Mijn mannelijke collega's respecteren me niet op mijn werk totdat ik dit heb gedaan

Mijn ambitie heeft me zeker geholpen om uit te blinken in mijn carrière. In wat leek op het knipperen van een oog, ging ik van afstuderen met een Creative Writing diploma naar het runnen van een bloeiende productie, distributie en detailhandel in een door mannen gedomineerde industrie. Elk van mijn werknemers, samen met de eigenaar van het bedrijf, zijn mannen, en het verdienen van hun respect kwam met een groot deel van de uitdagingen. Hier is hoe ik dat niet alleen heb gedaan, maar ik ben van het laagste niveau van werknemer naar het runnen van het bedrijf in zes maanden.

Ik was een helper. In elk type bedrijf, in elke afdeling, heeft iemand hulp nodig. Natuurlijk, dat zou kunnen betekenen dat je dozen vouwt of toiletten schoonmaakt, maar ik was altijd bereid om te helpen, zelfs als het betekende dat ik te laat moest blijven. In het begin waren er enkele mannen aan het werk die leken te profiteren van mijn hulpvaardigheid, dus hielp ik hen nog meer tot hun baan slecht was als ik er niet was. Ik was niet alleen een teamplayer, ik leerde ook de interne werking van elke afdeling kennen. Toen ik werd gepromoveerd, liet ik hen zien dat ik nooit boven een taak stond.

Ik deed net of ik in een film zat. Om in de meeste carrières vooruit te komen, moet je vertrouwen hebben. Er waren vaak ontmoetingen met de eigenaar of investeerders en ik was doodsbang. Als ik echt geen toegang had tot dat innerlijke zelfvertrouwen, deed ik net alsof ik in een film zat. Ik weet dat het heel raar klinkt, maar het werkte. Ik zei tegen mezelf dat ik een zelfverzekerd personage moest zijn dat naar een vergadering ging, en binnen de eerste minuut zou ik het volledig vergeten en mijn echte vertrouwen laten schijnen.

Ik was eerlijk toen ik hulp nodig had. Als iemand die snel werd gepromoot, moest ik vaak dingen doen die ik nog nooit eerder had gedaan of weinig ervaring had. In plaats van te worden gehinderd door mijn tekortkomingen, was ik niet bang om mijn zwakheden aan mijn werknemers te onthullen. Niet alleen liet het me toe om te spelen naar mijn sterke punten, het liet hun krachten toe om te schitteren als ze konden helpen. Uiteindelijk gaat het niet echt om wat uw medewerkers van u denken, maar om hoe u hen over zichzelf laat denken.

Ik heb werknemers individueel ontmoet. Tijdens onze groepsbijeenkomsten merkte ik dat ik niet altijd het respect kreeg dat ik nodig had voor een productieve discussie. Soms kwamen mensen laat binnen, andere keren zaten ze op hun telefoon. Als ik er iets over zou zeggen, zouden ze misschien kunnen grijnzen of denken dat ik een teef was. Ik begon wekelijks een-op-een te draaien met een andere werknemer. Dit was een kans voor mij om de mensen die voor me werkten te leren kennen en te begrijpen waarom ze elke dag naar hun werk komen. Ze waardeerden het hebben van een stem en ik heb echt geluisterd, dat was de sleutel. We hebben een aantal grote zakelijke beslissingen genomen op basis van een deel van de feedback die ik kreeg in onze one-on-ones, en omdat ik een betere relatie met hen had ontwikkeld, verbeterden onze groepsbijeenkomsten dramatisch.

Ik nam de verantwoordelijkheid en gaf toe dat ik ongelijk had. Verantwoordelijkheid nemen gaat over zelfbewustzijn. In elk bedrijf gaat het mis. Natuurlijk, als het niets met je afdeling te maken heeft en je wist niet eens dat het gebeurde, dan is het niet jouw schuld. Ik ontdekte echter dat als een fout op een of andere manier met mij verband hield, het nemen van verantwoordelijkheid respect verdiend en het probleem sneller kon oplossen. Het gaat niet om mijn ego, het gaat om wat het beste is voor het bedrijf, en het is ok om fouten te maken. Ik heb vaak fouten gemaakt waar het mogelijk was dat niemand het zou opmerken, maar het was belangrijk voor mij om het team op de hoogte te stellen om te laten zien dat ik wist waar ik fout was gegaan en ik zou die fout niet opnieuw maken. Wanneer je openlijk en eerlijk je gebreken aan mensen toeschrijft, is het moeilijk voor hen om je te streng te veroordelen of te blijven stilstaan.

Ik hield het bij elkaar en ik sprak nooit onzin. Ik ben een extreem emotioneel persoon. Ik word overmatig opgewonden als ik gelukkig ben en voel verdriet heel diep wanneer er slechte dingen gebeuren. Er waren tijden dat ik mensen moest laten gaan, tijden dat ik extreme ontberingen had doorgemaakt in mijn persoonlijke leven, en momenten waarop collega's een andere werknemer negatief wilden bespreken. Ik was nooit een robot, maar ik wist dat als ik drama zou kopen, dit kwetsbaarheid zou creëren. Ik baseerde mijn beslissingen op feiten of onderbuikgevoelens wanneer dat nodig was, maar nooit op emotie. Dit was niet vanzelfsprekend voor mij, maar het is uiteindelijk wat mij het respect opleverde dat me van werkloosheid naar zes cijfers bracht in minder dan een jaar tijd.

Het verdienen van respect van mensen op het werk is van vitaal belang voor het bevorderen van de carrière en het onderhouden van een productieve werkplek, maar zorg er altijd voor dat het niet prevaleert boven het respecteren van je eigen ambities. Soms moet je gewoon doen om gelukkig te zijn. In mijn specifieke geval besloot ik dat het bedrijfsleven niet in overeenstemming was met wat ik voor mezelf wilde. Uiteindelijk was mijn vertrek een beslissing die mijn medewerkers moesten respecteren.