Schroef traditie - ik wil dat mijn moeder me het gangpad in laat lopen

Ik weet dat het emotioneel en mooi kan zijn voor een vader om zijn dochter door het gangpad te lopen op haar trouwdag, maar het spreekt me gewoon niet aan. Ik voel me zelfs ongemakkelijk. Dit is waarom ik mijn moeder zal vragen om me door het gangpad te lopen wanneer ik in plaats daarvan aan een hitching doe.

Niets tegen mijn vader, maar ik ben niet het eigendom van een man. Mijn vader is geweldig en ik houd heel veel van hem - geen papa's problemen hier. Het idee dat een man zijn dochter door het gangpad loopt, is doordrenkt van zwaar seksisme en ik ben er niet voor. Historisch gezien gaven vaders hun dochters weg als een teken van overdracht van eigendom en dat is ongelooflijk krom. Nee bedankt!

Het gaat terug naar gearrangeerde huwelijken. Zoals huwelijksgeschiedenis Susan Waggoner vertelt Brides, deze bruiloft op maat komt terug naar de dagen van gearrangeerde huwelijken. Kortom, de aanwezigheid van een vader op de grote dag was een manier om te voorkomen dat de bruidegom de bruiloft verliet. Dus vrouwen moeten beschermd worden door hun vaders? De geschiedenis achter deze traditie wordt alleen maar erger.

Vrouwen werden beschouwd als financiële verplichtingen. Wagoner beweert ook dat bruiden werden beschouwd als financiële verplichtingen die moesten worden overgedragen van het huis van hun vader naar die van hun bruidegom. Eigenlijk deed een man de bruid van de bruid een enorme gunst door haar op te nemen. WTF? Het feit dat we nog steeds deze belachelijke gewoonte volgen, maakt me boos AF.

Ik wil me geen object voelen. Het spijt me, maar ik weiger dit type mentaliteit van de duistere tijd te volgen, en ik ga niet alleen op voor degenen die me door het gangpad kunnen lopen. Ik ben het er niet mee eens dat mijn partner mijn vader om mijn hand in het huwelijk moet vragen, omdat het mijn hand is en alleen mijn mening ertoe doet. Ik heb de macht over mijn lot en heb geen ander nodig om mijn bruidegom toestemming te geven. Dat klinkt gek!

Ik vraag mijn moeder om me door het gangpad te lopen. En het is niet omdat ze een vrouw is. Het is omdat ik niet het gevoel heb dat ik een aansprakelijkheid of object ben op mijn trouwdag. Toch, ik kies haar niet alleen omdat ik traditie wil uitroeien. Wanneer mijn moeder en ik samen door het gangpad lopen, zal ze speciale overtuigingen voor me vertegenwoordigen dat ik op mijn speciale dag aanwezig zou willen zijn.

Ze is een sterke vrouw die me veel heeft geleerd. Vanwege haar ben ik financieel onafhankelijk en kan ik op eigen benen staan. Mijn moeder heeft me geleerd om in mezelf te geloven en niet voor iemand te buigen. Ze leerde me van mezelf te houden, en dat ik, of ik een romantische partner had of niet, een waardig persoon was die waarde aan de wereld toevoegt. Als zij degene is die mij door het gangpad leidt, zal ik me herinneren aan die belangrijke lessen die van mij de persoon hebben gemaakt die ik nu ben..

Als vrouwen hebben we keuzes. Ik zou er ook voor kiezen om mijn moeder me door het gangpad te laten lopen, omdat zij degene is die ik het dichtst in de buurt ben. Waarom zouden vrouwen verplicht moeten zijn om hun vaders die rol op hun bruiloften te laten spelen? Ik wil mijn eigen keuzes maken voor mijn bruiloft en waarom zou ik dat niet doen?

Mijn moeder verdient het om die ereplaats te hebben. Ze is er door dik en dun voor me geweest, meer dan wie dan ook. Toen ik opgroeide, was ik van nature dichter bij haar dan mijn vader. Ze was de verzorgende terwijl hij de tuchtmeester was. Ze was daar toen ik huiswerk had of ik wilde knuffels. Ze droogde mijn tranen en deelde veel gelach met me. We groeiden heel dichtbij, vooral toen ik volwassen werd, en die relatie is er een die ik op mijn trouwdag zou willen benadrukken. Vaak lijken vaders meer aandacht te krijgen bij bruiloften dan bij moeders, maar ik zou het tegenovergestelde willen doen omdat mijn huwelijk zo veel betekenisvoller zal zijn..

Ze loopt me niet door het gangpad, ze loopt met me. Het idee dat de vader van een vrouw haar door het gangpad brengt, doet me denken aan hoe je een hond op de weg kunt lopen. Ugh, het is gewoon vreselijke frasering, eigenlijk, die ook onder mijn huid komt. Wanneer mijn moeder me op mijn huwelijksdag door het gangpad leidt, loopt ze met mij mee als mijn vriend en grootste voorbeeld.