Startpagina » Wat is er aan de hand? » Als ik de DTR -bespreking moet initiëren, is er een probleem

    Als ik de DTR -bespreking moet initiëren, is er een probleem

    Vroeger werd ik overdreven geïnvesteerd in en enthousiast over een nieuwe relatie tot het punt dat ik niet kon omgaan met de inherente ambiguïteit in de beginfase van het zien van iemand. Als ik nog steeds niet wist wat we na een paar weken zouden doen, kwam ik er meteen uit en vroeg ik waar het heen ging. Ik stop deze slechte gewoonte om vele redenen, maar vooral omdat als ik de DTR-talk moet initiëren, hij iets verkeerds doet.

    Verlegenheid is niet langer schattig voor mij. Ik dacht altijd dat het verlegen, stille type schattig was, maar tegenwoordig kan ik niet omgaan met mensen die hun woorden niet kunnen gebruiken om hun gevoelens te uiten. Als hij niet naar buiten kan komen en regelrecht zeggen dat hij van me houdt, zal dit nooit werken. "Words of affirmation" staat bovenaan mijn liefdes-talenlijst. Ik ben niet bang om kwetsbaar te zijn en mijn man ook niet.

    Ik zou niet het gevoel moeten hebben dat ik de relatie draag. Er geweest, gedaan dat. Ik voelde me de leider van de relatie met bijna elke man met wie ik gedateerd heb en ik zal het niet nog een keer doen. Hij moet wat volwassenheid tonen, wat moed oproepen, en gaan na wat hij wil, of ik het nu ben of niet. Angst voor afwijzing is geen excuus om me voor de gek te houden.

    Hij zou moeten weten hoe hij zich voelt. Ik zeg niet dat hij er 100% zeker van moet zijn dat hij degene is met wie hij de rest van zijn leven wil doorbrengen, vooral niet zo vroeg in de relatie. Ik ben ook niet van plan om met hem te trouwen, om eerlijk te zijn. Ik denk gewoon dat hij er zeker van moet zijn dat hij tot nu toe in mij is en wil blijven leren om me verder te leren kennen en te zien waar de dingen gaan. Als hij dat doet, zouden we dat uitsluitend moeten doen. Als hij dat niet doet, gaan we gewoon verder.

    We moeten beiden weten waar dit naartoe gaat. Laten we elkaars tijd niet verspillen en betere matches missen. Ik ben klaar met "uitgaan" met jongens en voor nu bewaar ik dat soort nonchalance voor als ik in een toegewijde, gedefinieerde relatie ben. Ik ga alleen op afspraakjes, dus er is geen verwarring over of ik hem gewoon aan het lachen maak of dat hij echt een toekomst met me ziet.

    Ik ben over de spellen. Ik dacht altijd dat ik nonchalant kon daten, maar dat ben ik niet. We moeten allebei duidelijk zijn over wat we zoeken, dus niemand (vertaling: dit meisje) raakt gewond. Het spelen van games is voor kinderen, dus als dat is waar een man naar op zoek is, dan is dat absoluut niet de bedoeling.

    Er moet iets zijn dat onze relatie onderscheidt. Ik heb de DTR-talk met een paar verschillende jongens geïnitieerd en zonder enige twijfel noemde de man altijd dat veel vrouwen in het verleden verward waren over zijn gevoelens. Maar als andere vrouwen hem opzij trekken om te zien of hij er iets van vindt, terwijl hij echt denkt dat hij 'vriendelijk' is, stuurt hij gemengde signalen en moet hij leren om beter te communiceren.

    Ik verdien een man die oprecht en oprecht is. Hij zal mijn gevoelens niet kwetsen door te zeggen dat hij gewoon vrienden wil zijn. Jaren geleden? Natuurlijk, maar ik ben een dikke huid geworden en neem mezelf niet meer zo serieus. Ik ben serieus op zoek naar mijn persoon, dus ik heb liever dat hij mijn tijd niet verspilt met poseren als hij.

    Ik wil dat hij het tempo bepaalt. Ik ben niet het soort meisje dat zich op één knie gaat bukken en mijn man vraagt ​​om met me te trouwen, hoewel er niets mis is met vrouwen die die weg volgen. Ik reken echter op mijn man om het precedent te scheppen dat hij moedig moet zijn en onze relatie door die fasen heen moet leiden - niet omdat ik lui ben maar omdat ik het verdien.

    Als hij niet op de plaat stapt, zal hij me verliezen. Met elk voorbijgaand jaar word ik een beetje wijzer en brutaler. Ik zie duidelijker wat ik verdien en ben strenger over wat ik gewoon niet zal verdragen. Binnenkort zal het definiëren van de relatie niet eens iets zijn dat ik voel dat ik moet doen omdat ik mijn tijd niet zal verspillen met jongens die hun gevoelens en intenties niet rechtstreeks kunnen uiten.