Vermoeid zijn om single te zijn is een speciaal soort hel
Een tijdje, single AF zijn is vrijwel altijd het beste. Je gaat op afspraakjes wanneer je daar zin in hebt, je blijft thuis als je dat niet doet, en je leeft je leven ten volle. Maar na een tijdje gaat er een schakelaar af en ineens kun je het niet langer verdragen dat je nog een minuut solo bent. Dit is de reden waarom single zijn en klaar voor een relatie het ergste is:
Je voelt je 24/7 uitgeput. Je bent de hele tijd moe van je af te vragen waar je persoon is en de dagelijkse ergernissen die dateren in je leven brengt. Het zou geweldig zijn als je de sms-berichten van een nieuwe man niet hoeft te decoderen of je afvraagt waarom iemand op het laatste moment is gered, maar dat lijkt je realiteit te zijn.
Je hebt veel te veel vriendjes gehad. Je relaties zijn zo kort, het is alsof je in een Taylor Swift-lied leeft. Single zijn betekent niet dat je nooit date, natuurlijk. Dat doe je wel, maar je ontmoet nooit iemand die gelooft in dit kleine ding genaamd "commitment". Wanneer je iemand tegenkomt die een echte mededinger lijkt, besef je al snel dat je in weer een bijna-relatie zit, en dan is het weer zover.
Je voelt je dubbel teleurgesteld als iets niet lukt. Wanneer je meer dan één date met iemand hebt, geloof je dat het deze keer eindelijk gaat lukken. Je weet dat je niet met het pistool moet springen, maar na zo lang alleen te zijn geweest, kan je niet anders dan hopen dat deze keer het echte werk is. Als dingen niet lukken, voel je je nog meer opgeschrikt dan vroeger. Het wordt steeds moeilijker om terug te keren naar je AF-leven, hoe goed je het ook hebt.
Je haat het dat je vertrouwensproblemen hebt. Je weet nooit wie je moet vertrouwen omdat je alles hebt gehoord. Je hebt elk excuus in het boek gekregen voor opnieuw ingedeelde plannen, en het is alsof je nooit verwacht dat een datum echt zal plaatsvinden op de avond dat het oorspronkelijk gepland was. Je vindt het moeilijk om jongens te vertrouwen, omdat je nooit weet of iemand je de waarheid vertelt of een leugen. Je wilt echt niet deze persoon zijn, maar het is onmogelijk om niet op dit punt te zijn.
Je weet niet waarom het zo moeilijk is. Je weet met wat voor soort partner je wilt zijn. Je weet hoe je iemand kunt ontmoeten (je hebt tenslotte alle apps). Je weet NIET waarom het zo moeilijk is om iemand te ontmoeten die je echt leuk vindt, en je wordt echt ziek en moe van het wachten. Je begint je af te vragen of je echt rot geluk hebt of dat iedereen dit doormaakt, en soms verandert je antwoord, afhankelijk van de dag.
U onderhandelt dagelijks met uzelf. Je gaat Tinder nog een week gebruiken. Als je geen date krijgt, dan is dat het. U bent klaar. Je gaat alleen blijven en ervan genieten. Maar dan eindigt er een week en een nieuwe begint en je wilt nog steeds iemand ontmoeten, dus je blijft doorgaan. De strijd is echt.
Je ziet niets grappigs over daten. In de goede oude tijd lachte je urenlang met je vriendinnen over je waardeloze datingsverhalen. Je hebt je pech hilarisch gevonden en het voelde allemaal heel leuk. Dat is allemaal voorbij. Nu denk je dat daten het meest deprimerende is sinds je nog steeds niemand hebt ontmoet, en je ineenkrimpt in plaats van te glimlachen als je nadenkt over al je slechte ervaringen.
Je vraagt je af of je ooit de juiste persoon zult ontmoeten. Je hebt altijd geloofd in The One, maar als je genoeg hebt van je solo-status, is het moeilijk om zo optimistisch te blijven denken. Je vraagt je af of je ooit iemand zult ontmoeten. Iedereen zegt tegen je dat je je hoofd moet ophouden en blijven proberen, maar je hebt elke dating-app gebruikt, je hebt elke techniek in het boek geprobeerd en toch, niets. Moet je echt doorgaan?
Je vindt het moeilijk om de controle op te geven. Je schema is van jou en de jouwe alleen. Je hebt niet noodzakelijk alle vrijheid die mensen denken dat je als een persoon doet - je moet immers werken en rekeningen betalen - maar je leven is best wel lief. Maar als je iemand tegenkomt die nieuw is en overweegt om met hem te daten, vind je het moeilijk om je controle op te geven, en dat voegt een geheel nieuw niveau van zorg en verwarring toe.
Je wilt altijd eruit als je nog kunt. Je BFF's denken dat je waarschijnlijk te achterdochtig bent als je met een nieuwe gaat daten, maar je denkt dat je gewoon paranoïde genoeg bent. Natuurlijk begin je te haten dat je solo bent, maar je wilt niet betrokken raken bij de verkeerde persoon, en dat betekent dat je bij het eerste teken van problemen in de steek gelaten bent. Dat is uiteindelijk een goede zaak - je wilt jezelf wat pijn besparen. Maar het benadrukt je omdat je je afvraagt of je ooit zult blijven hangen voor de lange termijn.
