Ik heb jaren naar liefde gekeken, maar ik heb het niet gevonden totdat ik leerde om gelukkig te zijn in mijn eigen land
Het leven in een enkel leven kan moeilijk zijn - het was absoluut voor mij. Ik wilde liefde vinden omdat ik dacht dat dat was wat ik nodig had om me gelukkig te maken. Wat ik me niet realiseerde dat mijn eigen ongeluk me eigenlijk van liefde afsloot - hier is waarom:
Het hebben van een vriendje zou mijn leven niet beter hebben gemaakt. Het zou me nog meer zorgen hebben bezorgd. Totdat ik mijn eigen leven bedacht, zou het toevoegen van een nieuwe prioriteit aan de lijst mijn leven alleen maar moeilijker maken. Als ik ongelukkig zou zijn om vrijgezel te zijn, zou dat gevoel niet verdwijnen, alleen maar omdat er een man in mijn leven kwam. Erger nog, toen de aanwezigheid van een man dingen niet oploste, moest ik me ook zorgen maken om zijn geluk.
Ik zou het niet moeten doen nodig hebben een man. Ik zou er alleen maar een willen hebben. Toen ik ongelukkig was, was ik wanhopig op zoek naar een man op wie ik kon vertrouwen. Ik had iemand nodig, en dat betekende liefde zoeken om de verkeerde redenen. Toen ik eindelijk geluk vond in mijn eentje, stopte ik met wanhopig te zijn. Ik had geen man nodig om mijn leven compleet te maken - ik wilde gewoon dat iemand mijn al geweldige leven zou delen.
Mijn geluk kan niet afhankelijk zijn van mijn relatie status. Ik zou niet kunnen dat iemand anders mijn bron van licht in de wereld zou zijn. Als de duisternis zich achter hem verborg, zouden de wolken uiteindelijk de zon verdoezelen. Mijn ongeluk zou altijd onder de oppervlakte opdoemen. Er is een hoop meer in het leven dan het hebben van een vriendje - niemand kan ooit mijn strijd met ongeluk redden.
Ongeluk bevordert een laag gevoel van eigenwaarde. Dat werkt gewoon niet in het datingspel, omdat het vinden van liefde alles draait om vertrouwen hebben. Ik was niet blij met mijn leven en daardoor had ik een hekel aan mezelf. Ik begon te zoeken naar acceptatie door mannen omdat ik mezelf niet accepteerde. Niemand wil de enige bron van zelfrespect van een vrouw zijn, en pas toen ik eindelijk enig vertrouwen kreeg, besefte ik dat.
Ik moest het type man realiseren dat ik verdiende. Totdat ik dat deed, bleef ik gewoon vallen voor de verkeerde jongens - degenen die geen idee hadden hoe ze een vrouw goed moesten behandelen. Ik verdiende echte liefde, maar alles wat ik ooit deed, was genoegen nemen. Ik dacht dat ik gelukkig moest zijn, alleen maar een man vinden die ik leuk vond, zelfs als hij me niet goed behandelde. Ik had niet gedacht dat ik een Prins Charmant verdiende, dus bleef ik genoegen nemen met de narren.
Ik wist niet echt wie ik was. Hoe kon ik wanneer ik mezelf niet kon accepteren? Niemand kan me ooit echt kennen als ik mezelf niet kende. Ik liep rondjes in cirkels die gewoon tijd verspillen omdat ik wachtte op een man om mij te definiëren. Voordat ik echt open kon staan voor liefde, moest ik mezelf definiëren en accepteren.
Ik besefte eindelijk dat een relatie mijn problemen niet zou oplossen. Ik moest mijn eigen optreden helemaal zelf regelen. Ik kan blijven hopen dat prins Charming binnenkomt en deze jonkvrouw in nood zal redden, maar dat gebeurt alleen in de sprookjes. Ik moet mijn eigen heldin zijn, want niemand kan mijn problemen oplossen. Uiteindelijk moet ik mezelf redden.
Ik moest op eigen benen kunnen staan. Ik moest in mijn eentje gelukkig zijn en ware onafhankelijkheid vinden. Ik kon mijn leven niet afhankelijk van een man doorbrengen. Toen ik eindelijk blij werd met mijn enige leven, was ik toen eindelijk klaar om een partner aan de mix toe te voegen.
Ik was constant op zoek naar problemen in mijn relaties. Ik vond problemen die niet echt bestonden. Waarom? Omdat ik zo bang was om een liefde te verliezen, dat ik hem echt wegreed. Ik testte de mannen in mijn leven om te zien hoe ver ik ze kon duwen, en bewees steeds weer opnieuw dat ik gewoon te moeilijk was om lief te hebben. Ik saboteerde zelf omdat ik ongelukkig was, en geen enkele hoeveelheid romantische liefde kon dat veranderen.
Van iemand anders houden deed er niet toe tot ik van mezelf leerde houden. Hoe kon ik echt liefhebben en bemind worden als ik geen liefde voor mezelf had? Liefde krijgen van een man zou me niet gelukkig maken, omdat ik niet blij met je was dat ik was. Zelfs in een relatie leed ik nog steeds aan de aanwezigheid van mij. Ik zou nooit klaar zijn voor de liefde van een man totdat ik eindelijk van mezelf heb leren houden. Het is cliche maar het is waar.
