Je was als een medicijn, maar ik ben zo over die verslaving

Bij je zijn was als het ervaren van de beste hoogtepunten van mijn leven. Ik was verslaafd aan je liefde en ik kon gewoon geen genoeg van je krijgen, hoe erg je ook voor mij was. Toen we samen waren, was het magie, maar toen we uit elkaar waren, kreeg ik grote onttrekkingen. Je was mijn verslaving, maar ik heb eindelijk die slechte gewoonte verbroken.

We hadden ongelooflijke hoogtepunten maar verwoestende dieptepunten. Het ene moment was ik alles voor je en het voelde alsof onze liefde voor altijd zou duren, het volgende dat we vochten en we elkaar haatten. Het was een wervelwindcyclus van pure gelukzaligheid en pure hel. Ik hield van toen we gelukkig waren, maar ik haatte al de rest. Uiteindelijk was de opwaartse en neerwaartse achtbaan van de relatie gewoon te veel.

Ik moest de breuk verbreken / weer samen fietsen. Het proces was gewoon te pijnlijk. Als we zo goed samen waren, waarom bleven we dan uit elkaar gaan? Als we echt zo geweldig waren van een stel, zouden we samen zijn gebleven door het dikke en het dunne. De realiteit is dat we niet goed voor elkaar waren en dat ik daarom het laatste hoofdstuk over deze ramp van een liefdesverhaal moest afsluiten. Het einde.

Uiteindelijk besefte ik dat het goede het kwade niet waard was. De korte momenten dat we gelukkig waren, waren ongelooflijk, maar er was altijd weer een gevecht om de hoek. Ik dacht dat ik me nooit meer goed zou voelen zonder jou, maar ik had het mis. Ik verdiende meer van je, en ik zal het zeker eisen van de man met wie ik in de toekomst zal spelen.

Ik verdien een gezonde relatie. Niet iedereen? We waren de belichaming van een ongezonde relatie. Je liet me niet goed voelen over mezelf. Je liet me alleen goed voelen over jou, dat ik je nodig had en dat je het enige goede in mijn leven was. Ik verdien een man die van me houdt en me gelukkig voelt alleen maar om bij me te zijn. Ik verdien mezelf lief te hebben, maar het enige dat je deed was me afbreken.

Het was minder liefde en meer een wellustige obsessie. Hoe meer ik voelde dat ik je verloor, hoe meer ik je wou. Het is de manier waarop je altijd de dingen wilt die je niet kunt hebben. Ik dacht dat je de grote liefde van mijn leven was, maar die droom stierf lang geleden en ik wist gewoon niet hoe ik moest loslaten.

Ik wist niet dat ik je niet echt nodig had. Je was mijn kleine dosis geluk, of dat dacht ik. Ik heb nooit geweten dat ik je niet nodig had om me gelukkig te maken. Ik wist niet dat ik alleen gelukkig kon zijn. Ik dacht dat ik je nodig had en daarom wilde ik jou, maar uiteindelijk was niets echt.

Ik ben nu schoon, maar dat betekent niet dat ik je nooit mis. Ik mis je wel eens, maar dan herinner ik me hoe erg je was voor mij. Ik moet bij iemand zijn die me vreugde brengt zonder al de pijn. Ik moet bij iemand zijn die goed voor me is. Ik kan soms zwak zijn en wensten dat we weer samen waren op die korte momenten, maar dan herinner ik me alle rotzooi die je me hebt aangedaan en ik weet dat ik beter af ben waar ik ben.

Nu ik de revalidatie heb gehad, zal ik nooit terugvallen. Ik ga mijn hart nooit meer zo riskeren. Ik wil je niet terug. Hoe wonderbaarlijk de goede tijden ook waren, ik weet dat mijn leven zoveel beter is zonder dat jij erin zit. Ik ben verder gegaan. Ik ben over je en ik ga nooit meer terug.