Ik ben doodsbang van toewijding en ik weet niet wat ik erover moet doen

Veel mannen worden flauw omdat ze zo anti-engagement zijn, maar de waarheid is dat ik volledig begrijp waar deze jongens vandaan komen. Het idee om zich voor de lange termijn te vestigen bij iemand anders is op zijn minst intimiderend en hoogst angstaanjagend. Dit is de reden waarom ik de drang krijg om te rennen telkens wanneer het vooruitzicht van een serieuze relatie opkomt:

Ik verveel me snel. Ik ken mezelf, en ik weet dat het goed is als ik besluit om het op te zuigen en me aan iemand te binden, ook als ik me ga vervelen. Hoezeer ik er ook tegen kan als mannen verslaafd zijn aan 'de achtervolging', ik weet dat ik er net zo schuldig aan ben. Ik probeer mijn wegen te veranderen, maar totdat ik dat doe, wil ik liever een man of mezelf niet onderwerpen aan een relatie die mijn korte aandachtsspanne zeker zal vernietigen.

Ik ben belachelijk warm en koud. Ik ben ofwel all-in of all-out en dat is niet goed als het gaat om toegewijde relaties. Er zijn dagen dat ik alleen de naam van de naam van een gast zal horen als ik bruiloftsklokjes hoor, en anderen als ik helemaal niet geïnteresseerd ben in hem. Het is voor mij een probleem om mee om te gaan en ik zou nooit iemand daar doorheen willen brengen als hij echt om me geeft.

Elke keer dat ik me eraan vastmaak, gebeurt er iets slechts. De weinige keren dat ik de moeite heb genomen om iets echts te creëren met een man, wordt het in mijn gezicht opgeblazen. Hij valt altijd voor iemand anders naar beneden of verliest eenvoudigweg zijn interesse bijna onmiddellijk nadat we het serieus hebben besproken. Het heeft me bewaakt en helaas heb ik ook slechte gewoonten uit de verbintenis-fobes uit mijn verleden opgepikt.

Ik vraag me constant af of er iets beters is dat er is. Nooit tevreden zijn is niet bepaald een innemende kwaliteit, maar ik kan op zijn minst erkennen dat het een van mijn gebreken is. Elke keer als ik met een jongen begin te daten, hoe knap of grappig of charmant hij ook is, het is slechts een kwestie van tijd voordat mijn geest van hem afdwaalt naar andere potentiële romantische vooruitzichten. Het is vreselijk, ik weet het, maar iets in mijn hoofd zegt me constant om hoger te richten.

Ik haat het idee om vastgebonden te worden. Ik heb letterlijke nachtmerries gehad over trouwen en kinderen krijgen. Voor veel mensen is settelen met een gezin een levensdoel, maar het enige waar ik aan moet denken is de finaliteit van alles. Ik hou van flexibiliteit in mijn leven en als ik me gevangen voel, raak ik in paniek. Vasthouden aan een romantische relatie klinkt vaak als de eerste spijker die voor mij in de kist wordt gehamerd.

Ik word gek als ik mijn tijd niet alleen krijg. Elke gezonde relatie zal beide mensen een goed evenwicht geven tussen alleen en samen tijd, maar ik heb veel tijd voor mezelf nodig. Als ik met een man ben die constant mijn telefoon opblaast of wil rondhangen, is mijn eerste instinct om te rennen. Wat gebeurt er als de dingen vorderen en hij het idee van samenwonen naar voren brengt? Het hele idee maakt me nerveus.

Het is zoveel moeilijker om uit een toegewijde relatie te komen. Het afsluiten van een ongedwongen smetje kan zo simpel zijn als het verzenden van een snel sms-bericht dat de andere persoon zegt dat je het niet meer voelt. Maar als je eenmaal iemand hebt toegewijd, wordt het een stuk ingewikkelder. Opsplitsingen worden rommeliger en pijnlijker, en als je helemaal tot het huwelijk komt, kan echtscheiding de hel op aarde zijn. Ik zou veel liever mijn hart en mijn bankrekening beschermen, hartelijk dank.

Ik kan mezelf niet vertrouwen als er gevoelens bij betrokken zijn. Ik vind het leuk om te denken dat ik een slim iemand ben, maar alle logica komt regelrecht uit het raam zodra ik me aan iemand vastgrijp. Mijn hart eindigt met het maken van alle grote beslissingen voor mij, en voor ik het weet, heb ik ermee ingestemd om zijn vriendin te zijn en verdorie wat heb ik gedaan? Ik weet dat dit nog iets is waar ik aan moet werken, maar totdat ik beslissingen kan nemen die gebaseerd zijn op de rede in plaats van op emoties, blijf ik liever weg van het vooruitzicht van toewijding..

Ik ben bang om mijn onafhankelijkheid te verliezen. Mijn go-it-alone houding heeft me ver gebracht in het leven, en het idee om afhankelijk te worden van iemand anders maakt mijn hartslag omhoog. Ik weet dat ik mijn onafhankelijkheid NIET MOET opgeven, alleen omdat ik een relatie heb, maar ik weet ook dat het vanzelfsprekend is om steeds meer op je partner te gaan leunen, omdat de zaken ernstiger worden. Ik vind het prima om een ​​beetje ondersteuning te bieden aan iemand anders, maar ik heb een hekel aan het idee dat ik zelfs enigszins vertrouw op iemand die ik niet ben.

Ik haat het idee van 'voor altijd'. Ik kan een maand of zelfs een paar jaar in de toekomst kijken, maar het idee om de rest van mijn leven bij dezelfde persoon te blijven, is genoeg om me met angst te verlammen. En ik weet dat als ik een toegewijde relatie aanga, ik de eerste stap naar eeuwig heb gezet. Ik ben misschien klaar voor iets dat op een dag enorm groot is, maar voorlopig hou ik het liever casual dan dat ik met de toekomst op de lange termijn moet omgaan.