Ik gaf je mijn beste, maar kreeg je slechtste terugkeer

Ik ben altijd een onzelfzuchtige persoon geweest. Vooral in mijn romantische relaties, heb ik de gewoonte alles te geven wat ik heb en er niets voor terug te verwachten. En als het op onze relatie aankwam, heb je daar volledig gebruik van gemaakt. Ik heb zoveel energie uitgegeven om je alles te geven wat ik kon dat ik niet opmerkte dat ik mezelf verloor tijdens het proces.

Ik kan je niet overal de schuld van geven. Het is niet jouw schuld dat ik je wilde repareren of dat ik echt geloofde dat je kon veranderen in de persoon die ik hoopte dat je zou worden. Ik had geen andere ervaringen waarmee ik je kon vergelijken. Het is mijn eigen schuld dat ik zo wanhopig was om mezelf te overtuigen dat ik blij was dat ik weigerde de waarheid te zien.

Maar er is genoeg waar ik je de schuld van kan geven. Hoe meer ik mezelf probeerde te verzekeren dat je kon zijn wat ik nodig had, hoe meer je me ongelijk toonde. Hoe dieper ik viel en hoe meer ik je binnen liet, hoe verder je me weg duwde. Hoe meer ik in de relatie stopte, hoe minder je gaf. En dat zijn dingen die ik KAN op je zetten.

Ik wilde alleen maar je alles zijn. Ik was dwaas en naïef, maar vooral, ik was er trots op de jouwe te zijn. Onze goede momenten brachten me op een zodanige hoogte dat ik dagenlang ronddobberde totdat je me naar beneden bracht. Elke keer als het leek alsof we een bocht hadden genomen, stuurde je me terug in de andere richting.

Ik heb je beter gemaakt. Ook al heb je nooit behandeld hoe ik het verdiende, ik heb je beter gemaakt. Ik kon niet veranderen wie je was als persoon, maar iedereen zag de kleine verbeteringen in jou toen ik in de buurt was. En terwijl ik zag hoe je een betere zoon, een betere vriend en een beter persoon werd, wachtte ik geduldig tot je een beter mens werd. Maar het gebeurde nooit.

We zijn nooit in evenwicht geweest. Het maakte niet uit dat ik je grootste fan was, je niet-aflatende steun, of je beste vriend. Het deed er niet toe dat ik je advies gaf en je troostte wanneer je het nodig had. Want toen de tijd daar was, heb je geen van die dingen voor me gedaan. Ik deed alles wat ik kon voor jou, maar je was nooit mijn alles, en je probeerde het niet te zijn.

Ik voelde me waardeloos. Het ergste was dat zelfs nadat ik alles had wat je nodig had, je me nog steeds niet het gevoel gaf dat ik er toe deed. Je hebt me elke dag als vanzelfsprekend beschouwd. Zelfs de zeldzame momenten waarop je je opende waren zo snel verdwenen als ze kwamen. Jij was mijn wereld, maar je hebt me nooit meer het gevoel gegeven dat het meer is dan je deurmat.

Je hebt me nooit gegeven wat ik nodig had. Ik heb het jarenlang gerechtvaardigd en tegen mezelf gezegd dat het goed was omdat ik veel andere mensen in mijn leven had die in mijn hoek zaten. Maar dat is een ontsnapping. Ongeacht of ik die liefde en ondersteuning elders wel of niet kon krijgen, ik had het van je nodig. En terwijl ik je mijn best bleef geven, zelfs als je het niet verdiende, weten we allebei dat je niet kunt zeggen dat je hetzelfde hebt gedaan.

Je hebt me veranderd in iemand die ik niet leuk vond. Je gaf me normen om elkaar te ontmoeten, regels om te volgen en leugens die makkelijker dan de waarheid kwamen. Maar je woede en stijfheid hadden een zware prijs: het bracht het slechtste in mij naar boven. Ik werd humeurig, wanhopig en veranderde uiteindelijk in iemand die ik nauwelijks herkende.

Ik kon het maar zo lang volhouden. Ik wou dat ik kon zeggen wat ons vernietigde was je ego, maar het was zoveel meer dan dat. Mijn onvermogen om te zien hoe onevenwichtig we waren, resulteerde in een neerwaartse spiraal van onze relatie die zo snel en intens was dat ik uiteindelijk moest loslaten.

Het kostte me zo lang om voorbij te gaan aan wat je deed. Ze zeggen dat de tijd alle wonden geneest, wat waar moet zijn, want ik kan eindelijk weer ademen. Maar het gewicht van wat we hebben meegemaakt zal nooit helemaal verdwijnen. Ik heb mezelf vergeven dat ik viel voor het idee van wat we zouden kunnen zijn, en ik heb eindelijk geaccepteerd dat ons falen niet de schuld was van mijn eigen.

Ik weet nu wat ik verdien. Van je houden en dan je verlaten was het moeilijkste wat ik ooit heb meegemaakt, maar het was ook het belangrijkste. Als hier iets goeds uit kan voortvloeien, heb ik een waardevolle les geleerd: iemands wereld zijn is niet het belangrijkste. Mijn beste zelf zijn is veel meer waard.