Ik vond mijn vader op een dating-app en ik heb het mijn moeder niet verteld

Ik had nooit gedacht dat ik in het relatiedrama van mijn ouders terecht zou komen, maar nadat ik het profiel van mijn vader had ontdekt tijdens het scrollen door een dating-app, hier ben ik. Ik was echt geschrokken en ik overwoog het mijn moeder te vertellen, maar ik kon mezelf er niet toe brengen en ik voelde me vreselijk.

Ik heb het gevoel dat er grenzen zijn die ik niet moet oversteken. Ik wil geen kan met wormen openen, en dat is wat ik zou doen als ik midden in de dingen zat. Het zou niet de plicht van een kind moeten zijn om de ontrouw van de ene ouder aan de ander aan te kondigen. Dingen zullen vanaf dat moment zeker in chaos vervallen en ik denk niet dat ik klaar ben om die verantwoordelijkheid op me te nemen.

Ik dacht niet dat het mijn plek was om hem te ontmaskeren. Om de een of andere reden denk ik dat mijn moeder zich beter zou voelen als ze erachter zou komen dat de man met wie ze al 25 jaar getrouwd is haar misschien zou bedriegen met letterlijk iedereen behalve ik. Het zou minder als een klap in het gezicht of een oordeel voelen, en ik denk dat de bekentenis van hem zou moeten komen. Het is hun huwelijk. Hij zou degene moeten zijn die haar vertelt dat hij niet helemaal trouw is geweest aan hun geloften.

Het is ingewikkelder dan het lijkt. Alles met twee ogen die door ons huis gaan, kan zien dat dingen met het huwelijk van mijn ouders rotsachtig en vol haperingen zijn, maar op de een of andere manier zijn ze al heel lang samen en misschien is er een reden. Misschien gaf ze hem de vrijheid om bepaalde dingen te doen of besloten ze om een ​​open relatie te hebben. Er kan een logische verklaring zijn waarom hij op een dating-app zit, en ik wil niet het meisje zijn dat wolf riep of dingen totaal buiten proportie blaasde door hem uit te dagen. Ik ben niet bekend met de intieme details van hun relatie, dus er is een goede kans dat ik een belangrijk gezichtspunt mis dat rationeel uitlegt wat er gaande is.

Ik wil niet de persoon zijn die verantwoordelijk is voor de scheiding. Het zou me blijven achtervolgen als ik uiteindelijk hun huwelijk zou verbreken, vooral als ze gewoon tijd kopen totdat ze de scheiding aan iemand anders dan zichzelf kunnen toeschrijven. Ik wil dat ze doen wat hen gelukkig maakt en ik wil geloven dat door het geheim voor mezelf te bewaren, ik hun geluk bescherm en verleng, zelfs als het lijkt alsof ik een vieze daad doe.

Mijn relatie met beiden is niet echt geweldig. Eerlijk gezegd, ik sta niet dicht bij een van hen. Behalve bloed hebben we niets dat ons verbindt. Ze weten niet wat er aan de hand is in mijn leven en ik probeer te beantwoorden door uit de hunne te blijven. De moeder-dochterrelatie tussen mijn moeder en ik is altijd vaag geweest en ik wil er geen extra druk op maken. We kunnen net zo goed vreemden voor elkaar zijn, en vreemden zouden niet rond moeten gaan en zichzelf in de bedrijfsactiviteiten van anderen moeten stoppen.

Praten over dingen is niet het sterke punt van mijn familie. Er was nooit een cultuur van spreken, gedachten uiten of emoties delen bij ons thuis. Toen ik opgroeide, leerde ik alles onderdrukken en over niets praten. Ik vind het nog steeds moeilijk om los te komen van die gewoonte. Hoe graag ik ook wil dat mijn moeder weet wat er precies onder haar neus gebeurt, ik weet niet waar ik moet beginnen of hoe ik de woorden die ik zal zeggen zal verzachten.

Ik denk dat mijn moeder me kwalijk neemt als ik het haar vertel. Ik kan het gevoel niet wegnemen dat mijn moeder het altijd tegen me zou houden als ik het haar ooit zou vertellen, niet per se omdat ze dat wil, maar omdat ik altijd verbonden ben met wat er daarna gebeurt. Als ze aan het incident denkt, zal mijn gezicht elke keer weer opduiken en zou ze me onbewust de schuld kunnen geven voor het ruïneren van haar huwelijk of wat er nog van over was.

Ik kan haar niet in het gezicht kijken en haar hart zo breken. Ondanks mijn vele meningsverschillen en aanhoudende weigering om elk onderwerp in de gaten te houden, houd ik van mijn moeder en ik wil niet dat haar gewond raakt. Hoe zie je iemand van wie je houdt in de ogen en verbrijzel ze hun realiteit? Hoe kun je jezelf opzettelijk toestaan ​​om ze pijn te doen, zelfs als het enige wat je doet hen informeert over een misdaad? De schuld gaat me altijd opeten tot ik iets zeg, maar het is niets vergeleken met de schuld en pijn die ik voel als ik hem uitrat.