Sorry, maar Single zijn is niet zo geweldig als iedereen zegt dat het is

Als je single bent, ben je waarschijnlijk het beu om mensen te horen zeggen dat je het hebt gemaakt. Je zou van je leven houden omdat je totale vrijheid hebt (in tegenstelling tot die kreupel relatie mensen, zo luidt het gezegde). Je voelt je echter niet vrij. In feite voel je het tegenovergestelde. Dit is waarom je enige leven uiteindelijk niet zo vrij is:

Je maakt je zorgen dat je nooit verliefd zult worden. Mensen met een koppeling hoeven zich hier nooit zorgen over te maken (nou ja, tenzij ze niet echt van hun partners houden, maar dat is een ander verhaal). Je denkt hier de hele tijd over na en je weet niet zeker hoe je je beter kunt voelen. Je voelt je gevangen door je solo-status en zou willen dat je meer hoop kon krijgen dan je gewoonlijk doet.

Je drukt jezelf onder druk om op date te gaan. Je krijgt dat helemaal als je binnenkort een relatie wilt, je moet op date gaan. Dat is logisch en toch is het het moeilijkste om te doen. Je drukt jezelf af om je kont van de bank te krijgen als je echt iets wilt doen, behalve een andere vreemdeling ontmoeten. Je dwingt jezelf om op een bepaald aantal dates te gaan omdat blijkbaar daten een getallenspel is, maar je hebt niet echt veel plezier hier.

Je vraagt ​​je soms af hoe je hier bent gekomen. Als je single AF bent, heb je zeker momenten waarop je rondkijkt en je afvraagt ​​hoe je op dit punt in je leven bent gekomen. Het is niet alsof je op een dag wakker wordt en besluit om geen vriendje te hebben voor twee of zelfs vijf jaar. Het gebeurt gewoon. En hoewel het misschien te maken heeft met een aantal willekeurige factoren, zoals het niet ontmoeten van de juiste jongens of het doormaken van een erg slechte breuk, vraag je je nog steeds af.

Je voelt je oud. Of tenminste, je voelt je leeftijd intenser dan mensen in relaties. Als je 25 bent en nog steeds alleen bent, begin je je af te vragen of je gaat knipperen en 30 bent en nog steeds solo bent. Elke verjaardag voelt als een klap in het gezicht, omdat je nog steeds geen partner hebt om de jouwe te noemen.

Je vraagt ​​je af of je exes je enige liefdesverhalen waren. Misschien had je het nooit moeten uitmaken met je laatste vriendje. Natuurlijk, je was onverenigbaar en je bent veel gelukkiger zonder hem, maar wat als hij net zo goed was als hij eigenlijk voor je kan krijgen? Wat als je van alle jongens hield die je hoort te doen? Het klinkt niet alsof je je heel vrij voelt, en dat is omdat je dat niet doet.

Je voelt je gevangen door je dealbreakers en je hoge normen. Er was een tijd dat dit de dingen waren die je troostten. Natuurlijk, je was single, maar je zou niet zomaar iemand daten. Je moest iets voelen en je wilde zeker weten dat je je goed voelde over de persoon die je in je leven bracht. Dat is allemaal veranderd. Nu vallen je normen achter je aan, omdat je je afvraagt ​​of de enige manier om een ​​relatie te hebben, is om je te vestigen. En dat wil je echt niet doen.

Je hebt je opties uitgeput. Je bent opgezet door je beste vriend en elke collega. Je hebt met jongens gesproken in bars en coffeeshops. Je hebt online dating, speeddaten en dating met een oude school geprobeerd. Niets heeft gewerkt en je hebt een duidelijk gevoel dat niets ooit zal gebeuren. En toch blijf je vegen en babbelen, in de hoop dat je het ongelijk krijgt.

Je wordt behoorlijk ziek van jezelf. Natuurlijk, het kijken naar alle Netflix die je wilt, is leuk ... voor het eerste jaar dat je single bent. Daarna zou je willen dat je op vrijdagavond ergens naartoe zou gaan. Je houdt van je vrienden en er gaat niets boven meisjes uitgaan, maar op een gegeven moment wil je een partner om je leven mee te delen en je avonden mee te delen. Als je iets wilt en het niet kunt krijgen, voel je je absoluut niet supervrij.

Je kunt liefde (of iets dergelijks) niet dwingen. Als je afscheid wilt nemen van single te zijn, moet je een man ontmoeten waarmee je een connectie voelt. Makkelijk, toch? Helemaal fout, natuurlijk. De enige manier om aan je situatie te ontsnappen (om zo te zeggen) is om jezelf te dwingen om iemand te dateren waar je niet om geeft. Dat zou het ergste zijn ooit dus het is geen wonder dat je je soms zo opgesloten voelt.

Je mist als iemand zijn vriendin. Hoe langer je single bent, hoe meer dit gebeurt. Je mist goede sms-berichten en goede nachtboodschappen, willekeurige make-outsessies en het gevoel dat iemand denkt dat je speciaal bent. En dat is slechts de korte lijst. Helaas kun je niet op magische wijze in een vriendin veranderen, net zoals je een vriend niet uit het niets kunt toveren. Dus het lijkt erop dat je vastzit in je enige leven en je afvraagt ​​wanneer dingen zullen veranderen. Je kunt net zo goed eerlijk zijn en toegeven dat je toch geen leven in vrijheid leeft.