10 leugens die ik mezelf vertelde toen ik voelde dat hij wegtrok
Toen mijn ex verliefd werd op mij, voelde ik het. Ik wist dat er een breuk zou komen, maar ik deed alles om mezelf ervan te overtuigen. Hij trok weg en de enige manier waarop ik mijn gezond verstand kon behouden was door mezelf deze leugens te vertellen:
Dat we gewoon een moeilijke periode doorliepen. Ik zei tegen mezelf dat alle paren hoogte- en dieptepunten hebben en dat we alleen maar op onze tijdelijke bodem zijn. Ik dacht dat liefdesverhalen allemaal vol drama waren en dat we op een dag zouden terugkijken en beseffen dat onze moeilijke plek gewoon weer een hobbel op de weg was. Ik negeerde het feit dat we serieuze problemen hadden en deed alsof onze "kleine" gevechten normaal waren in plaats van een teken dat we gewoon niet goed voor elkaar waren.
Dat hij "The One" was. Hij was het. Al zo lang geloofde ik dat en ik had geen flauw benul van het opgeven van dat geloof. Ik had die gevonden en nu moesten we gewoon door alle BS van het leven heen. Ik dacht dat ons uiterlijke leven fout was, maar niet dat we verkeerd waren. Hij had misschien weggetrokken, maar ik hield vast om mezelf ervan te overtuigen dat hij Mr. Right was.
Dat ik nooit zou kunnen doorgaan. Ik zei tegen mezelf dat ik niet moest opgeven omdat ik nooit over hem heen zou komen. Ik hield zoveel van hem dat ik mezelf toestond te geloven dat ik nooit verder kon. Ik dacht dat ik voor altijd verslaafd zou zijn en daarom ben ik gebleven. Ik probeerde dingen op te lossen voordat ze te kapot waren, want als hij mijn hart brak, dacht ik niet dat ik zonder hem zou kunnen leven.
Dat hij zijn beloften zou nakomen. Hij had beloofd om altijd van me te houden. Hij beloofde een huwelijk, kinderen en een leven samen. Hij beloofde me nooit pijn te doen. Ik geloof nog steeds dat hij die dingen destijds bedoelde, en daarom bleef ik me bij het loslaten altijd herinneren aan die beloften. Ik zei tegen mezelf dat hij zijn liefde had verpand en het niet kon terugnemen, maar dat is precies wat hij deed.
Dat ik nooit meer liefde zou vinden. Toen hij wegreed, moest ik gewoon blijven hangen. Waarom? Omdat hij mijn enige kans was op liefde. Ik ben een vrij kieskeurig persoon, vooral als het gaat om dating. Zelden hou ik van mensen in het algemeen, laat staan dat ik een vonk voel. Ik dacht dat als we niet zouden werken, ik nooit meer liefde zou vinden. Dat zei ik mezelf en daarom kon ik hem niet laten gaan.
Dat het de schuld was van zijn vrienden. Die slechte invloeden. Ik heb ervoor gekozen om hen de schuld te geven in plaats van mijn ex verantwoordelijk te houden voor zijn eigen acties. Ik liet mezelf geloven dat de manier waarop hij acteerde niet de echte was. Ik zei tegen mezelf dat het niet zijn schuld was en dat hij gewoon gemanipuleerd werd om een eikel te worden zoals al zijn vrienden. Wat ik me niet realiseerde was dat dit niet de persoon was die hij was toen we begonnen met daten, maar het was wie hij was geworden, en het was geheel zijn schuld.
Dat als ik voor hem vocht, ik hem niet kon verliezen. Ik zei tegen mezelf dat het lot van onze relatie aan mij lag. Ik stond mezelf toe te geloven dat hij niet kon stoppen met van me te houden als ik hem niet liet. Hoe meer hij wegtrok, hoe harder ik vocht om ons bij elkaar te houden. Ik zei tegen mezelf dat ik de baas was, maar dat was ik niet.
Dat ik genoeg kon geven voor ons allebei. Elke dag voelde het alsof hij steeds minder om onze relatie gaf. Maar in plaats van de hint te gebruiken, overtuigde ik mezelf ervan dat ik genoeg kon geven om onze relatie voor ons allebei. Ik dacht dat ik de speling kon oppikken en uiteindelijk zou hij terugkeren naar het verlichten van mijn lading, maar dat is zeker niet gebeurd.
Dat ik hem kon vertrouwen. Toen ik voelde dat onze relatie in een neerwaartse spiraal verkeerde, bleef ik niet zwijgen. Ik vroeg hem of hij nog steeds van me hield en toch bij me wilde zijn en hij verzekerde me dat hij dat deed. Ik luisterde naar zijn woorden en negeerde zijn acties door mezelf keer op keer te vertellen dat ik elk woord kon vertrouwen, ondanks het overweldigende bewijs tegen hem.
Dat mijn instincten fout waren. Diep vanbinnen wist ik dat ons liefdesverhaal eindigde, maar ik kon het niet accepteren. Dus duwde ik mijn instincten weg en tijdens het proces liet ik mezelf pijn doen. Ik had naar mijn gevoel moeten luisteren, maar mijn hart kon het gewoon niet loslaten. Ik probeerde hem zo hard mogelijk vast te houden, ook al voelde ik hoe hij steeds harder wegtrok.
