Ik heb eindelijk de man ontmoet waar ik altijd mee wil zijn, maar hij is brak
Voor de langste tijd was ik ervan overtuigd dat ik "De Ene" nooit zou vinden, dus toen het uiteindelijk gebeurde, was ik in totale shock en ongeloof. Ik was zo blij dat ik vrij snel verliefd werd en het was pas na een paar maanden dat ik me realiseerde dat mijn zielsverwant echt brak is. Ugh.
Ik had geen idee voor de langste tijd. Het begon met kleine dingen. Toen we voor het eerst met elkaar gingen daten, splitsten we altijd de rekening. Omdat ik een feministe ben, vond ik dit helemaal niet erg. In sommige gevallen zou hij echter vragen of ik de cheque zou dekken omdat hij de hele maand weinig geld had. Ik heb er niet veel over nagedacht tot na een paar maanden, toen ik me realiseerde dat het altijd consequent was dat hij altijd kort kwam.
Hij denkt dat het geen probleem is. Wanneer ik heb geprobeerd het geldprobleem met hem aan de orde te stellen, zegt hij dat het komt door waar hij in het leven en op het werk is, maar dat met de tijd dingen beter moeten worden. Kortom, hij vindt dat ik er geen grote deal van moet maken of me er zorgen over moet maken.
We missen veel vanwege zijn gebrek aan cashflow. Ik dacht dat ik kon over het hoofd zien dat hij brak was, maar sinds ik me de waarheid over zijn financiële situatie heb gerealiseerd, wordt het moeilijk om het te vergeten. Ik merk dat hij geen geschenken voor me koopt en dat hij liever thuis eet dan naar een restaurant te gaan. Dit is OK meestal, maar het zou leuk zijn om af en toe het huis uit te komen of zelfs om hem te laten verrassen met een attent geschenk of een goedkope date activiteit. In plaats daarvan, als hij denkt dat iets geld zal vereisen, probeert hij het te vermijden.
Hij heeft geen haast om zijn situatie te veranderen. Ik heb gevraagd of hij een tijdlijn heeft voor wanneer hij verwacht dat dingen geld beter zullen worden, maar hij geeft me meestal vage antwoorden en vraagt me om geduldig te zijn. Het maakt me zorgen omdat ik me afvraag of hij zich te comfortabel zal voelen met het leven van een salarischeque en dan zullen dingen nooit veranderen.
Wat over de toekomst? Ik heb nagedacht over hoe de dingen zullen zijn als we bij elkaar blijven en uiteindelijk samen een gezin hebben. Mijn visie voor een gezin impliceert niet dat ik werk om zowel mijn man als de kinderen te ondersteunen. Ik wil een partner die 50/50 kan bijdragen aan het leven, ik hoop dat we zullen leven. Ik wil een actief gezinsleven hebben waar we jaarlijks vakanties kunnen hebben om naar uit te kijken, in een goede buurt wonen en stabiele financiën hebben zodat we meer van het leven kunnen genieten. Ik weet niet zeker of die dingen zullen gebeuren als hij zelfgenoegzaam blijft om financieel stabiel te worden.
Ik maak me zorgen dat ik oppervlakkig ben. Soms denk ik dat een man verlaten omdat hij brak is iets oppervlakkigs is, maar ik weet ook dat je meer dan liefde en compatibiliteit nodig hebt om een relatie te laten werken. Je moet dezelfde dingen willen en bewust naar vergelijkbare doelen werken om een toekomst te bereiken die je allebei wilt. Hoe meer ik met hem praat, hoe meer ik het gevoel heb dat we misschien niet even ambitieus zijn en dat dit op de lange termijn misschien niet werkt.
Ik ben niet naïef - liefde is niet genoeg. Ik heb altijd geloofd dat liefde alle problemen in een relatie kan oplossen. Als je echt van iemand houdt, ongeacht zijn gebreken, kan liefde je helpen er voorbij te komen, toch? Fout. Tegenwoordig ben ik veel realistischer. Een man zijn die verschrikkelijk is met geld en nauwelijks de eindjes aan elkaar kan knopen, kan niet met liefde worden gepareerd.
Ik heb te lang vastgehouden. Hij heeft veel van de kwaliteiten die ik leuk vind bij jongens. Hij is grappig, goed, attent, slim, eerlijk en betrouwbaar, maar het feit dat hij kapot is, kan voor mij een dealbreker zijn. Ik had nooit gedacht dat ik een man zou vinden met alle kwaliteiten die ik anders wil, dus ik ben bang geweest om hem te laten gaan. Als mijn toekomstige doelen in het verleden niet overeenkwamen met de doelen van iemand met wie ik aan het daten was en ze geen plannen hadden om in dezelfde richting te gaan als ik, liet ik ze zonder aarzelen los. Omdat ik echter zo snel voor mijn vriendje ben gevallen en nog nooit zo'n sterke band met een andere man heb gehad, ben ik langzamer geweest met het afsnijden van het snoer.
Was ik naïef om de feiten te negeren? Aan het begin van onze relatie was ik begrijpelijkerwijs liefhebber en in totaal ongeloof van mijn geluk. Misschien als ik een level head had, had ik dit mogelijk wel kunnen zien aankomen. Ik had de feiten objectiever kunnen bekijken en voorzichtig zijn doorgegaan of mijn tijd niet verspild hebben met het verder nastreven van de relatie. Ugh.
