9 dingen die ik heb geleerd Het verliezen van een ouder in de twintig
Ik heb onlangs een medium bezocht om met mijn overleden vader te communiceren. Ik weet niet of het me enige troost gaf, maar het bezoek bood me het diepe inzicht dat zoveel mensen nog steeds het zeer verwarrende rouwproces volgen, net als ik, wat alleen nog ingewikkelder is als je jong bent. Dit is wat ik (tot nu toe) heb bedacht om een ouder in de twintig te verliezen.
Soms voel ik me alleen en het is moeilijk om te onthouden dat ik dat niet ben. Soms maakt het niet uit hoezeer ik omringd ben door mijn geweldige vrienden en familie, ik voel me nog steeds geïsoleerd. Soms wil ik mijn vader bellen en hem een vraag stellen over financiën of voeding of mijn relatie en hij kan er niet zijn, maar ik moet onthouden dat ik nog steeds met hem kan praten (zelfs als ik een beetje gek maak) minuten) en dat ik contact kan maken met zoveel mensen die van me houden. Er zijn zoveel mensen die mijn vader missen en ze willen begrijpen wat ik doormaak.
Ik moest een veilige plek vinden om te gaan als ik het moeilijk had. Voor mij is deze plaats meerdere keren veranderd in mijn behoeften of postcode. Of het nu gaat om een boekhandel, de bioscoop, een coffeeshop, de rustplaats van mijn vader of waar dan ook, het is belangrijk dat ik een veilige plek heb om te gaan wanneer ik worstelt met het rouwproces en ik voel dat ik alleen moet zijn. Soms kan alleen zijn en alleen denken aardige en positieve effecten hebben.
Rouwen is een onafhankelijk proces. Ik zal nooit meer rouwen als wie dan ook. Ik ga niet rouwen met dezelfde snelheid of op dezelfde manier als iedereen, omdat iedereen een andere band met mijn vader heeft. Ik stel geen verwachtingen (of laat iemand ze voor mij regelen) over hoe om te gaan met zijn dood of wanneer te stoppen met huilen. Ik heb mezelf de tijd gegeven om de dood van mijn ouders in mijn eigen tempo aan te kunnen. Het is oke niet oke te zijn.
Ik kan niet van iedereen verwachten dat ik weet wat ik doormaak. Niet iedereen heeft doorgemaakt wat ik heb. Het kan echt frustrerend zijn als mensen het gewoon niet snappen, maar het is niet hun schuld en ik kan het hen niet kwalijk nemen. Iedereen heeft verschillende verliezen in zijn leven en ik kan niet verwachten dat ze precies weten hoe ze met me moeten praten of hoe ze me kunnen helpen. In plaats van me te concentreren op wat ze niet kunnen doen, hou ik me graag bezig met wat zij doen kan. Misschien kunnen ze me helpen om mijn vader op een speciale manier te herdenken, of zelfs als ze me gewoon knuffelen en luisteren, kan het soms heel nuttig zijn.
Ik kan niet bang zijn om om hulp te vragen. Als ik iemand nodig heb om die financiën, levensvragen en gezondheidskwesties te beantwoorden, vind ik iemand anders om te vragen door contact te maken met andere dierbaren of goede vrienden met hem of haar. Ik heb zelfs eens contact gehad met de goede vrienden van mijn vader om hulp te vragen en te vragen wat mijn vader zou zeggen. Soms kunnen deze mensen me een beter antwoord geven dan ik had verwacht.
Het voortzetten van familietradities biedt enig comfort. Familie overstijgt verlies. Alleen omdat mijn vader weg is wil nog niet zeggen dat ik iets moet veranderen aan wat ons gezin uniek maakt. De gewoonte om iets voort te zetten wat mijn vader altijd deed of deed, is uiterst catharsis en helpt me de herinneringen die ik van hem heb echt te koesteren.
Ik moet mezelf en anderen vergeven. Het is zo gemakkelijk om terug te gaan in de tijd en naar alle gebeurtenissen te kijken en je af te vragen of we iets anders hebben gedaan, kunnen de dingen anders zijn uitgevallen? Ik probeer daar niet meer heen te gaan. Dat doe ik nog steeds, maar ik probeer mezelf eraan te herinneren dat echt alles gebeurt met een reden en dat iedereen heeft gedaan wat ze konden, inclusief mijzelf.
Mijn relaties worden soms raar. Soms is het moeilijk om thuis te zijn, mijn broers en zussen te zien of zelfs mijn vrienden te zien. En eerlijk gezegd, sommige van die mensen zijn er misschien niet voor mij. Sommige van mijn vrienden trokken zich definitief terug uit mijn leven omdat ze niet klaar waren om met mijn verdriet om te gaan. Raar genoeg kweekt een verjongingsproces; sommige mensen zullen er voor je zijn, anderen niet. Dat is goed. Ik heb geprobeerd de dingen te nemen zoals ze komen en weet dat alles uiteindelijk goed zal komen.
Tijd is een handelswaar. Tijd is iets kostbaars en ik wil het uitgeven om iets geweldigs te doen. Ik wilde een tussenjaar nemen, dus dat deed ik. Mijn acties zijn opzettelijker geworden en ik heb me gerealiseerd dat ik geen mensen in mijn leven heb en ik weet niet hoe lang ik alle dingen moet ervaren die ik wil. Ik stop met uitstellen en ga op zoek naar wat ik wil.
