Ik zou het heerlijk vinden om een man te vinden om mijn leven mee te besteden, maar ik wil nooit trouwen
Ik ben op die leeftijd waar aankondigingen van engagementen, 'save the date'-kaarten, en aanstaande huwelijkse voorwaarden lijken vanuit elke hoek op me te lijken. Je zou denken dat alle gezelligheid van het huwelijk me ook aan het denken zou hebben om te trouwen, maar het heeft eigenlijk het tegenovergestelde effect gehad. Ik wil de juiste kerel vinden om me te vestigen, maar dit is waarom ik al heel lang weet dat ik de knoop nooit wil binden:
Ik ben niet gelovig. Gehuwd zijn is geen vereiste voor iets in mijn gedachten, en als ik uiteindelijk zou gaan trouwen, zou ik het waarschijnlijk niet in een kerk doen. Ik heb de goedkeuring van God niet nodig om mijn relatie officieel te maken, dus waarom zou je voor een groep mensen staan en doen alsof ik doe?
Ik geef niets om een bruiloft. Veel meisjes dromen over elk detail van hun toekomstige bruiloft van de jurk die ze zullen dragen, tot de bloemen, tot het kleurenschema. Ik heb nooit om iets van die dingen gegeven, en ik denk eerlijk gezegd niet dat ik op een dag zal opstaan en het gevoel heb dat ik iets gemist heb alleen maar omdat ik geen sprookjeshuwelijk had.
Misschien ben ik een beetje een commitmentphobe. Niet dat een langetermijnrelatie realistisch gezien minder een engagement is dan trouwen, maar ik denk nog steeds dat ik er de voorkeur aan geef nooit die ene extra stap te zetten. Het is misschien een psychologische kwestie, maar ik heb het gevoel dat ik een belangrijk stuk van mijn onafhankelijkheid behoud door nooit te trouwen, en ik hou van de gedachte daaraan.
Het huwelijk garandeert niets. Het enige wat ik echt wil, is gelukkig zijn, en er is veel meer aan de hand dan mijn relatie status. Trouwen betekent niet dat ik verliefd blijf op de persoon met wie ik getrouwd ben, en het maakt een slechte relatie niet de moeite waard om te sparen.
Ik wil meer moeder zijn dan dat ik een vrouw wil zijn. Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wil hebben en voor mij is trouwen nooit een vereiste geweest. Zolang mijn kinderen ouders hebben die van ze houden, denk ik niet dat het ertoe doet als we getrouwd zijn of niet. Ik zou liever tien jaar of langer bij iemand zijn en een gezin hebben en dan besluiten om te trouwen dan andersom.
Ik wil niet door een scheiding gaan. Noem me cynisch, maar ik denk dat ik gewoon een realist ben. Echtscheiding is een zeer reële mogelijkheid. Mijn ouders zijn gescheiden en ik weet dat dit niet iets is dat ik wil opnemen in mijn levensverhaal. Aan elk van hen, maar ik zou liever nooit getrouwd zijn dan tien jaar over een scheiding te moeten beschikken.
Trouwen is geen prestatie voor mij. Het stellen van een doel om te trouwen op een bepaalde leeftijd lijkt me ouderwets. Je bent alleen bezig met teleurstelling of het creëren van een situatie waarin je je zult settelen omdat je het gevoel hebt dat de klok tikt. Je bent niet beter of wenselijker dan iemand anders omdat je getrouwd bent. Als ik nooit ga trouwen, zal ik dat niet als een mislukking zien.
Ik wil niet bij iemand zijn om de verkeerde redenen. Ik wil niet met iemand trouwen omdat het te veel werk is om een scheiding te krijgen. Ik wil ook niet met iemand trouwen omdat ik een bepaalde leeftijd heb en het is "tijd" of omdat ik kinderen wil hebben. Ik neem liever elke dag een bewuste beslissing om bij die persoon te blijven, want ik wil liever dan dat ik het gevoel heb dat ik het moet doen omdat ik een contract heb getekend.
Ik ben niet verkocht aan het "one person forever" ding. Met iemand trouwen houdt in dat je voor de rest van je leven bij hen wilt zijn, toch? Dat is een gewaagde verklaring, en het is er een waarvan ik niet zeker weet of ik het ooit wil maken. We zijn niet allemaal bedoeld voor levenslange monogamie, en dat is ok, zolang we er maar eerlijk over zijn.
Ik begrijp gewoon het nut niet. Trouwen is eigenlijk gewoon een overbodige formaliteit die een punt plaatst over de 'i' van een al gevestigde relatie. Het is een van die mijlpalen waarvan mensen denken dat ze er minstens één keer in hun leven doorheen moeten. Maar ik heb die behoefte niet. De enige manier waarop ik het zou overwegen, is als het iemand is die ik zie terwijl ik de rest van mijn leven met heel veel geld doorbreng. Relaties gaan immers om een compromis, en trouwen zou zeker niet het einde van de wereld zijn - het is gewoon niet iets waar ik in geïnteresseerd ben om actief na te streven.
