Ik hou niet van wie ik ben wanneer ik in een relatie ben en ik hem haat

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van relaties - of liever, ik hou van de idee van het zijn in een relatie. Als ik er echt één ben, herken ik mezelf nauwelijks. Na een handvol romances van de afgelopen jaren, ben ik slechts één ding zeker: ik hou niet van wie ik ben als ik met iemand samen ben.

Ik kan mijn telefoon niet neerleggen. Als ik single ben, controleer ik zelden of ik geen sms'je verwacht. Ik laat het in mijn auto, vergeet in welke jaszak ik het heb gestopt, of vergeet het helemaal op te laden. Als ik een relatie heb, is mijn telefoon aan mijn hand gekleefd. Ik sms voortdurend en haast me door huisgenoten of familiediners, zodat ik mijn vriend niet laat hangen. Ook al hebben we het misschien niet over iets dat bijzonder interessant is, ik voel de noodzaak om constant contact te hebben en interpersoonlijke relaties met vrienden en familie te missen als resultaat.

Ik geef te veel geld uit. Of ik nu een diner, een drankje, een verjaardags- of een jubileumgeschenk koop, of een sexy en extreem onpraktische lingerie zonder duidelijke reden, ik geef veel meer geld uit aan mijn vriend en mezelf als ik een relatie heb. Zelfs als "we besloten dit jaar geen geschenken te doen", aarzel ik niet om $ 5 of $ 7 te laten vallen op een te dure kaart. Ik ga nieuwe schoenen spenderen voor date night of dinner met zijn ouders en benadruk dat geen oorbellen die ik al heb goed genoeg zijn voor de gelegenheid.

Ik kleed me anders aan. Single me pronkt met felle kleuren en gewaagde patronen. Ze kleedt zichzelf aan en kan zich niets aantrekken van wat anderen van haar stijl vinden. Relatie met mij is niet zo dapper en kleedt zich met haar vriend in gedachten. Het maakt hem misschien niet uit wat ik aanheb, maar als ik aan het daten ben, houd ik ervan om het oog van mijn vriend te vangen met rokken, jurken, mooie tops en ja, de bovengenoemde lingerie. Ik experimenteer minder en herhaal regelmatig outfits waarvan ik weet dat hij het leuk vindt. Ondertussen hangt mijn favoriete gele sjaal droevig achter in mijn kast.

Ik blijf te laat op. Bekend als de grootmoeder van het appartement door mijn kamergenoten, ik geloof in een redelijke bedtijd en waardeer een goede nachtrust meer dan iets anders. Wanneer ik in een relatie ben, blijf ik later wakker en wordt de volgende ochtend uitgeput wakker voor de les of werk. Als ik de mogelijkheid heb om met mijn vriendje te slapen, kom ik pas om 10.00 uur uit bed, en verpest ik elke kans op de productieve vroege ochtenden die ik leuk vind.

Ik geef geen prioriteit aan mijn vriendinnen. Single me wordt boos als mijn vrienden onze plannen om tijd met hun vriendjes door te brengen opzij zetten en toch doe ik hetzelfde als ik deel uitmaak van een stel. Mijn vriend wordt mijn go-to wanneer ik weekendplannen wil maken. Wanneer ik onverwachte vrije tijd ontdek, is hij degene die ik als eerste sms. Ik ben minder beschikbaar voor mijn vriendinnen en mijn vriendschappen lijden er door. Ironisch genoeg zijn het mijn geweldige vrienden die er altijd voor me zijn als mijn relaties eindigen.

Ik voel me kwetsbaarder. Mijn hart openstellen voor een romantische partner maakt me veel emotioneler kwetsbaar dan wanneer ik alleenstaand ben. Ik vat meer onopvallende opmerkingen op en huil sneller. Als hij me bouwt als we samen zijn, word ik onverklaarbaar depressief als hij vertrekt. Ik ben me meer bewust van mijn onzekerheden en probeer ze wanhopig te verbergen. Hoe beter het is tussen ons, hoe meer ik bang ben hem te verliezen en ik onderwerp mezelf aan een vicieuze cirkel van zorgen en zorgen.

Ik word aanhankelijk. Gewoon typen die woorden maakt single me ineenkrimpen, maar ondanks mijn beste inspanningen, voel ik me altijd zo hulpbehoevend in relaties. Als ik met een man uitga, word ik afhankelijk van hem en zijn aandacht op een manier dat ik nooit iemand ben als ik single ben. Buiten een relatie ben ik onafhankelijk en capabel; in een relatie is de mening van mijn partner niet alleen waardevol, maar ook noodzakelijk. De uren weg van hem zijn pijnlijk en mijn overtuigingen zijn zwakker. Ik betwijfel mezelf meer en ben geneigd het vertrouwen te verliezen dat hem in de eerste plaats tot mij zou hebben aangetrokken.

Ik maak geen tijd voor mezelf. Ik besteed 90% van mijn tijd aan mijn vriend en de resterende 10% aan mijn vrienden (waarschijnlijk aan het praten over mijn vriend), laat geen tijd over voor mezelf en de dingen die ik altijd al heb gedaan. Ik offer waardevolle hobby's op zoals journaling, lezen en hardlopen om tijd door te brengen met mijn partner of vrienden en vraag me dan af waarom ik me nog steeds onvervuld voel temidden van wat de perfecte relatie lijkt te zijn.

Ik word zelfvoldaan. Wanneer ik me comfortabel voel in mijn romantische leven, voel ik me te comfortabel op andere gebieden: school, mijn baan en mijn sociale leven. Ik kijk niet naar mogelijkheden buiten mijn comfortzone, maar kies liever voor de bekendheid van wat ik al weet en vertrouw. Een of andere manier een vriend hebben is synoniem voor succes en ik stop met het omarmen van de soorten uitdagingen die me altijd hebben opgewonden.

Ik ben niet eerlijk tegen mezelf. Misschien wel het ergste van alles, ik verlies mijn identiteit en accepteer de zijne. "We" houden van uitgaan, "wij" haten sushi, en "wij" denken dat er niets romantischer is dan een laat-herfstzonsopgang. Ik word een 'ja'-vrouw en veins interesse in zijn hobby's die plotseling' de onze 'zijn geworden. Ik geef al te gauw gehoor aan zijn mening en slaag er niet in de mijne te verdedigen. Wanneer de relatie eindigt, moet ik opnieuw ontdekken wie ik ben zonder hem. En single me is best wel cool.