Vroeger raakte ik overstuur als jongens me verbeeldden. Dit is waarom ik nergens meer om geef

Ik was gewond toen een man abrupt zonder waarschuwing of zelfs afscheid uit mijn leven liep. Ik zou zoveel tijd besteden aan obsesseren en proberen de situatie te ontrafelen om erachter te komen wat er precies mis ging, maar dat opschroeven. Als een gast me nu bedriegt, geef ik hem geen andere gedachte - hier is waarom:

Als hij me ghostde, is hij duidelijk een lafaard. Jongens snappen het gewoon niet echt - ze zijn niet alleen laf als het gaat om het beëindigen van dingen met enig gevoel van fatsoen, ze zijn eigenlijk geen idee hoe. Het maakt niet uit hoe vaak ik ze uitschrijf, ze weigeren nog steeds om te manoeuvreren als het gaat om het beëindigen van een relatie (of een bijna-relatie) met mij met een klas. Het is echt hun eigen probleem, niet de mijne.

De juiste man gaat niet weg. De juiste man zal niet zonder een woord uit mijn leven weglopen, dus waarom zou ik om diegenen geven die dat wel doen? Het enige dat ik achtervolgd, zijn mijn doelen - ik zal niet degene achterna hoeven die echt voor mij is bedoeld. Hij zal gewillig blijven.

Ik verdien het om bij een volwassen man te zijn. Ik wil een man die volwassen genoeg is om te weten dat soms moeilijke gesprekken nodig zijn als je een relatie hebt met iemand om wie je geeft. Elke man die me niet eens eerlijk kan vertellen dat hij niet tegen me is of dat hij op zoek is naar iets anders in zijn leven, is niet iemand die uiteindelijk goed zal communiceren in een relatie met mij. Ik wil meer dan dat in een vent.

Het is mijn energie niet waard. Ik kon talloze uren en glazen wijn blijven drinken met vriendinnen die probeerden te achterhalen wat er precies mis ging of waarom de man met wie ik dacht dat het goed ging, zo'n ruk was ... of ik kan gewoon doorgaan en mijn energie sparen voor iemand die me echt rotzooi geeft. Ik ben het beu om het uit te zoeken. Ik blijf liever naar iets en iemand beter gaan.

Hij deed me een plezier door al vroeg zijn ware kleuren te laten zien. Toen een kerel me schimt, liet ik hem op een diep niveau bij me komen. Het zou me emotioneel verknoeien en me doen twijfelen waarom ik zelfs niet de moeite waard was, zelfs niet om afscheid te nemen, maar dat was destructief. De man ghostt me niet vanwege wat ik gedaan of gezegd heb - het is vanwege wat HIJ niet kan doen of zeggen. Het is beter voor mij om eerder dan later te weten wat voor soort man hij echt is.

Ik ben niet langer aan het riemen. Als hij MIA tegen me zegt, is het eigenlijk een vermomde enorme zegen. Vanaf dat moment ben ik niet langer vastgebonden en hoopvol over iets dat echt geen echt potentieel voor een toekomst heeft. Als er een toekomst was, zou hij in de eerste plaats niet verdwenen zijn. Realistisch gezien deed hij me een plezier door dingen zo te beëindigen als hij deed - snel en slechts tijdelijk pijnloos, zoals het verwijderen van een pleister.

Hij heeft me gered van het verspillen van mijn tijd. Als hij eenmaal MIA is, is mijn tijd weer vrij om verder te gaan met mijn leven. Ja, het is rot als een man niet het fatsoen heeft om een ​​echte mens met mededogen te zijn, maar de zilveren voering is dat mijn tijd duidelijk niet langer wordt verspild door weer een andere speler. Hoe minder tijd ik verspil aan iets of iemand met nul potentieel, hoe beter.

Hij kan duidelijk niet communiceren als een volwassene. Communicatie is een groot probleem voor mij in elke relatie waarin ik me bevind, zelfs in mijn vriendschappen. Ik ben een volwassen vrouw en ik wil dat de mensen die ik in mijn leven uitnodig, mij dezelfde beleefdheid verlenen om open en eerlijk te zijn, ook al doet het me pijn. Zoals ik al zei, ik ben op zoek naar een volwassen man die de moeilijke dingen aan mijn zijde aankan, niet een kleine jongen wiens stem trilt als hij spreekt.

Dat is duidelijk niet de bedoeling. Als hij echt de man voor me is, zal hij me niet ghosten. Niets zal een voor mij bedoelde man wegtrekken. Hij zal contact met me blijven houden, me blijven vragen en me een prioriteit in zijn leven blijven maken. Als ik mezelf open laat voor de man die voor mij bedoeld is en die me gelijk behandelt, is het oneindig veel beter dan mezelf toe te staan ​​zich te wentelen over iemand die me niet eens de sluiting kan geven die ik verdien.

Ik ben vrij om verder te gaan met mijn leven zonder schuldgevoelens. Uiteindelijk is FREEDOM de grote beloning dat je wordt ghosted door een man die niet in mij is. Ik haat ghosting, maar als ik er echt over nadenk, is het misschien een vermomde zegen. Immers, is het niet beter om door te kunnen gaan met mijn leven, wetende dat ik de persoon niet mis die me geen fatsoensgevoel kon tonen?