Paren begeleiding hielp me en mijn vriend besefte dat we het nodig hadden om uit elkaar te gaan

Onze relatie was een ramp, maar we hadden de mogelijkheid om met een parenadviseur samen te werken en we hebben hem genomen. Therapie dwong ons om enkele moeilijke kwesties het hoofd te bieden, maar uiteindelijk was het nuttig om een ​​beslissing te nemen over het al dan niet samen blijven.

Middelen waren voor mij beschikbaar, waarvan ik me realiseer dat het een voorrecht is. Sommige mensen hebben zelfs geen toegang tot een persoonlijke therapeut, nooit een raadgever van een paar. Ik was toevallig toevallig op een college waar geestelijke gezondheidszorg deel uitmaakte van mijn lessen. Als gevolg hiervan was ik in staat om zowel een persoonlijke therapeut als een voor mijn relatie te hebben. Ik heb hiervan geprofiteerd terwijl ik kon! Maar nogmaals, ik besef dat dit voor sommige mensen zelfs niet mogelijk is.

We waren echt op de rotsen. We zijn begonnen met counseling omdat we in ernstige problemen verkeerden. We vochten als een gek en vals spelen was zelfs betrokken. We hielden echter veel van elkaar en wilden proberen de relatie te redden. Spoiler alert: we waren te ver heen om gerepareerd te worden. De problemen die we hadden waren indicatief voor een veel groter probleem: het feit dat we geen relatie met elkaar zouden moeten hebben.

We waren nog maar een paar maanden aan het daten. Ik weet dat het behoorlijk gek is dat we na slechts een paar maanden daten zijn gegaan naar de therapie. Zoals ik al zei, we wilden het allebei laten werken, dus we probeerden het. De waarheid van de zaak was dat problemen zo serieus niet zo snel (of helemaal niet) zouden opduiken. Desalniettemin heeft de therapeut ons toegeeflijk behandeld en ons nooit voor de gek gehouden voor hoe kort we nog samen waren. Het was valideren.

Het was cool dat hij ervoor openstond. Ik heb het gevoel dat veel mannen bang zijn voor therapie omdat ze denken dat ze het niet nodig hebben, of dat ze minder graag over hun gevoelens praten. Dit is allemaal bullcrap met een giftige mannelijkheid. Ik ben blij dat mijn partner kon erkennen dat we allebei baat kunnen hebben bij counseling. Hij liet geen sociale rommel in de weg om hulp te krijgen.

Ik was al in therapie, maar ik heb hem daar nodig voor sommige dingen. Zoals ik al zei, zag ik al een therapeut. Die zou de groepsbegeleiding niet doen omdat ze bevooroordeeld zou zijn. Ik moest een andere therapeut krijgen om met mijn vriend te werken. Mijn persoonlijke therapie was absoluut super behulpzaam bij het verwerken van veel dingen, maar ik heb het gevoel dat mijn vriend en ik samen in een kamer naar hash dingen moesten gaan en een niet-gefixeerd feest moesten geven.

Mijn vrienden steunden de beslissing niet. Mijn kamergenote vertelde me dat ik absoluut krankzinnig was om naar parenbegeleiding te gaan met iemand die ik nauwelijks kende. Ze had een meerjarige relatie en daarom lachte ze om mijn paar maandenlange relatieproblemen. Mijn vrienden dachten ook dat het een beetje gek was om naar therapie te gaan met iemand die ik alleen al zo lang ken. Ik vermoed dat ze een punt hadden!

Het deed ons beseffen hoe intens onze relatie was. Toen we begonnen aan de eerste sessie, voornamelijk blaffend tegen elkaar en de armen over elkaar, realiseerden we ons hoe verhit dingen waren geworden. We hebben gezien dat onze vrienden misschien gelijk hebben dat we te ver weg zijn. We begonnen ons te realiseren dat onze relatie wild intens was geworden, en niet op een goede manier.

Uiteindelijk heeft het ons geholpen uit elkaar te gaan. Het zien van een counselor was als een spiegel op ons laten schijnen. We konden dingen verwerken met iemand die er geen belang bij had. Ze was in staat om het ons te vertellen zoals het was en we konden echt dingen uit onze kisten halen. We hadden maar een handvol sessies, maar uiteindelijk kwamen we uit elkaar. In ware vorm was het een verhitte breuk.

Er is geen schande in therapie. Natuurlijk hebben mannen een extra hoeveelheid stigmatisering, maar zelfs sommige vrouwen worstelen met het idee om dit soort hulp te krijgen. Er is echter niets om je voor te schamen, zelfs als je dom bent zoals ik en ga naar therapie met een dufus die je nauwelijks kent. Zelfs dan is het OK.

Ik zou het zeker aanbevelen. Misschien niet voor de korte-termijnrelaties, maar wie weet? Het kan nuttig zijn zoals het voor mij was. Ik adviseer parenadvisering zeker voor mensen in langere-termijnrelaties met meer op het spel. Het kan een prachtig platform zijn om door de knikken te werken. Het kan een relatie redden of het kan breken, maar uiteindelijk helpt het.