Ik heb een gozer gedolven die een miljonair was - grote vergissing

Het dateren van een succesvolle miljonair was alsof je in een sprookje leefde ... terwijl het duurde. Hij was goed bekend in Manhattan en ik was de worstelende schrijver die probeerde het in de grote stad te maken. We ontmoetten een nacht in de stad na het matchen op Tinder en ik wist bijna niet dat hij een van de moeilijkste mensen zou worden waar ik ooit in mijn leven van weg moest lopen. Hier is waarom het eindigde:

Hij was nog steeds getrouwd. De eerste rode vlag van de vele die ik meteen had moeten erkennen, was dat hij technisch (en wettelijk) nog steeds getrouwd was. Ja, ze waren bijna vier jaar gescheiden geweest, maar zijn vrouw heeft nooit de scheidingspapieren ondertekend. Het feit dat kinderen, onroerend goed en bankrekeningen alle met elkaar verstrengeld waren, was blijkbaar te overweldigend voor zijn vrouw om ermee om te gaan, vandaar de niet-bewegwijzerde.

Hij zou zich nooit alleen aan mij binden. Niet alleen vertelden zijn vrienden me dat hij probeerde zijn huwelijk te repareren, de man vertelde me vaak dat hij over haar was en klaar om "het veld te spelen", wat ... wat? Ik wist diep van binnen dat hij nooit alleen bij mij zou zijn. Het deed te veel pijn om te denken dat ik niet de enige vrouw in zijn leven was.

Hij was bang om verliefd op me te worden. Zonder het me te hoeven vertellen, kwam ik erachter dat hij bang was om bij me te zijn. Hij wist dat ik perfect voor hem was en na zoveel nachtelijke gesprekken zei hij dat hij bang was voor zijn gevoelens voor mij. Het verwarmde mijn hart om te horen dat hij verliefd op me was, maar het brak mijn hart op de weg omdat hij er nooit iets aan deed.

Ik ging altijd een geheim zijn. Ik wist dat ik nooit zijn kinderen zou ontmoeten of een vakantie met hem aan mijn zijde zou doorbrengen, omdat hij te zeer verwikkeld was in zijn 'oude' leven. Ik zou alleen maar het snelle telefoontje zijn om de stad in te komen en de nacht door te brengen in een hotelkamer of een nachtelijke FaceTime toen hij eenzaam was in LA. Dat was gewoon niet genoeg voor mij.

We hebben meer tijd besteed aan ruzie dan iets anders. We hebben waarschijnlijk 95 procent van onze telefoontjes en sms-sessies besproken. Hij luisterde niet naar me toen ik hem vertelde dat hij me nooit de keus had gegeven om in zijn leven te zijn. Hij maakte in feite mijn beslissing voor mij. Het was alsof ik tegen een muur sprak, omdat hij mijn woorden niet opnam. Wie wil zo leven?

Hij wilde dat ik al zijn fantasieën vervulde. In gedachten was ik deze perfecte, braaf "meesteres". Hij wilde nooit dat ik zou klagen of iets zou doen dat onze "relatie" zou verpesten. Toen hij FaceTime wilde of vuile foto's wilde sturen, stopte ik met wat ik was doen en instappen op mijn telefoon. Ik deed het elke keer maar ik hoopte dat het uiteindelijk zou lonen. Helaas is dat nooit gelukt.

Ik wist dat ik nooit helemaal gelukkig zou worden. Ik paste goed in zijn levensstijl, maar ik wist dat ik nooit gelukkig zou worden. Ik was zijn vuile kleine geheim en hield mijn mond dicht. Ik wilde hem als mijn vriend of meer en hield vast aan mijn eigen fantasie met hem. Het kon me niet schelen dat hij geladen was en had altijd de rekening betaald omdat ik in mijn bedrijf betaalde.

Hij was een totale slavin toen het zijn 'vrouw' werd. Hij was een watje om niet zijn voet te zetten voor zijn vrijheid toen hij voor het eerst om de scheiding vroeg. Zijn van elkaar vervreemde vrouw had hem bij de ballen en liet niet los. Het is bijna vijf jaar geleden dat ze uit elkaar gingen en het is alsof er niets is veranderd, omdat hij nog steeds verantwoording verschuldigd is aan haar voor alles wat hij doet.

Ik voelde me alsof ik nooit goed genoeg voor hem zou zijn. Er waren vele keren dat hij foto's van sociale media plaatste die zijn uitbundige levensstijl lieten zien. Ik voelde me een gewone Jane naast hem. Ik had geen privévliegtuigen en appartementen aan de Upper East Side dus ik had het gevoel dat ik nooit meer dan dat kon zijn. Natuurlijk, terugkijkend, was ik het beste wat hem ooit was overkomen - maar dat wist ik toen absoluut niet.

Mijn vrienden hebben mij uiteindelijk overtuigd dat hij een eikel was. Na maanden van interventies en het blanco roepen van mijn acties, heb ik eindelijk naar mijn vrienden geluisterd. Ze hadden me verteld dat hij nooit te lang zou veranderen, maar ik luisterde niet. Het deed pijn om eindelijk toe te geven dat al mijn angsten uitkwamen. Als ik terugkijk, heb ik het geluk dat mijn vrienden mijn ogen openen. Het hebben van een suikeroom was zeker niet alles waar het om draaide.