Hoe langer ik alleen ben, hoe beter ik liefde krijg

Ik had het gevoel dat ik een andere persoon nodig had om me stabiel en oke te voelen in het leven. Dit patroon was schadelijk en uiteindelijk moest ik leren om alleen te zijn. Alleenstaand zijn was een van de beste dingen die me overkwam omdat het me leerde dat liefde zoveel meer inhoudt dan een romantische partner. Liefde gaat over eigenwaarde, aanbidding voor de wereld om me heen, vreugde gedeeld met geliefden, en een verbinding met het goddelijke. Alleen zijn heeft me geleerd dat liefde gaat over het ervaren van het spectrum aan ervaringen dat het leven te bieden heeft. Hoe meer ik acceptatie beoefen rondom het enige leven, hoe groter de waardering die ik krijg voor alle manieren waarop ik hou.

Als het geen hel is, ja, het is een hel nee. In mijn dating-leven en overal elders, ben ik aan het leren om te stoppen met 'ja' te zeggen tegen ervaringen die mijn intuïtie me vertelt te vermijden. Dit is net zo eenvoudig als nee zeggen tegen een uitnodiging waar ik niet in geïnteresseerd ben en zo moeilijk als nee zeggen tegen iemand die echt aantrekkelijk is, maar geen fit. Ik heb geleerd dat ik, omdat ik echt geweldig ben, alleen maar ervaringen en mensen wil verwelkomen die ik ook echt geweldig vind. Als mijn hele wezen niet "JA!" Schreeuwt, dan is het antwoord een unapologetisch "nee".

Ik bied het geschenk van aanwezigheid aan. Al die jaren was ik zo verwikkeld in romantische relaties dat ik de rest van mijn leven niet aanwezig was. Ik zou komen opdagen om met vrienden rond te hangen en ik zou denken en praten over mijn nieuwste verhaal. In plaats van dat oude patroon, heeft alleen zijn mij geleerd dat waar ik ook ben, ik daar ben. Ik luister bijvoorbeeld echt als ik een vriend vraag hoe het met haar gaat. Er kan nergens anders zijn, dus ik doe mijn best om aanwezig te zijn voor mezelf en de mensen om me heen.

Ik heb een solide gevoel van eigenwaarde. In recente, gezondere jaren heb ik gehandeld alsof ik een relatie met mezelf heb: mezelf ruimte, liefde en aandacht geven. Ik heb geleerd over mijn voorkeuren en antipathieën. Het gevolg is dat ik minder snel wordt weggevaagd door een giftige of incompatibele persoon en dat ik meer kans heb om een ​​stabiel zelfgevoel te hebben om terug te keren wanneer het leven moeilijk wordt..

Mijn leven is GEWELDIG. Ik zeg niet dat partners niet helpen mijn leven geweldig te maken. Ik zou echt willen dat ik er een had. Maar een van de voordelen van alleen zijn is dat ik mag doen wat ik wil, wanneer ik maar wil. Ik speel straathockey, heb meerdere banen, heb tonnen geweldige vrienden en ik heb alle hobby's van de wereld. Ik kan mijn zaterdagmiddag doorbrengen met een dutje van twee uur of flirten met een schattig meisje in de coffeeshop, en niemand zal op welke manier dan ook last hebben van.

Mijn waarde is niet gebonden aan mensen of omstandigheden. Alleen zijn heeft me een harde, maar belangrijke les geleerd: aan het einde van de dag ben ik degene waar ik de rest van mijn leven mee doorbreng. Met deze informatie heb ik een gevoel van eigenwaarde gekregen dat wordt gevoed door zelfliefde en zorg. Ik weet dat de gezichten en ervaringen om mij heen zullen veranderen, maar ik zal mezelf altijd naar de tafel brengen, dus het is belangrijk dat ik onvoorwaardelijk van mezelf houd.

Ik weet hoe ik om hulp moet vragen. Ik moest de zeer harde les leren dat ik dit hele "leven" ding niet alleen kon doen. Mijn partner was de eerste die ik belde toen ik in de problemen zat, maar alleen zijn heeft me geleerd dat mijn vrienden en familie net zo blij zijn om er voor mij te zijn als een liefhebbende partner zou zijn. Ik moest gewoon leren om hulp te vragen.

Ik heb een spiritueel leven. Laten we eerlijk zijn, het was het geval dat mijn partner mijn spirituele leven was. Ze waren mijn lucht en mijn aarde. Door deze verwachtingen op een ander mens te stellen, bleven we allebei gewond raken. Omdat ik de afgelopen jaren veel tijd alleen heb doorgebracht, heb ik geleerd om te bidden en te mediteren en ben ik diep in contact gekomen met het goddelijke. Deze verbinding voedt me, geeft me een onwankelbaar gevoel van doel en zelf, en houdt me verbonden met mijn medemensen.

Ik hoef niet altijd de jeuk van eenzaamheid te krabben. Alleen zijn heeft geresulteerd in onvermijdelijke aanvallen van eenzaamheid, leidend tot het verlangen om in iemand anders verdwaald te raken. Na vele pogingen om eenzaamheid te verlichten door iemand te gebruiken waarvan ik wist dat het niet goed paste, begon ik te leren dat ik een keuze heb. Eenzaamheid is als een jeuk. Als ik krab, is de kans groot dat het erger wordt. Als ik het alleen laat, zal het verdwijnen. Op deze manier probeer ik liefde voor mezelf en respect voor anderen te oefenen door ze niet te gebruiken om de jeuk te krabben.

Ik heb meer duidelijkheid. In de aansluitcultuur waarin we leven, is het gebruikelijk om snel fysiek te worden. De directe intimiteit verdonkerde mijn oordeel, zodat ik niet kon onderscheiden of ik de persoon leuk vond of alleen de endorfines. Omdat ik alleen ben, heb ik veel meer ruimte tussen mijn gedachten. Ik kan handelen vanuit een plaats van helderheid in plaats van impulsiviteit. En als ik mezelf gedreven voel door bedwelmende verlangens omdat ik met iemand op een eerste date heb geslapen, of iemand heb gekust waarvan ik dacht dat het gewoon een vriend was, ben ik meer bekend met de plaats van helderheid. Ik kan daar sneller terugkeren dan ik kon.

Ik heb een diep begrip dat mensen glorieus rommelig zijn.Mijn favoriete auteur, Elizabeth Gilbert, zei: "Omarm de glorieuze rotzooi die je bent." Alleen zijn heeft me geleerd om knuffels te geven aan al die gebrekkig rommelige delen van mezelf. Dit concept heeft me geleerd om mezelf te vergeven als ik me verwikkeld voel in een co-afhankelijke interactie of val voor een emotioneel onbeschikbare persoon. Door mezelf deze zachtheid te bieden, heb ik het ook kunnen uitbreiden met mensen om me heen, en heb ik de humor en schoonheid gevonden in de rommel die we mensen brengen in relaties..