Ik zorg voor anderen, beter dan dat ik voor mezelf zorg & ik ben erover
Of je nu wel of niet in de dierenriem gelooft, ik ben een klassieke Maagd. Een van de meest dominante kenmerken van de Maagd is dat ik de neiging heb om beter voor andere mensen te zorgen dan mezelf. Hoewel er veel positieven zijn om deze kwaliteit te bezitten, word ik er behoorlijk ziek van om weinig tijd over te houden om aan mijn eigen behoeften te voldoen.
Ik moet mijn behoefte laten varen om me nodig te voelen. Ik heb een onwrikbaar verlangen om me constant nodig te voelen, dus mensen die co-afhankelijk gedrag naar mij toe brengen, zijn uniek lonend. Door nodig te zijn voel ik me belangrijk en waardevol. Ik realiseer me echter dat dat geen goede zaak is en het resultaat is dat mijn gevoel meer belastend is dan tevreden. Ik moet erkennen dat ik waardevol ben ondanks wat ik anderen moet geven.
Ik stop zoveel energie in andere mensen dat ik leeg ben tegen de tijd dat het om mezelf gaat. Ik ben een ambivert, dus hoewel ik in bepaalde situaties heel sociaal kan zijn, zijn anderen beslist mijn energie aan het zuigen. Ik geef zoveel aan andere mensen zonder een van die energie terug te krijgen, dat als ik me eenmaal moet concentreren op wat belangrijk voor me is, ik vaak niet meer de motivatie heb.
Ik benadruk meer de problemen van andere mensen dan zij. Als ik iemand in de steek laat, heb ik het gevoel dat ik gefaald heb. Ik ben een perfectionist en ik voel me graag alles. Als iemand naar me toe komt voor hulp of advies, voel ik me geneigd om ervoor te zorgen dat ik degene kan zijn die het probleem kan oplossen, want wie is een betere probleemoplosser dan ik? Ik ben ook een empath, dus wanneer ik iemand in nood zie, begin ik me ook verdrietig te voelen. Het is niet ongewoon dat ik me meer zorgen ga maken over wat iemand anders doormaakt dan de persoon die er doorheen gaat!
Ik moet leren nee zeggen. Ik weet niet zeker waarom ik het zo moeilijk heb om nee te zeggen. Het kan zijn omdat ik vaak niet van conflicten houd (hoewel ik er soms schuldig aan ben om ervan te houden). Misschien komt het omdat ik mijn persoonlijke integriteit op de een of andere manier probeer te beschermen en het lijkt alsof ik altijd alles kan doen. Misschien heb ik gewoon niet genoeg harde huid. Hoe dan ook, leren hoe ik nee moet zeggen als dat nodig is, is iets waar ik echt aan moet werken.
Van mij wordt verwacht dat ik voor de dingen zorg. Ik kan de baas zijn en de verantwoordelijkheid nemen voor veel dingen. Het wordt vervelend als ik mezelf opeens de enige vind die verantwoordelijk is voor gedeelde verantwoordelijkheden. Soms voelt het alsof mensen het gewoon niet kunnen schelen, omdat ze weten dat ik het ga aanraken. Gedeelde financiën, vakantieplannen, werksituaties - ik ben meestal degene die net verwachtte het allemaal te organiseren, ook al lijkt niemand me dit te vragen.
Ik heb de neiging om een "fixer" te zijn die me in de armen van een paar niet-zo-geweldige mannen heeft geleid.
Ik zie het beste in mensen (wat een goede zaak is), maar soms was ik er zo zeker van dat ik mensen kan helpen hun beste potentieel te bereiken, dat ik mijn tijd verknoei en gehecht raak aan mensen die waarschijnlijk buiten mijn hulp vallen. Op zijn beurt word ik teleurgesteld. Ik heb het moeilijk om dingen los te laten (yep, een andere eigenschap van de Maagd), dus mijn inspanningen duren meestal veel langer dan zou moeten.
Mijn acties worden niet beantwoord. Dit is deels een fout van mijzelf, omdat ik liever geen andere mensen om hulp vraag, zelfs wanneer ik het nodig heb. Maar het wordt frustrerend wanneer ik extreem vaak op anderen uit ga en het voelt alsof ik achterblijft als het gaat om de overweging van anderen over mijn behoeften. Mijn relaties worden vaak in dit opzicht zeer onevenwichtig.
Het heeft invloed gehad op hoe ik mijn eigen beslissingen neem. Ik besteed zoveel aandacht aan anderen dat ik denk als het gaat om het nemen van mijn eigen beslissingen, ik focus teveel op het vinden van een soort van externe validatie ervoor. Ik houd ook altijd rekening met de plannen van anderen, wat het soms moeilijk maakt om mezelf voor te bereiden.
Mensen verwachten mijn onvoorwaardelijke hulp. Omdat ik er altijd ben voor mensen, heb ik ze helaas bepaalde manieren geleerd om mij te behandelen die onaanvaardbaar zijn. Omdat ik me regelmatig opoffeer voor anderen, verwachten sommige mensen dat ik mezelf altijd opoffer. Op zijn beurt voel ik me als de schuldige in tijden waarin ik niet beschikbaar ben voor andere mensen.
Het degradeert mijn eigenwaarde en dat moet stoppen. Omdat ik zoveel waarde hecht aan mijn vermogen om mensen te helpen, voel ik me vaak ontoereikend als ik niet de waardering krijg die ik verdien die ik verdien (wat ik vaak niet doe). Ik offer ook elk moment dat ik opzij moet leggen voor zelfzorg, wat uiteraard zijn eigen tol eist van hoe ik me voel over mezelf. Hoewel ik nog steeds weet dat ik er altijd zal zijn voor mensen, moet ik me echt meer op mij gaan concentreren. Ik weet dat ik mezelf later zal bedanken.
