Ik weet dat het onwaarschijnlijk is, maar ik ben alleen bang om dood te gaan
De angst om alleen te sterven klinkt zo dramatisch dat het bijna lachwekkend is. Toch is het een heel echte angst die ik heb die soms op de stoel van de bestuurder zit en me meeneemt voor een wilde emotionele rit. Logisch, ik weet dat er een kleine kans is dat ik alleen zal sterven, maar ik ben er nog steeds dol op.
Dit patroon loopt diep. Deze angst kwam niet uit het niets. Het komt door verwaarlozing en mishandeling in de kindertijd, waardoor ik vreselijk bang was om alleen te worden verlaten en te sterven. Als gevolg van de angst die is geformuleerd in de kindertijd, is het een zeer schrijnende die niet gemakkelijk was om zich te ontdoen van.
Deze angst wordt bestendigd door de leugen dat een relatie alles zal oplossen. Er is een deel van mij dat gelooft dat als ik gewoon de perfecte relatie vind, het goed komt. Ik geloof dat het me zal helpen en als ik sterf, kan ik dat in vrede doen. Logisch, ik weet dat dit totale BS is en mijn leven is compleet met of zonder een partner, maar ik begrijp het nog niet helemaal in mijn botten.
Hollywood helpt mijn bestaande angsten niet. In veel opzichten bestendigt Hollywood het idee dat het ergste wat je kunt overkomen alleen sterft. Het stroomt door onze keelbeelden van perfecte koppels die toch liefde hebben gevonden en alles is beter. Het is totale onzin, maar het verergert mijn toch al irrationele angsten. Ik denk aan personages in films die perfect voor elkaar zijn en vraag me af waarom ik in vredesnaam alleen ben.
Gelukkige koppels kunnen me in een wervelwind gooien als ik vast zit in deze angst. Soms heb ik dagen die gevoeliger zijn dan andere, waar ik zeker weet dat ik alleen dood ga. Op deze dagen, als ik gelukkige koppels in het openbaar zie, wil ik dingen gooien. Het stuurt me in een neerwaartse spiraal en vraagt me af waarom ik in hemelsnaam de enige ben die geen partner lijkt te kunnen vinden. Ik weet dat dit niet waar is, maar het is een irrationele angst!
Deze angst heeft het potentieel om me in slechte relaties te brengen. Als ik in paniek raak om deze angst, ga ik op afspraakjes met mensen waarvan ik weet dat ze niet eens compatibel zijn. Als ik het toelaat, kan de angst me doen oprijzen met mensen die niet eens goed bij elkaar passen, puur omdat ik doodsbang voor het alternatief ben. Gelukkig is dit al een tijdje niet gebeurd, maar ik ben absoluut niet vrijgesteld van de mogelijkheid dat ik de angst laat zitten om de stoel te nemen.
Een deel van me maakt zich zorgen dat ik gebroken ben.Nogmaals, ik weet logisch dat dit niet de waarheid is, maar er is een verschil tussen het op een intellectueel niveau kennen en het in mijn hart kennen. Vooral op die moeilijke dagen waar ik me heel gevoelig voel, maak ik me zorgen dat ik alleen ben omdat er iets diep mis met me is. Om een of andere reden, dat is waar mijn brein naar toe gaat als ik denk dat iedereen gelukkig is behalve ik.
Ik ben bang dat ik voorbestemd ben om voor altijd alleen te zijn. Wat zit er in mijn logische brein en wat zit er in mijn hart niet altijd bij elkaar. In mijn logische brein weet ik dat het vrijwel onmogelijk is dat ik voor altijd alleen zal zijn zonder ooit nog een kans te hebben om een speciaal iemand te vinden. De kansen zijn zo klein dat mijn hart schreeuwt omdat het zo bang is voor de mogelijkheid.
Ik ben doodsbang dat ik nooit ware liefde zal ervaren. Zelfs als ik met mezelf redeneer dat er een grote kans is dat ik in de toekomst opnieuw een leuke relatie zal hebben, begin ik me zorgen te maken dat ik nooit 'De Ene' zal vinden. Dit is wanneer de angst om dood te gaan alleen komt spiraal in mijn hoofd omdat ik me een hoop onbevredigende relaties voorstel, maar nooit echte liefde. Pff, ik kan echt behoorlijk dramatisch zijn.
Ik heb alleen echt relaties ervaren die niet werken. Ik vermoed dat wanneer ik boos word op het (verzonnen) feit dat ik alleen zou sterven, ik gefixeerd ben op alle mislukte relaties in mijn verleden. Ik klamp me vast aan het feit dat ik het nooit goed heb gekregen. Niettemin werkt geen enkele relatie pas als iemand dat toch doet, toch? Bovendien ben ik begin twintig - ik maakte tonnen fouten waarvan ik heb geleerd. Ik heb genoeg tijd in mijn toekomst.
Ik ben een geweldig persoon. Ik heb gewoon geen geluk gehad met het ontmoeten van de juiste persoon. Na al dat gepraat over mijn vreselijke angst om alleen te sterven, moet ik zeggen dat ik mijn verstand heb over mij. Ik ben niet helemaal verloren aan het idee dat ik gedoemd ben om voor altijd en voor altijd een dag te blijven, tot ik sterf. In plaats daarvan heb ik een heel goed gevoel dat ik een schoppenvrouw ben die heel veel te bieden heeft aan een andere persoon. Ik weet logisch dat ik op een dag iemand zal vinden van wie ik gewoon dol ben (en ze houden van me), maar tot die tijd kan deze angst me echt een muur opjagen.
