De man die ik heb afgewezen, is nu mijn man - ik ben blij dat hij bleef proberen
Kort nadat ik getrouwd was, was ik uit met een paar vrienden en iemand vroeg me hoe ik mijn man ontmoette. Opgewonden vertelde ik mijn verhaal over hoe hij klopte op mijn deur verkoopkabel, vrienden op Facebook, en sms'te me bijna elke dag totdat ik afgesproken om een biertje met hem te krijgen. Voor mij is het een ongelooflijk romantisch verhaal, maar ze was niet onder de indruk en dacht dat het griezelig klonk. Dit is waarom ze ongelijk heeft.
Toen we elkaar ontmoetten, was ik helemaal niet geïnteresseerd in daten. Het was niets persoonlijks tegen hem, hoewel hij eigenlijk precies het tegenovergestelde is van mijn typische type. Dat bleek een goede zaak te zijn, want jongens die zijn mijn type blijken meestal eikels te zijn. Ik was er niet tegen om met hem te praten en vrienden te zijn, maar ik zag het niet verder gaan dan eerst. Ik was zo opgebrand door mijn ervaringen uit het verleden dat ik automatisch aannam dat iemand alleen maar tot meer gebroken hart zou leiden en ik was bang om het een kans te geven. Zoals later bleek, ben ik blij dat ik uiteindelijk ja heb gezegd.
Hij hield contact maar respecteerde mijn ruimte. Hij sms'te me de meeste dagen gewoon om te vragen hoe mijn dag verliep. Soms zou ik meteen terug sms'en en zouden we uren praten; andere keren was ik bezig en ik zou wachten om te antwoorden tot ik tijd had. Toen ik niet meteen terug sms'te, was hij geduldig. Dat was een goede zet, want ik ben uitgegaan met jongens die me een passief-agressieve houding gaven over het niet snel genoeg reageren op hun teksten, en ze staan allemaal op mijn blokkeerlijst.
Hij handelde niet wanhopig. Wanhoop is zo'n grote turn-off voor mij, dus dit was weer een heel slimme zet. We hadden allebei een eigen leven, banen en hobby's om ons bezig te houden, dus ik kreeg nooit de indruk dat hij gewoon aan het wachten was aan de telefoon, ik wou dat ik alles voor hem zou laten vallen.
Voor de duidelijkheid, er was absoluut geen stalking. Als ik denk aan een man die op een griezelige manier overdreven geobsedeerd door een meisje is, denk ik meestal aan stalkers in SVU-stijl die zich voor haar slaapkamerraam verbergen en willekeurig verschijnen op de evenementen die ze bijwoont. Wees gerust, hij heeft dat niet gedaan. Dat zou eng zijn geweest.
Hij raakte niet van streek toen ik nee zei. Tijdens de onvermijdelijke lange tekstgesprekken die we hadden over muziek, politiek en basketbal, wierp hij zo af en toe nog een suggestie in dat we elkaar ontmoeten voor een biertje en een wedstrijd vangen. Ik zou meestal zeggen dat ik het te druk had omdat ik veel heb gewerkt, maar ik was ook gewoon nog niet klaar om het te proberen. Telkens als ik nee zei, accepteerde hij het gewoon en bleef hij mijn vriend.
Ik leerde hem kennen als een vriend en zag alle kwaliteiten die ik zocht. Hoewel hij op het eerste gezicht niets leek op mijn ideale man, ontdekte ik dat er meer was en we waren echt niet zo verschillend. Hij is een oude ziel zoals ik, iemand die veel van dezelfde dingen waardeert die ik doe en altijd gemakkelijk is om mee te praten.
Ik besloot hem een kans te geven. Na maanden sms'en en elkaar leren kennen als vrienden, keerde ik terug naar de stad na een roadtrip en wachtte een sms'je. Hij controleerde of ik veilig thuiskwam en hoe mijn dag was. Plotseling had ik een persoonlijk soort epifanie: deze man moet echt om me geven en hij is een goed persoon. Waarom dreef ik hem constant op de lange baan? Zo bang als ik was, besloot ik het een kans te geven.
Hij stelde me niet teleur. Nadat we officieel met daten begonnen, ging hij niet van aardige kerel naar eikel in 3,5 seconden zoals ik bang voor was. Hij was nog steeds een aardige vent, en dat is het verschil tussen een werkelijk aardige vent en een klootzak die doet alsof hij aardig is. Onze relatie en onze vriendschap bloeiden organisch en we waren ongeveer twee jaar getrouwd nadat we elkaar ontmoetten.
Ik ben zo blij dat hij me de liefde niet liet verliezen. Het feit dat hij me op zo'n respectvolle wijze achtervolgde, deed me geloven dat er nog steeds heren zijn in deze wereld die vrouwen respecteren (ook al lijkt het soms niet zo). Ik kon niet gelukkiger zijn dat ik een van hen ontmoette.
