Ik ben ingetrokken met mijn vriend en mijn ouders weet het nog steeds niet
Ongeveer zes maanden geleden ontmoette ik een man. Twee maanden later besloten we dat we verliefd waren en hij vroeg me om twee maanden daarna met hem mee te gaan. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest, maar weet dat mijn ouders het niet zouden goedkeuren. Daarom weten mijn ouders het nog steeds niet.
Mijn ouders zijn super katholiek. Ik groeide op in een heel liefhebbend en ondersteunend gezin, maar ik ben nooit helemaal in de ban van het katholieke geloof. Ik weet dat er veel goeds is in die homo's op zondagmorgen, maar ik kan niet instappen met een geloof dat me altijd zo verdomd schuldig maakt. Mijn ouders zijn echter buitengewoon conservatief en hebben mijn zussen en mij bij meer dan één gelegenheid gewaarschuwd om "in zonde te leven". Oops.
Ze geloven nog steeds dat ik nog nooit seks heb gehad. Mijn moeder weet dat ik een anticonceptie heb, maar ik weet nog steeds niet zeker of dit een "do not ask not not tell" -situatie is of dat ze echt gelooft dat geen enkele dochter van haar ooit zoiets zou doen als seks hebben voor het huwelijk. Dubbele oeps. Ze is een geweldige vrouw, maar ze is ook het soort persoon om koppels te veroordelen die vóór het huwelijk samen leven door onheilspellend de 'vrije melk van de koe' aan te halen metafoor.
Ze hebben mijn vriend nog nooit ontmoet. OK, deze begrijp ik best wel. Het moet moeilijk zijn voor ouders om het reine te komen met het feit dat hun dochter bij een volledige vreemdeling van het andere geslacht leeft. En oh ja, hij is zes jaar ouder dan zij. Ze hebben mijn oordeel in het verleden vertrouwd, maar ik denk dat deze tijd misschien te veel vraagt, en daarom ben ik stil.
Ik wil ze niet teleurstellen. Hoewel mijn ouders en ik het op veel punten oneens zijn, wil ik ze uiteindelijk niet teleurstellen. Natuurlijk, ik ben 23 en financieel onafhankelijk, maar ze zijn nog steeds mijn ouders en ik respecteer hen. Maar als iemand die koste wat het kost conflicten vermijdt, voelt het liegen over mijn woonsituatie gemakkelijker dan opspringen en de waarheid vertellen.
Ik ben de rebel van het gezin geworden. Mijn oudere zus, zoals mijn ouders, gaat elke zondag naar de kerk en woonde niet bij haar man totdat ze trouwden (in een perfecte katholieke ceremonie, niet minder). Omdat ik niet het voordeel had van een oudere broer of zus om de weg vrij te maken om van het pad af te wijken dat door onze ouders was uitgestippeld, ben ik de eerste van mijn broers en zussen die zo'n drastisch andere levenskeuze maakt. Het is opwindend, maar praat over druk.
Mijn vriend en ik wonen in een ander land dan mijn ouders. Je zou denken dat als ik zo emotioneel dicht bij mijn ouders was, ze af en toe eens iets wilden bezoeken, toch? Het punt is, mijn vriend en ik leven op een afstand van de oceaan van mijn ouders en broers en zussen, waardoor dit hele schema een beetje makkelijker wordt. Mijn ouders hebben geen directe plannen om een internationaal vliegticket te kopen, dus mijn geheim is voorlopig veilig.
In het begin was samenleven gewoon logischer. Ik bracht al elke avond door bij mijn vriend, voordat hij me officieel vroeg om naar binnen te gaan. We zouden allebei 's ochtends naar het werk vertrekken en ik zou' s avonds terugkeren met een tas vol met mijn pyjama, tandenborstel en kleding voor de volgende dag. Nu we samen leven, hoef ik niet zoveel uitstapjes door de stad te maken om schone kleren op te halen.
Huur splitsen is goedkoper dan alleen wonen. Als er een les is die ik van mijn ouders heb geleerd, is het om zuinig te leven. Dus moeten ze niet blij zijn dat ik de huur opsplits? Mijn uitgaven zijn drastisch gedaald sinds mijn vriend en ik begonnen met het delen van de kosten van huur, boodschappen en hulpprogramma's. Nu ben ik degene die een reis over de Atlantische Oceaan kan betalen.
Ik ben niet van plan om voor altijd te liegen. Ondanks mijn afwijkende gedrag, heb ik een geweten ter grootte van Texas. Ik weet dat ik deze act niet voor altijd kan bijhouden - mijn ouders moeten tenslotte al achterdochtig zijn dat mijn vriend bijna op de achtergrond is wanneer ik naar huis ga bellen, dus ik zal ze uiteindelijk de waarheid vertellen. Ik moet geloven dat mijn ouders bovenal willen dat ik veilig en gelukkig ben. Ik leef met een geweldige kerel die van me houdt, en dat is niet het belangrijkste?
