Ik ben nooit verlaten, dus waarom vrees ik het nog steeds?

Er is niets in mijn verleden dat de angst voor verlating zou verklaren die ik ervaar in een relatie, maar het bestaat toch. Daarom is het idee dat iemand me verlaat nog steeds iets waar ik erg bang voor ben.

Ik raak niet in een relatie als ik samen geen toekomst zie. Ik raak niet alleen gehecht aan de persoon, ik voel me gehecht aan het idee om een ​​lange tijd met hen door te brengen, mogelijk voor altijd. Als ik weet dat een partnerschap kort zal zijn, stoor ik me niet. Dit betekent dat als ik ervoor kies om een ​​relatie aan te gaan, ik riskeer ook mijn toekomstplannen te verliezen. Voor mij is dat een behoorlijk enge gedachte.

Ik wil geen vriendschap verliezen. Mensen zeggen me altijd dat het ergste aan het einde van romantische relaties het verlies van de vriendschap is. Ik koester de hechte vriendschappen die ik heb en ik zou er kapot van zijn als ik ze zou verliezen. Ik wil geen hechte vriendschap met iemand vormen om het van mij af te nemen.

Ik wil niet omgaan met de gevolgen van een gebroken hart. Ik ben een druk bezet meisje en breuken hebben de neiging om mensen meer dan alleen intern te beïnvloeden. Het zou zeker moeilijk zijn om professioneel en sociaal te gedijen als ik pijn had van een mislukte romantische relatie. Dat is een van de belangrijkste redenen waarom ik helemaal niet wegga met daten.

Ik ben een artiest, dus mijn liefdesleven heeft direct invloed op mijn carrière. Als mijn liefdesleven goed is, kan het een grote inspiratiebron zijn voor mijn schrijven. Als het slecht is, kan het een afleiding zijn van de creativiteit waar ik me op moet concentreren. Als ik een hartaanval vermijd door alleen te blijven, loop ik niet het risico dat ik niet productief ben met mijn kunst.

Ik wil niet vergeten hoe het is om alleen te zijn. Mijn vrienden zeggen dat een van de moeilijkste dingen over een scheiding het onthouden is hoe je weer alleen moet zijn. Ik wil niet zo ver van eenzaamheid zijn dat ik vergeet hoe ik alleen moet zijn. Mijn vermogen om goed te functioneren verliezen is angstaanjagend.

Ik ben bang dat iemand me verveelt. Ik vind het leuk om te denken dat ik een behoorlijk zelfverzekerde persoon ben. Ik weet echter dat iemand die mijn hart breekt zeker een domper zou kunnen zetten op mijn eigenwaarde. Hoe graag ik ook denk dat ik het zou wegpoetsen, ik weet dat als iemand het beu zou zijn om bij mij te zijn, het behoorlijk zou kwetsen.

Ik wil niet meer bewaakt eindigen dan ik al ben. Ik weet dat dit contra-intuïtief klinkt, maar ik ben al zo hyperbewust en romantisch bewaakt. Als ik in de steek word gelaten, weet ik dat ik nog aarzelender zal worden. Het is een catch-22, maar ik kan die vicieuze cirkel van angst over een potentieel einde niet schokken.

Ik wil niet nadenken over wat ik anders had moeten doen. Ik vind het leuk om in het heden te blijven en een breuk zou me zeker doen focussen op het verleden. Ik wil mijn energie besteden aan dingen die er nu toe doen. Ik wil niet gefixeerd zijn op iets dat al is gebeurd.

Ik wil me niet afvragen of het echt beter is om liefgehad en verloren te hebben. Ik ben altijd aarzelend geweest over het aangaan van relaties vanwege een intense angst dat ik gewond zal raken. Ze zeggen dat het beter is om lief te hebben gehad en verloren, maar mijn vrienden die zijn gedumpt lijken te verschillen. Ze zeggen tenslotte ook dat je niet weet wat je hebt tot het weg is.

Al deze angsten zijn 'wat als', maar ze zijn nog steeds geldig. Hoewel ik geen geschiedenis heb van dumpen of verlaten, zijn mijn zorgen over het verliezen van relaties nog steeds geldig. Ze zijn absoluut iets waar ik doorheen moet werken om een ​​gezond en bevredigend liefdesleven te hebben. Ik weet echter ook dat ik niet irrationeel ben om ze te voelen.