Nu dat ik eindelijk over hem heen ben, wil hij me terug - Haha!
Out of the blue, mijn ex dumpte me en verbrijzelde volledig mijn hart. Ik was een wrak. Het enige wat ik wilde, was hem terug hebben. Het heeft me heel lang geduurd, maar ik ga eindelijk over hem heen - en natuurlijk, nu ik dat ben, wil hij me terug.
Hij lijkt alleen maar te willen wat hij niet kan hebben. Hij heeft zich eindelijk gerealiseerd hoe geweldig ik ben, maar raad eens? Het is te laat. Als ik hem nog steeds terug wilde, zou hij me echt willen of zou hij nog steeds ruimte nodig hebben en een kans willen hebben om het enige leven te leven en te zien wat er nog meer is? Ik ga verder en kom over hem heen. Misschien moest ik echt verliezen om te beseffen wat een geweldige vrouw hij had maar dat verandert niets voor mij. Te weinig, te laat.
Ik besefte dat ik veel te goed voor hem was. Ik verdien een betere liefde dan hij mij gaf. Ik verdien een man die zijn liefde voor mij niet in twijfel hoeft te trekken of dat hij wel of niet bij mij wil zijn. Ik wil geen liefdesverhaal van een on-again-off-again relatie. Ik wil een man die elke dag zonder enige twijfel weet dat hij niet met iemand anders wil zijn. Ik wil iemand die me behandelt als het enige meisje voor hem, niet alsof ik slechts een optie ben. Ik ben veel te goed voor zo'n liefde.
We kunnen nooit meer teruggaan naar de manier waarop de dingen waren. Ik kan niet doen alsof we die tijd niet hebben besteed. Ik kan niet doen alsof hij mijn hart niet heeft gebroken. Ik kan niet alle pijn vergeten die hij me heeft bezorgd of hoe hij me behandelde toen onze relatie naar het zuiden vertrok. Dat zijn acties die hij nooit kan terugnemen, dus zelfs als we weer bij elkaar zouden komen, zouden we niet gelukkig zijn zoals we waren toen we net begonnen waren. We zouden altijd gefragmenteerd zijn door het verleden en dat is niet het soort relatie dat ik wil.
Ik zie hem eindelijk voor wie hij werkelijk is. Onze relatie ging helemaal over hem. Hij wil me niet terug omdat hij van me houdt. Hij wil me terug vanwege alles wat ik voor hem heb gedaan. Hij is een gebruiker en geeft er niets voor terug. Toen we samen waren, dacht ik dat hij "The One" was, maar toen we uit elkaar gingen, kreeg ik eindelijk duidelijkheid. Hij behandelde me niet goed toen we samen waren en hij liet me uiteindelijk helemaal geen goedheid zien. Hij is gewoon niet de man waarvan ik dacht dat ik die leuk vond.
Onze scheiding heeft me veranderd. Ik ben niet het meisje dat ik was en dat is een goede zaak. Ik ben nu sterker omdat ik de pijn van een gebroken hart heb overleefd. Ik beschouw onze relatie niet als een complete verspilling van tijd, maar ik beschouw het wel als een les die ik heb geleerd. Ik ga echter vooruit, niet terug. Ik geloof niet in het bij elkaar komen. Als we dingen hadden kunnen oplossen, hadden we het nooit eens uit elkaar moeten halen. Ik ben nu sterk genoeg en zelfverzekerd genoeg om te beseffen dat ik geen man nodig heb, vooral iemand die zijn kans al heeft gehad en die heeft verpest.
Als hij echt van me hield, zou hij me nooit pijn gedaan hebben. Hij zou me nooit hebben laten gaan. Hij wilde tijd hebben om dingen uit te zoeken, maar liefde zou niet zo zelfzuchtig moeten zijn. Hij had niet hoeven te onderzoeken of hij van me hield of dat we gelijk hadden voor elkaar. Hij had nooit mogen verwachten dat ik zou wachten. Liefde is iets wat je gewoon weet, dus als hij het moest betwijfelen, dan was het nooit echt. Plus, als je van iemand houdt, geef je ook om hun geluk, en hij gaf absoluut geen moer om al de pijn die hij me heeft aangedaan.
Een deel van mij vraagt zich af of dit gewoon een soort van ziekelijk verwrongen spel is. Nu dat ik eindelijk begin door te gaan, komt hij weer terug in mijn leven? Klinkt nogal achterdochtig voor mij - heel toevallig. Het voelt meer alsof hij me probeert vast te houden. Hij wil me nu dat ik hem niet wil. Hij wil me in de buurt houden om me goed te voelen over zichzelf of misschien als back-upplan. Wat zijn redenering ook is, ik koop het niet.
Hij had me moeten waarderen toen hij me had. Het enige wat hij ooit deed, was mij als vanzelfsprekend beschouwen. Ik was zo verliefd dat ik me niet realiseerde hoe ongezond onze relatie was tot ik er niet meer was. Ik was een verdomd goede vriendin en daar was hij zich helemaal niet van bewust. Ik verdien een man die het geluk heeft me te hebben, niet een man die me ziet als een last en geen zegen.
Het enige leven was gewoon niet zo groot als hij dacht dat het zou zijn. Dat is echter niet mijn probleem. Hij krijgt niet de kans mijn hart te breken, wild en vrij te rennen en dan terug te komen alsof er nooit iets is gebeurd. Misschien besefte hij dat one-night-stands saai zijn en het individuele leven eenzaam AF kan zijn. Maar in mijn gedachten had hij de zaken een beetje harder moeten doorstaan voordat we uit elkaar gingen. Aan het einde van de dag kwam hij tot deze conclusie veel te laat.
Het is zijn beurt om te weten hoe onbeantwoorde liefde voelt. Toen we uit elkaar gingen, wilde ik niets liever dan weer bij elkaar komen. Ik was diepbedroefd en ik liet die wolk mijn oordeel vertroebelen, maar de mist is eindelijk gewist. Het heeft me gedood om hem te zien weglopen toen ik nog van hem hield, maar hij gaf er geen moer aan hoe ik me voelde toen hij het uitmaakte. Nu is het zijn beurt om de pijn te voelen van te weten dat hij een geweldige vrouw had die hij gewoon losliet en hij zal me nooit meer kunnen hebben.
