Ik weet dat er goede kerels zijn, maar ik heb nog nooit één ontmoet

Het vinden van de juiste persoon in de moderne dateringswereld kan een onmogelijke taak zijn. Begrijp me niet verkeerd - ik weet dat er veel geweldige jongens zijn, maar dit is waarom ik het zo moeilijk vind om er een te vinden:

Er zijn te veel opties. Dating-apps zoals Tinder bieden mensen zoveel meer keuzemogelijkheden, waardoor het aanzienlijk moeilijker wordt om 'degene' te vinden. Ik praat misschien met iemand en vind dat we het goed met elkaar kunnen vinden, terwijl hij tegelijkertijd met drie andere vrouwen praat. Als we stoppen met praten, is dat geen probleem - hij heeft waarschijnlijk nog eens twintig wedstrijden om uit te kiezen zodra hij me verveelt. Er valt niets te verliezen en alles te winnen.

Het is moeilijk om iemand te vinden die volwassen genoeg is. Wat ik echt wil van een relatie is iemand die mijn behoeften kan begrijpen en respecteren. Ik wil geen onvolwassen man die me de stille behandeling geeft en weigert over de belangrijke dingen te praten. Ik wil gepassioneerde argumenten, iemand die niet bang is om me uit te roepen en bereidheid om over de toekomst te praten. Het is een schande dat de jongens die ik ontmoet niet eens kunnen voldoen aan die basisnormen.

Niemand kan een gesprek gaande houden. Ik heb altijd de moeite genomen om een ​​gesprek te beginnen. Ik stel vragen over zijn leven, werk, vrienden - alles wat cruciaal is om iemand te leren kennen. Maar te veel van deze jongens lijken niet in staat om vragen te stellen. Op het einde voelt het gesprek extreem saai en gaat het meestal nergens naartoe.

Veel jongens zijn te bang om ons persoonlijk te vragen. We zijn er allemaal aan gewend geraakt om mensen op sociale media en dating-apps te ontmoeten dat het idee om iemand in de echte wereld te benaderen, overdonderend is. Jongens zijn tegenwoordig zo gewend achter een scherm te verbergen dat ze niet langer de moed hebben om een ​​meisje in een boekwinkel of in een café te benaderen.

Ik heb het gevoel dat ik eenmalig ben. Moderne dating-apps hebben mijn zelfvertrouwen zeker een paar keer ondermijnd. Als ik genegeerd of ghosted word, begin ik te denken dat ik door iets gezegd ben dat hen wegjaagt, waardoor ik aarzel om met iemand anders te praten. Het moet niet te moeilijk zijn om iemand te vinden die me niet laat ophangen alleen omdat hij de selfies van iemand anders leuker vond dan de mijne, maar het blijkt onmogelijk te zijn.

Ik ben het zat om om naakt te worden gevraagd. Waarom vinden mannen met wie ik nog nooit gesproken heb dat het ok is om naaktfoto's te vragen? Ik ben zoveel meer dan dat. Het is overbodig om te zeggen dat wanneer iemand me om naaktfoto's vraagt, ik onmiddellijk wordt uitgeschakeld. Wat verwachten ze er van te krijgen? Het enige antwoord dat ze krijgen is de middelvingeremoji.

Ik zit gevangen in een sleur. De datingswereld kan repetitief worden. Ik praat met een man, dingen gaan goed, en dan POOF - hij is weg. Ik zou graag geloven dat er een man is die deze trend voor mij zal doorbreken, maar op dit moment lijkt het erop dat elke man met wie ik praat, me blijft teleurstellen met dezelfde cyclus.

Niemand wil aan data denken. Eerste dates zijn angstaanjagend, dus het is begrijpelijk dat veel jongens veilig willen spelen en koffie willen drinken of willen gaan drinken in een bar. Echter, sommige gedachten moeten gaan naar een tweede en derde datum. Als ik de man op een andere datum vraag en hij opperde om nog een keer te gaan drinken, rol ik mijn ogen. Ik heb veel nagedacht over de data die ik voorstel, maar het lijkt erop dat alle mannen met wie ik praat tevreden zijn om dingen als vanille en cliché te houden, zo menselijk mogelijk.

Iedereen leidt me verder. Ik heb geen probleem om iemand te vertellen dat ik er niet meer achter sta als ik me realiseer dat we niet gelijk hebben voor elkaar, maar ik denk dat ik de enige ben die zo denkt. Ik zou veel meer accepteren dat ik de enige status had als jongens gewoon eerlijk tegen me waren, maar in plaats daarvan moet ik ze aanpakken alsof ze iets serieus willen wanneer alles wat ze echt willen, is om met me te slapen en rust te nemen.

Niemand toont zijn ware kleuren totdat het te laat is. Elke keer als ik denk dat ik een fatsoenlijke kerel vind, blijkt dat hij gewoon een masker droeg. Ik ga niet actief op zoek naar mannen die me als rot behandelen, maar velen van hen doen zich eerst voor als goeden en laten vervolgens zien wie ze echt zijn als ik te diep zit. Het verspilt niet alleen de tijd die ik had kunnen spenderen aan het zoeken naar een echt fantastische man, maar het doet me ook twijfelen aan mijn intuïtie wanneer ik iemand ontmoet die ik leuk vind.