Echte mannen zijn zo vreselijk dat al mijn crushes op fictieve personages zijn
Ik heb zoveel traumatiserende ervaringen gehad met echte mannen dat ik op dit moment liever gewoon verliefd zou zijn op fictieve kerels die onmogelijk volmaakt en eindeloos lief zijn. Totdat ik een echte Steve Trevor of Newt Scamander ontmoet, denk ik dat ik single blijf.
Fictieve mannen zullen me nooit verraden. Ik hoef niet bang te zijn dat mijn fictieve verliefdheid opeens voor mij opvalt of voor altijd uit mijn leven verdwijnt omdat ze "gewoon te druk zijn voor een relatie op dit moment." Ondanks alle beloftes die ze maken, kunnen echte jongens nog steeds vals spelen mij, verraad me, of onthul dat ze totaal andere mensen zijn dan ik dacht dat ze waren. Nee bedankt.
Ze kunnen een stuk mooier zijn dan echte mannen. We zijn allemaal jongens tegengekomen in boeken of films waarvan de persoonlijkheid zo charismatisch was en hun gedrag zo edelaardig dat ze een uitgestorven soort leken te zijn. De waarheid is dat het gemakkelijker is om jongens van de pagina of het scherm te idealiseren omdat ze niet echt zijn en we ze nooit echt zullen tegenkomen, maar het is jammer dat jongens die zelfs half zo charmant zijn niet bestaan in de wakkere wereld.
Fictieve jongens zijn veel avontuurlijker. Of het nu Harry Potter of Aragorn is Lord of the Rings, Fictieve verliefdheden zijn meestal proactiever, avontuurlijker en spannender vanwege de verhalen waar ze deel van uitmaken. Als ik ze eenmaal vergelijk met mijn luie douchebag-vriendjes, kan ik niet anders dan teleurgesteld zijn.
Echte mannen kunnen me ooit verlaten. Als ze zeggen dat niets eeuwig duurt, bedoelen ze ook liefde. Het maakt niet uit hoeveel ik van een man hou, er is geen garantie dat hij niet plotseling ervoor kiest om op mij uit te lopen wanneer ik hem het meest nodig heb. Ja, een fictieve verliefdheid kan hetzelfde doen voor iemand anders in het boek of op het scherm, maar nooit voor mij. Ik kan stoppen met van het karakter te houden, maar hij zal er altijd zijn als ik besluit dat ik hem terug wil.
Fictieve mannen onthullen meestal niet dat ze totaal andere mensen zijn nadat ik ze een tijdje heb gekend. Sterker nog, de meesten van hen zijn wie ze zeggen dat ze vanaf het begin zijn. Omdat ze vrij duidelijk op de bladzijden van een boek zijn geschreven of uitgebreid op het scherm zijn afgebeeld, leer ik elk deel van hen kennen en liefhebben, zowel goed als slecht. Uiteindelijk stel ik mijn normen zo hoog dat echte jongens gewoon niet kunnen concurreren.
Er worden geen nare geheimen voor me gehouden met fictieve jongens. Omdat wat je ziet over het algemeen is wat je krijgt met fictieve jongens, is het zeldzaam dat ze later een vreselijk geheim onthullen over hun verleden (of hun heden) dat ik nog niet wist. Hun affaires, problemen en drama staan hier in zwart-wit vanaf pagina één, dus ik hoef me gewoonlijk geen zorgen te maken over iets dat later zou kunnen verschijnen.
Ik heb meer controle met een fictieve verliefdheid. Omdat het allemaal in mijn verbeelding bestaat, kan ik dagdromen of rollenspel spelen met dat personage wat ik wil. Ik moet beslissen of hij een verlossingsboog verdient. Ik mag kiezen hoeveel tijd ik zal uitgeven aan Tumblr die over hem heen fangirling. Ik krijg de controle over zijn verhaal op een manier die ik nooit zou kunnen bereiken met een echte vriend, en ik heb het liever op deze manier.
Fictieve jongens inspireren mijn creatieve kant. Hun verhalen hoeven niet te eindigen als de boeken waarin ze zich bevinden zijn afgelopen. Zelfs als ze door een auteur worden vermoord, kan ik me altijd afwisselende, gelukkigere eindes voor hen voorstellen. Ik kan eigenlijk een leven met hen plannen. Tenzij ik iemand tegenkom die buitengewoon uitzonderlijk is, is de kans groot dat de man die me van overkant lokt geen enkele inspirerende poëzie of fanfictie zal inspireren.
Fictieve jongens zijn niet echt en dat is een schande. Soms kan een fictieve verliefdheid zo intens zijn dat ik er zeker van ben dat ik nooit iemand IRL zal tegenkomen die zelfs half zo goed kan zijn. Het maakt me verdrietig om te beseffen dat geweldige jongens alleen in fictie bestaan en dat de kans dat je zo'n exemplaar tegenkomt vrijwel nul is. Ik denk dat liefde altijd pijn doet, ook al is het gewoon een oogje op iemand die niet echt bestaat en nooit zal doen.
