Ik blijf mijn leven in de wacht zetten voor jongens, maar dat staat op het punt te veranderen

We zijn er allemaal geweest - je ontmoet een man, wordt verliefd en plotseling is je hele zelfgevoel verloren in de verleidelijke troost van een nieuwe relatie. Ik doe dit het grootste deel van mijn leven en het is eindelijk tijd om er een eind aan te maken. Ik eis mijn identiteit terug, huiselijkheid wordt verdoemd!

Ik ben de ergste soort seriële monogamist. Ik ben amper meer dan drie maanden vrijgezel geweest sinds ik ongeveer 14 jaar oud was. Het is een mix van liefdevolle menselijke connectie en bang zijn om alleen te zijn. Helaas betekent dit dat ik mezelf nauwelijks ken buiten een relatie en dat veel van mijn leven in de schaduw van mijn partner is doorgebracht. Zelfs als ik nog geen echte relatie heb gehad, is er altijd een soort van vriendschapsverklaring op de achtergrond geweest om mijn geest bezig te houden en te voorkomen dat ik me echt op me concentreer.

Ik neig te gemakkelijk in de rol van het meisje te vallen. Wanneer ik een partnerschap aanga, spring ik er echt in. Ik hou van liefhebben en ik hou ervan geliefd te zijn, mij te dagvaarden. Ik ben een mensenmens, geen twijfel mogelijk, dus ik gedijt echt goed in een relatie. Ik wil mijn leven met iemand delen, maar dat betekent dat ik mezelf soms verlies in het proces. Mijn partner wordt mijn wereld en ik vergeet hoe geweldig ik alleen ben.

Ik vind het kwalijk dat ik alleen maar als 'de vriendin' wordt gezien. Hoewel ik me in die rol stort, heb ik er echt een hekel aan gezien te worden als een accessoire voor iemand anders. Er is een constante strijd in mij tussen onafhankelijkheid en samenhorigheid en ik heb jarenlang gestreden om een ​​balans te vinden. Ik weet niet eens of andere mensen me zo zien; Ik projecteer waarschijnlijk mijn eigen angsten om verloren te raken in de leegte van een relatie.

Ik vergeet alle leuke dingen die ik wil doen. Ondanks mijn geschiedenis van gehechtheid aan andere mensen, zijn er een heleboel dingen die ik graag alleen doe. Helaas vallen deze dingen meestal buiten mijn bereik, omdat ik zo gefocust ben op mijn partner. Ik vergeet dat ik buiten mijn relatie een eigen leven heb en ben het beu. Ik krijg steeds meer antsy om alle dingen te doen die ik op de "latere" stapel heb gegooid.

Uiteindelijk stop ik mijn leven in de wacht. Na het oogstpad, backpacken door Europa, naar het buitenland verhuizen - dit zijn allemaal dingen die ik op verschillende momenten in mijn leven gedaan zou kunnen hebben als ik op dat moment geen relaties had gehad. Ik heb altijd dromen gehad van avontuur en spontaniteit, maar op de een of andere manier heb ik die dingen opzij geschoven om me te concentreren op de persoon met wie ik op dat moment toevallig was. Ik ga er automatisch van uit dat die dingen niet compatibel zijn en heb mezelf daardoor bedrogen uit zoveel ervaringen.

Ik merk dat ik op mijn partner wacht om beslissingen te nemen. Ik geef veel van mijn macht in relaties op. Misschien is het gewoon een kwestie van bezwijken voor geslachtsrollen, of misschien ben ik bang om de boot te laten wiegen. Wat de reden ook is, ik word het beu om mijn bureau op te geven omwille van een relatie. Ik heb de neiging de teugels over te dragen en mijn vriend de meeste beslissingen te laten nemen en er uiteindelijk slecht door te worden.

Ik verlies het contact met mijn badassery. Het is namelijk zo dat ik eigenlijk een sterke, onafhankelijke vrouw ben die geen man nodig heeft om te valideren of voor me te zorgen. Het is gewoon dat wanneer ik echt een vent heb, ik dat snel vergeet. Ik heb veel te veel van mijn leven besteed aan het terzijde schuiven van mijn eigen awesomeness ter wille van een relatie en daar ben ik bijna klaar mee.

Als ik weer alleen ben, besef ik opeens wat ik mis. Op die zeldzame momenten dat ik een tijdje uit een relatie sta, of ik alleen reis, wat tijd voor mezelf neem, of gewoon met andere vrienden hang, ik besef hoeveel ik mezelf in mijn relaties heb opgegeven. Het is niet dat de relatie zelf het benauwend maakt, het is dat ik mezelf in het gezicht ervan slink om ruimte te maken voor mijn partner. Het hoeft niet zo te zijn en ik krijg steeds meer zin om die verloren delen van mijn persoonlijkheid opnieuw te ontdekken.

Ik neem mijn leven terug in eigen hand. Na een week alleen reizen en vrienden te hebben bezocht, bereikte ik een breekpunt. Het wordt tijd dat ik mezelf herontdek als een onafhankelijke vrouw. Elke relatie die ik heb is een bonus voor mijn leven, niet de belangrijkste attractie. Nu, als ik me dat kon herinneren wanneer liefde langskomt ...