Ik ben begonnen met trainen voor de lol in plaats van met straf en het heeft alles veranderd

Het idee dat voedsel slecht is en het lichaam gestraft moet worden om het te consumeren door overmatig te bewegen, is ongebreideld. Feitelijk is het fenomeen dieetcultuur gek en ik sta erover, daarom ben ik begonnen mijn lichaam met meer vriendelijkheid te betreden. Tegenwoordig werk ik voor plezier en zelfzorg en het is zoveel beter.

Ik strafte mezelf. Oefening was een manier om 'mijn diner te verbranden' en 'een snack te verdienen'. Ik gebruikte het om mezelf te straffen voor het eten en voor het bestaan ​​in een lichaam dat er vet op had. Het was een moeilijke manier van zijn en het maakte me gewoon verschrikkelijk van mezelf. Vroeger deed ik dingen die ik haatte, zoals op een loopband lopen. Ik hou niet eens van hardlopen, dus waarom heb ik mezelf daartoe gedwongen? Omdat ik dacht dat ik het verdiende om hard voor mezelf te zijn.

Ik heb verschillende eetstoornissen gehad. Ik heb geworsteld met eetstoornissen en ze hebben allemaal op een of andere manier de oefeningen beïnvloed. Ze dwongen me allemaal om te oefenen als ik dat niet wilde en misschien als ik het niet had moeten doen. Ze dwongen me mijn lichaam tot het uiterste te duwen, oefenen veel meer dan iemand zou moeten doen. Eetstoornissen zijn dodelijk en oefenen als deze alleen in de waanzin.

Ik dacht dat er iets fundamenteel mis was met mij. Ik stel me voor dat het te maken heeft met eetstoornissen, maar ik heb het gevoel dat veel mensen, vooral vrouwen, zich zo voelen. Ik had het gevoel dat er iets inherent mis met me was. Ik voelde me gebroken en had geen kans om gerepareerd te worden. Dit betekende dat ik mezelf zag als verdienstelijk om gestraft te worden en als een stuk onzin dat keer op keer faalde.

Deze trend van straf is cultureel. Ik ben niet de enige die rende om voedsel of vet te verbranden. Nee, dit is een cultureel fenomeen dat zowat iedereen treft. Mensen straffen zichzelf voor het eten van een cupcake door te beloven extra tijd aan de elliptische trainer te besteden om het goed te maken. Het is echt verdrietig om dit te zien gebeuren.

Het is een radicale daad om het straffen te laten vallen. Wat gebeurt er als ik besluit dat ik in feite goed genoeg ben, dat ik mezelf niet in de steek mag laten? Wat als ik niet perfect hoefde te zijn en in plaats daarvan heb ik gewoon mijn leven geleefd? Dit zijn wilde ideeën. Het is een radicale daad om een ​​ander soort relatie met je lichaam te hebben, een met vriendelijkheid. We leven in een samenleving die ons voortdurend aanspoort om onze lichamen te verkleinen, om onszelf zo klein mogelijk te maken. Wat als dat niet langer mijn doel is?

In plaats daarvan oefen ik voor plezier en zelfzorg. Ik speel hockey en het is een hoop plezier. Mijn team en ik rennen rond en krijgen die endorfines aan de gang. Ik speel om te genieten van het spel en om mijn lichaam te bewegen. Het maakt mij niet uit hoeveel calorieën ik verbrand, omdat mijn oefeningen puur voor de lol en zelfverzorging zijn. Dit maakt het hele proces een stuk aangenamer en ik kan oefeningen doen die ik eigenlijk wil doen. Wat een openbaring.

Deze aanpak heeft alles veranderd. Het belangrijkste is dat deze benadering de relatie die ik heb met mezelf, heb veranderd. Als gevolg van het veranderen van mijn motivatie om te oefenen, ben ik een stuk zachter voor mezelf. Ik behandel mezelf als een mens die liefde en respect waard is. Ik voel niet langer de behoefte om op een andere manier te kijken. Ik besta in dit lichaam waar ik plezier aan beleef.

Ik heb mijn relatie met voedsel ook genezen. Eten en bewegen gaan hand in hand. Wanneer iemand er een probleem mee heeft, hebben ze meestal ook een probleem met de ander. Ik strafte mezelf ook als het om eten ging. Ik zou mezelf beperken en binge en haat helemaal langs de weg. De laatste tijd is mijn relatie met eten echter veel leuker geweest. Ik gebruik straf nooit als een middel om voedsel te beheersen. In feite heb ik helemaal geen controle over voedsel. Ik heb dat losgelaten en koos in plaats daarvan voor intuïtief eten.

Studies hebben een lange levensduur met deze aanpak aangetoond. Ik heb meer kans om te blijven sporten als ik het doe voor mijn eigen plezier en zorg in plaats van als een straf. Een meta-analyse van 24 studies die tussen 2006 en 2015 werden gepubliceerd, vond dat mensen eigenlijk meer gemotiveerd waren om te oefenen als de drive niet van schaamte en schuld was en in plaats daarvan gericht op plezier.

Het zorgt ervoor dat ik wil blijven terugkomen om te oefenen. Niet veel mensen zijn enthousiast over trainen. Sterker nog, ze slaken meestal een zucht wanneer het onderwerp wordt aangehaald. Ik vind het over het algemeen leuk om mijn lichaam te bewegen. Ik blijf terugkomen voor meer omdat het geen schande meer is.