Ik heb geen probleem met liefde geven, maar het is echt moeilijk voor mij om het te accepteren
Als ik een relatie heb, leg ik 110% van mijn aandacht op mijn partner. Iemand van wie ik hou laten zien, voelt voor mij heel natuurlijk aan maar om een of andere reden, wanneer ze het terug laten zien, kan ik het gewoon niet accepteren.
Ik ben zo lang zo geweest als ik me kan herinneren. Dit is niets nieuws. Ik heb het altijd moeilijk gevonden om liefde te accepteren. Toen ik klein was en mijn moeder me knuffelde, zou ik gewoon slap worden, alsof ik het niet eens kon opnemen. Zelfs tot op de dag van vandaag zullen mensen commentaar geven hoe ik helemaal kronkelig word als ze een knuffel nemen. Het is raar, maar het is een natuurlijke reactie die ik niet onder controle heb. Ik weet dat ik er overheen moet gaan om een succesvolle relatie te hebben, maar ik weet niet echt hoe.
Mijn romantische relaties voelen altijd onevenwichtig. Relaties zijn nooit gemakkelijk voor me geweest en ik begin me te realiseren dat de reden waarom ze nooit lijken te werken, is dat mijn partner voelt dat ik niet helemaal open sta voor het accepteren van zijn liefde. Ik zal de eerste zijn die zegt "Ik hou van jou" en maak mijn gevoelens bekend, maar hij moet me bijna fysiek achtervolgen om hetzelfde te doen.
Ik schijn mezelf altijd alleen te vinden. Het trieste hieraan is dat ik, hoewel ik door het handvol liefde geef, altijd alleen kom te staan als ik mensen het meest nodig heb. Ik ben altijd de eerste die een vriend troost wanneer ze die nodig heeft, maar zelden krijg ik die aandacht ooit terug. Waarom zou ik wanneer ik handel zoals ik het niet wil of nodig heb??
Het voelt alsof er een permanent blok is waardoor ik het niet kan accepteren. Ongeacht hoeveel hartopenende meditaties ik doe en hoeveel "ik accepteer liefde" affirmaties, ik zeg, er is een permanente barrière die me weerhoudt om de liefde volledig te accepteren. De manier waarop ik vroeger mank liep toen mijn moeder me knuffelde, gebeurt nog steeds in mijn volwassen leven. Het vereist een echt zelfverzekerde persoon om bij mij te zijn, want ik ben inherent bang om bemind te worden, wat zo raar is om te voelen als je erover nadenkt. Wie zou bang zijn voor het enige dat iedereen lijkt te achtervolgen? Ik denk het wel.
Ik heb liefde gezien als een hulpmiddel voor manipulatie. Om de een of andere reden krijg ik het gevoel dat wanneer iemand liefde toont tegenover mij, vooral een jongen, ze iets uit me proberen te halen of dat het van een slechte plek komt. Wie weet waar die eerste angst vandaan kwam, maar het is als een permanente manier van denken voor mij.
Ik plaats anderen vaak voor mezelf. Ik ben het soort persoon die alles zou doen voor iemand waar ik om geef. Eerlijk gezegd, noem maar op en ik ben er. Wanneer iemand huilt of van streek is of iemand nodig heeft, ben ik het altijd. Als ik iemand nodig heb, ben ik alleen. Het is echt geen manier om te leven.
Voor mij was liefde altijd voorwaardelijk. Toen ik jonger was, hadden mijn ouders al deze regels voor het huis en ik was soms bang dat als ik de regels niet zou volgen of "slecht" was, ze niet van me zouden houden. Om deze reden heb ik het idee dat de enige manier waarop ik liefde verdien, is als ik een PERFECTE persoon ben. Natuurlijk is niemand perfect, dus hoe is dat logisch? Het is onmogelijk.
Mensen kunnen gemakkelijk van mij profiteren. Het is jammer, maar ik merk dat mensen er altijd van uitgaandat ik er zal zijn en als ik niet de gulle, liefhebbende persoon ben die ze kennen, vallen ze me als een hete aardappel. Ik offer veel van mijn eigen geluk op om andere mensen gelukkig te maken, maar laat mezelf daarbij volledig in de steek. Ik zou echt moeten stoppen om dat te doen.
Liefde geven is veilig, maar het accepteren van liefde is gevaarlijk. Sinds wanneer wordt geliefd gevaarlijk gehouden? Nou, ik heb me zo gevoeld sinds ik me kan herinneren. Het maakt niet echt uit welke vorm het aanneemt, of het fysieke affectie, een compliment, een geschenk, enz. Het voelt eng voor mij en ik weet echt niet hoe ik die angst moet overwinnen.
Ik denk dat ik gewoon niet denk dat ik het verdien om bemind te worden. Als ik het kook, is de echte reden achter mijn onvermogen om liefde te accepteren, dat ik gewoon niet geloof dat ik verdienen geliefd zijn op dezelfde manier als andere mensen zijn. Ik denk dat ik de uitzondering ben, zoals mijn enige taak is om te geven en als mensen teruggeven, dat ik zo'n behandeling niet zou krijgen. Het is behoorlijk in de war als ik erover nadenk.
