Ligt het aan mij, of is het onmogelijk om aardig te zijn voor jongens zonder ervan te worden beschuldigd ze te leiden?

Kunnen we ons alsjeblieft beleefd en vriendelijk laten zijn zonder meteen te denken dat we seks met hen willen hebben? Niet alles wat vrouwen doen, is ingegeven door romantische belangstelling. Ga ermee om!

Ik was altijd heel open en vriendelijk in de buurt van jongens, maar ik heb het gevoel dat ik niet meer kan zijn. Mijn natuurlijke staat is om aardig en vriendelijk te zijn voor mensen. Toen ik jonger was, was ik gewoon mezelf met iedereen die ik ontmoette - mannen, vrouwen, hetero of homo. Ik wist niet dat ik iemand leidde of gemengde signalen uitzond. Ik denk nog steeds niet dat het leuk is om een ​​van die dingen te doen, maar nu realiseer ik me dat sommige mannen het op die manier zien.

Mannen denken dat je flirt wanneer je alleen maar aardig bent. Het kan zoiets eenvoudigs zijn als stoppen om met een vent op straat te praten omdat je denkt dat hij verdwaald is en om een ​​routebeschrijving vraagt. Het kan ook iets zijn als lachen om de grap van een man, interesse tonen in wat hij zegt of naast hem zitten omdat je een gesprek wilt hebben. Ergens moet er een zelfhulpboek zijn voor mannen dat hen leert dat alles behalve gillen en weglopen een potentiële uitdrukking is van seksuele of romantische interesse waarop moet worden gereageerd.

Ik neem aan dat mensen vriendelijk zijn als ze aardig voor me zijn - of dat deed ik tenminste. Toen ik jonger was, maakte ik deze fout keer op keer weer, denkend dat mannen openstonden voor, weet je, gewoon een gesprek hebben, samenwerken aan projecten of een routebeschrijving op straat vroegen zonder om je telefoonnummer te vragen. Ik ben in staat om al deze dingen met jongens te doen zonder dat ik toch maar met hen ga slapen.

Kun je niet gewoon aardig zijn voor iemand zonder iets van hen te willen?  Ik haat het dat ik nu de motivatie van elke man in vraag moet stellen. Zoveel keren dacht ik dat iemand gewoon persoonlijk was, toen bleek dat het allemaal een aanloop was om me uit te vragen op een date. Zelfs mensen die veilig zijn (getrouwd, bevestigd, veel te oud om iemand van mijn leeftijd te dateren) kunnen me onverwachts inschakelen. Je kunt gewoon niemand vertrouwen om de dingen op zijn kop te zetten.

Nergens is veilig - er is geen situatie die u beschermt tegen mogelijk romantische misverstanden. College? Het kantoor? Talenklas? Een winkel? Waar je ook bent, tenzij je extreem afstandelijk en afstandelijk bent, open je jezelf om mensen het verkeerde idee te geven. Hel, zelfs dan kun je nog steeds gezien worden als hard spelen om te krijgen.

Jongens sluipen je effectief in situaties en geven je vervolgens de schuld voor het voortouw nemen. Ik ben eerder als onderdeel van een groep op evenementen uitgenodigd, om er later achter te komen dat het blijkbaar een datum was. Ik ben op straat gestopt om aanwijzingen te geven, om erachter te komen dat het eigenlijk een truc was om me in gesprek te brengen met een man die toen om mijn nummer vroeg. Nu ik het heb over het geven van een nummer, kan ik me niet eens herinneren hoe vaak jongens me hebben misleid om hun mijn telefoonnummer te geven voor een volkomen geldige, niet-romantische reden, maar deed toen alsof ik ze bewust mijn nummer gaf als teken van romantische interesse en mijn bereidheid tot op heden.

Ik ben gestopt met vriendelijk te zijn tegen jongens in situaties waarin het gevaarlijk kan zijn als het fout gaat. Helaas, zoals hierboven vermeld, is dit vrijwel overal, altijd. Ik moet elk woord letterlijk in overweging nemen dat soms uit mijn mond komt en het beoordelen in het licht van het feit of het al dan niet kan worden gezien als een uitnodiging voor iets dat ik eigenlijk niet wil. Ik heb geen zin om mijn nummer te geven wanneer ik kan en houd mezelf zo afstandelijk mogelijk. En ja, ik heb verschillende malen een nep-vriendje verzonnen en hem in het gesprek gegooid om een ​​duidelijke grens te creëren.

Ik zou liever worden beschouwd als afstandelijk dan later ongewenste ontwikkelingen af ​​te weren. Ik ben veel minder vertrouwd geworden en neig tot het ergste wanneer een man me nu benadert. Ik kan de vriendelijkheid van een vriend niet meer op zijn kop zetten, ook al zou ik nog steeds graag in een wereld leven waar ik dat kon. Ik negeer jongens op straat of zeg dat ze me met rust moeten laten en ik ben veel meer bewaakt rond mannelijke collega's dan ik vroeger was. Als ik op geen enkele andere manier grenzen kan stellen, dan kan ik dit in ieder geval doen door ongenaakbaar te zijn.

De enige mannen met wie ik me volkomen comfortabel voel, zijn homo. Ik merk dat ik mezelf in het algemeen alleen in de buurt van jongens kan zijn als de mannen in kwestie voor 100% ongeïnteresseerd in mij zijn. Zien dat zelfs getrouwde en aangesloten heteroseksuelen je onverwachts kunnen aanvallen, net als je dacht dat je veilig was, dat laat alleen homoseksuele mannen weg. Als iemand die wel van een mannelijk gezelschap houdt, ben ik dus bij nogal wat homovrienden terecht gekomen.