Waarom zijn zoveel jongens anti-huwelijk?

Relaties zijn in de afgelopen decennia definitief veranderd, en een van de grootste verschillen is dat minder duizendjarige koppels gaan trouwen. Dat is geen probleem op zich - een dure bruiloft impliceert immers geen gelukkige relatie - maar het lijkt een groter probleem voor mannen, van wie velen het huwelijk zien als het equivalent van een doodvonnis. Het moet vanzelfsprekend zijn, maar het is echt niet zo erg. Dit is wat al die jongens tegen het huwelijk moeten onthouden:

Er zijn inderdaad goede huwelijken. Iedereen die denkt dat het huwelijk een verouderde instelling is, kent waarschijnlijk geen gelukkig gehuwde paren. Die paren bestaan ​​echt, en ze hebben er geen spijt van dat ze trouwen. Natuurlijk kun je toewijding hebben zonder geloften uit te wisselen, maar trouwen is een speciale band waar veel relaties op bloeien, geen angst.

Het is jouw keuze om te trouwen. Sinds wanneer moeten mannen trouwen? Sinds wanneer is dit ooit zo geweest? Ik dacht dat het altijd meisjes waren die vanuit het huis van hun ouders naar het huis van hun man werden gestuurd. Als je niet wilt trouwen, goed, dat is een volkomen geldige beslissing. Maar je hoeft er niet over te zeuren.

Als uw relatie solide is, zal uw huwelijk ook zijn. Zo simpel is het. Het is gek hoe mensen denken dat een slecht huwelijk op magische wijze gebeurt, zoals op een dag dat je wakker wordt en de persoon met wie je hebt gekozen om voor altijd ineens een hekel aan je te hebben en op een missie is om je leven ellendig te maken. Dat is niet hoe het gaat. Je hebt alles onder controle, dus besteed je minder tijd aan zorgen maken over het huwelijk en meer tijd besteden aan het ontmoeten van iemand die je leuk vindt.

Je moet stoppen met seksistisch te zijn. Het is irritant als jongens praten over hoe vreselijke 'vrouwen' zouden moeten zijn - dat gemene stereotype van de vrouw die slaapt boven een hete kachel terwijl de man aan het werk is om het grote geld te verdienen. Hallo, het is 2015. Vrouwen werken tegenwoordig, als je het nog niet hebt gehoord. Er is geen reden om je zorgen te maken over dat huwelijk uit de jaren vijftig dat vandaag plaatsvindt.

Een witte bruiloft is niet de droom van elk meisje. Waarom denken zoveel jongens dat elk meisje precies hetzelfde denkt? De meeste vrouwen zitten niet dagdromend over het lopen door het gangpad (althans niet constant), dus het is raar als ze het over ons denken. Sommigen van ons willen een echt verhalenboekhuwelijk en sommigen geven geen onzin. Stop met ons te schilderen met dezelfde borstel.

Je kunt doen wat je wilt. Ga trouwen. Ga niet trouwen. Blijf verloofd gedurende 5 jaar. Schaken. Kom bij elkaar en vorm een ​​binnenlandse samenwerking. Je hebt niemand toestemming nodig om van iemand te houden zoals je wilt, zonder maatschappelijke druk. Je hoeft niet te trouwen als je dat niet wilt, dus stop er waarschijnlijk maar over.

Je angst voor betrokkenheid is het grotere probleem. Als een man zegt dat het huwelijk vreselijk en belachelijk is, moet je je afvragen waarom hij zo bang is. Wil hij geen geweldige relatie? Wil hij niet dat die liefde groeit en evolueert naar iets dat nog beter is? Als je een hekel hebt aan een huwelijk en toch ben je nog steeds vrijgezel, wat betekent dat je niet snel zult gaan hurken, misschien nadenken over wat je precies zoekt.

Je zult nergens last van krijgen. Er is niets mis met het hebben van een mening en het uiten ervan. Dat is waar het bij vrije meningsuiting om gaat, natuurlijk. Maar over het algemeen is het voor ons belangrijker dan wanneer we over dingen piekeren, dan aan de persoon aan de ontvangende kant van onze totale en totale frustratie. Een eerste date is zeker niet de juiste plek voor dit soort ranting.

Je zou van gedachten kunnen veranderen. Sommige dingen waarvan je weet dat ze inherent verkeerd zijn, zelfs als je ze nog niet hebt meegemaakt, maar als het gaat om een ​​huwelijk, moet je in een duurzame relatie zitten die dat niveau van totale toewijding nadert om te beslissen hoe je je voelt. Zelfs als je een hekel hebt aan het idee om 'ik doe' te zeggen, zou je anders kunnen denken als je iemand ontmoet waar je echt voor valt.

Alles lijkt eng in abstracto. Letterlijk alles wat je zou kunnen noemen is veel erger wanneer het een abstract concept is en niet echt iets waar je mee te maken hebt. Natuurlijk, het idee om voor de rest van je leven aan één persoon vast te zitten maakt je bang, maar dat komt omdat je die persoon nog niet hebt ontmoet. Als je dat eenmaal hebt gedaan, wil je er alles aan doen en alle ervaringen die je kunt delen. Je wilt jezelf helemaal niet beperken. Dus waarom zou je jezelf afsluiten voor de mogelijkheid?