Ik ben mijn vrienden kwijtgeraakt aan depressie en ik weet niet hoe ik ze terug kan krijgen

Ik dacht dat het besluit om hulp te zoeken het meest pijnlijke deel van mijn psychische problemen zou zijn. In werkelijkheid realiseerde het zich juist hoeveel mijn depressie mijn sociale leven had beschadigd nadat ik met mijn herstel begon. Mijn periodes van isolatie en gemoedsveranderingen dreven veel van mijn vrienden weg; nu is een van mijn grootste uitdagingen het opnieuw verbinden met hen en proberen die banden te hervormen.

Ik was een slechte vriend. Ik kan niet ontkennen dat ik tijdens mijn depressieve periode een vreselijke vriend was voor veel mensen waar ik erg om gaf. Ik vloog af op sociale argumenten, raakte onredelijk boos over kleine misverstanden en isoleerde mijzelf. Hoewel ik deze acties ten zeerste betreur, heb ik nog steeds te maken met hun gevolgen.

Ik verloor hun vertrouwen. De meest recente herinneringen die mijn oude vrienden van mij hebben, zijn ik tijdens een van de slechtste periodes van mijn leven. Ze herinneren me als een kortstondige en sociaal teruggetrokken persoon, niet als het sociale meisje dat ik was. Als iedereen nu evenementen of sociale bijeenkomsten plant, is mijn kans om uitgenodigd te worden veel minder een garantie dan vroeger.

Sociaal zijn kost moeite. Het vergt een hoop moeite om relaties te onderhouden en te laten groeien, en toen ik niet de beste geestelijke gezondheid had, was het onderhouden van relaties een van de eerste dingen die ik uit de weg ging om voor mezelf te zorgen. Hoewel ik er geen spijt van heb dat ik prioriteit geef aan zelfzorg, is de hoeveelheid werk die gepaard gaat met het hervatten van relaties een moeilijke hindernis om te overwinnen. Het kost meer moeite om vrienden te maken dan om ze te onderhouden, en het opbouwen en onderhouden van relaties vergt een hoop tijd en energie die niet altijd voor mij beschikbaar is.

Proberen om vrienden te maken is mentaal drainerend. Het in de gaten houden met wie ik opnieuw moet verbinden of verbindingen proberen te leggen, kost heel wat mentale ruimte en soms heb ik er gewoon geen tijd voor. Erger nog, op moeilijke dagen kan ik me nauwelijks een weg banen door sociale interactie, laat staan ​​vriendschap koesteren. Wanneer ik me een weg baant door sociale interacties, kunnen oude vrienden dwars door me heen kijken, wat me alleen maar verder terugbrengt.

Ik voel me niet meer op mijn gemak in sociale scenario's. Ik ben van een sociale vlinder naar iemand gegaan die altijd een tweede gok pleegt en probeert de best mogelijke indruk te maken om de verloren tijd goed te maken. De constante inspanning die ik doe bij sociale gelegenheden maakt soms het maken van nieuwe vrienden en het hervormen van oude vriendschappen meer een uitputtend parttime werk dan iets dat ik eigenlijk wil doen.

Ik raad mezelf af. Ik analyseer altijd wat ik zeg en hoe ik acteer om er zeker van te zijn dat een van de 'slechte' trekken die zich tijdens mijn depressieve fase manifesteerden tijdens de conversie niet naar buiten komt. Ik besteed zoveel aandacht aan mezelf in sociale scenario's en mezelf zo vaak voor de gek gehouden dat ik een slechte gesprekspartner ben geworden.

Het verklaren van mijn depressie is moeilijk. Het is moeilijk om te openen, eenvoudig en duidelijk. Oude vriendschappen herleven, betekent bijna altijd dat ik uitleg waarom ik zo lang van het aardoppervlak heb afgeweken, en dat kan moeilijk zijn. Hoewel ik weet dat ze het verdienen om verteld te worden waarom ik hen behandelde zoals ik deed, zijn mijn moeilijke tijden een ongelooflijk persoonlijk iets dat ik niet prettig vind om te delen met alleen maar iemand.

Ik wil niet dat ze me anders behandelen. Er is nog steeds een stigma rond geestelijke gezondheid. Hoewel ik weet dat mijn vrienden geweldige mensen zijn, vraag ik me in het achterhoofd altijd af of ze me anders kunnen behandelen als ze de waarheid achterhalen. Ik wil niet dat het stigma in verband met geestelijke gezondheid aan mijn relaties wordt gehecht en ik wil absoluut niet dat ze zich zorgen maken over hoe ik me gedraag.

Ik wil ze niet belasten. Ik wil ook niet dat mijn vrienden zich zorgen om mij maken. Ik doe het nu veel beter, maar ik weet dat de kennis van mijn depressieve fase nog steeds een gewicht in hun hoofd zou zijn en dat ze zichzelf zouden belasten met mijn geestelijke gezondheidsproblemen.

Ik heb nog steeds slechte dagen. De weg naar herstel is niet soepel. Er zijn goede dagen en er zijn slechte dagen. Soms maak ik me zorgen dat ik vriendschappen heropstart alleen om een ​​slechte spreuk te hebben en ze in de toekomst opnieuw te verpesten. Ik weet echter dat als ik slimme keuzes blijf maken en hulp zoek, ik op een dag dingen onder de knie zal krijgen.