Ik ben dichter bij vrienden die ik online heb gemaakt dan mijn echte levenden
Ik zal de eerste persoon zijn die toegeeft dat ik vreselijk ben in het maken van vrienden (en ze te houden). Ik weet niet waarom, het is iets waar ik nooit goed in ben geweest. Gelukkig is het vinden van vriendjes online een stuk eenvoudiger en het zijn die mensen die me gezond hebben gehouden.
Ik ontdekte anon Twitter. In 2012 was ik net afgestudeerd en verhuisde ik naar een nieuwe stad om bij mijn vriend te wonen. Ik kende niemand en wist zeker niet hoe ik als volwassene vrienden kon maken. Toentertijd was Twitter het meest populaire platform voor sociale media en ik heb het altijd gebruikt. Ik zag deze anonieme accounts en volgde er een paar, dus op een dag besloot ik er een te maken!
Ik ben lid geworden van de anon Twitter-community. Ik was geobsedeerd door een anon-account te worden. Voor iemand die elke dag op school naar vrienden ging en niemand had om mee te praten, was dit een geweldige manier om contact te maken met andere mensen - mensen die net als ik waren. Deze community was zo ondersteunend en ik heb daar echte vrienden gevonden.
Ze hebben me in moeilijke tijden geholpen. Toegegeven, 2012 was voor mij een vrij moeilijk jaar. Het hebben van een vriend met verplichtingen en moeite om mijn weg te vinden in de volwassenheid woog zwaar op me. De mensen die ik had in deze gemeenschap waren zo ondersteunend. Vaak zou ik andere meiden berichten en gewoon met ze praten over wat er aan de hand was. Ze gaven me een gevoel van verbondenheid als ik me zo ongelooflijk eenzaam voelde.
Het was schoonheid om anoniem te blijven. In deze wereld had ik het gevoel dat ik echt mezelf kon zijn. Ik kon zeggen wat ik wilde, mijn frustraties uiten en mijn mening delen zonder te worden veroordeeld. Ik voelde (en voelde nog steeds) zo beoordeeld door de mensen die ik in het echte leven ken. Op Twitter zul je geen meer ondersteunende ploeg vinden.
Ik nam een pauze. Ergens onderweg stopte ik met het gebruiken van mijn anon-account. Mijn beste gok is dat het gebeurde toen ik aan een nieuwe baan begon die in een winkel werkte. Ik werkte met heel veel heel positieve, positieve vrouwen. Ik had eindelijk het gevoel dat ik dat gemeenschapsgevoel had gevonden, dus ik voelde niet de behoefte om mijn anonaccount meer te gebruiken.
Ik ben twee jaar geleden teruggekomen. Ik heb de anonengemeenschap een beetje gemist en terwijl ik nu in een veel gezondere relatie verkeer, bevond ik me in een vergelijkbare situatie. Ik woonde in een nieuwe stad (waar ik dit keer uit eigen beweging naartoe ben gegaan) en heb problemen met het maken van vrienden. Ik liet mezelf weer vallen in een wereld waar ik zoveel van hield.
Het is niet hetzelfde, maar er is nog steeds het hart daar. De community is niet precies hetzelfde als toen ik er voor het eerst mee bezig was, maar het was een fantastische manier om contact te maken met andere mensen, net als ik. Ik heb deze keer meer vrienden gevonden waar ik van houd.
Deze vrienden zijn zo behulpzaam. Ik heb het gevoel dat ik met deze meisjes kan komen, met alles van de aanraking, de ijdele dingen en de vrolijke dingen. Ze ondersteunen me op manieren waarop ik me in het echte leven niet gesteund voel door vrienden. Het mooie is nu dat veel van deze meisjes nu moeders zijn zoals ik ben, of getrouwd en in serieuze relaties. We verbinden ons nu op nieuwe niveaus en zij zijn mijn klankbord voor alle vragen die ik heb voor deze fase in mijn leven.
Mijn IRL-vrienden lijken niet om mij te geven. Ik besef dat sociale media niet alles is, maar wanneer je in het hele land leeft van mensen met wie je vroeger vrienden was, houd je contact. Ik ben het soort persoon dat gemakkelijk vriendschap kan opdoen die ik had en waarvan we jarenlang niet spraken. Ik hou van foto's van hun leven en geef commentaar op belangrijke momenten. Ik ben blij om te zien hoe goed ze het nu doen! Helaas voelen niet al deze mensen zich niet op dezelfde manier over mij. Er zijn er een paar die dat doen en ik ben zo dankbaar voor hen, maar een behoorlijk omvangrijk handjevol lijkt me te hebben afgeschreven.
Mijn online vrienden ondersteunen me beter dan mijn IRL-vrienden. Wanneer ik foto's op mijn anon-pagina deel, komt deze community om te spelen. Ze vinden het leuk, ze geven commentaar en vertellen me hoe mooi of blij ik eruitzie of hoe knap mijn zoon is. Jij kan voelen de echte liefde en zorg die ze voor me hebben. Ik heb er zelfs een paar op mijn persoonlijke Instagram-pagina's. Zelfs daar laten ze me meer liefde zien dan mensen die ik IRL heb gekend.
Ik zou deze vriendschappen nergens ruilen. Zonder Twitter zou ik deze geweldige mensen misschien nooit hebben ontmoet. Ik ben zo dankbaar voor hun vriendschappen en vind het geweldig dat ze slechts een boodschap weg zijn.
