ze bedoeld zijn - maar niet altijd zoals jij dat wilt. Het hebben van die realistische mindset is niet eenvoudig en het zou je niet moeten weerhouden om grote dromen na te jagen, maar het is belangrijk om geaard te blijven.
Grote beslissingen lossen dingen niet op. Ik heb geen idee hoe ik over 10 jaar zal zijn, maar ik weet dit: ik zal nooit die persoon zijn die een baby heeft om een huwelijk te redden. Grote keuzes maken (trouwen, kinderen krijgen of zelfs een epische reis maken) gaat het probleem niet oplossen. Het zal je tijdelijk afleiden en je zelfs een poosje gelukkig maken, maar het probleem gaat niet weg omdat je hebt besloten er een ring op te zetten.
Het is prima om alleen te zijn. Onze maatschappij vertelt ons - vooral vrouwen - dat waarde en geluk alleen te vinden zijn in een relatie. Gezonde relaties kunnen heel wat prachtige dingen bieden, maar opgroeien met ouders die met elkaar gingen en soms vrijgezel gaven me een andere standaard van "normaal". Mijn vader en moeder hadden carrières, vrienden, hobby's en een leven waarin ze alleenstaand waren, en dat was altijd cool voor mij.
Communicatie is de sleutel. Dit relatieadvies kan in de grond worden geslagen, maar het is mijn grootste afname van het mislukte huwelijk van mijn ouders. Als ik iets weet, zal elke relatie zonder communicatie niet goed eindigen. Of het nu gaat om een collega, een vriend of een romantische partner, open communicatie is de ruggengraat van een stabiele relatie. Praten over je gevoelens kan beangstigend zijn, maar je muren doorbreken en openbreken is de sleutel tot succes.
