Ik ben niet langer emotioneel beschikbaar & NU jongens willen me daten - WTF?

Ik offerde mezelf voor mannen op, handelde met dingen waar geen enkele vrouw mee te maken had, en deed in principe 99 procent van het werk in een relatie. Helaas waardeerden ze niet wat ze hadden en uiteindelijk stopte ik met het zoeken naar liefde en raakte ze er mee afgesloten. Grappig genoeg, dat is toen jongens me echt begonnen te bieden waar ik al die jaren naar op zoek was. Er is maar één probleem: ik kan ze niet langer beschouwen als waardevol voor aandacht, liefde of toewijding.

Als ze zo hadden gehandeld toen ik echt een relatie wenste, hadden ze mij kunnen hebben. Diep vanbinnen is dit voor mij een kwestie van 'te weinig, te laat' geworden. Geloof me, ik heb genoeg stomme verontschuldigingen, romantische cadeautjes, lieve dingen en alle andere goede dingen die ik al jaren wilde. Het probleem is dat ik helemaal niet meer met liefde bezig wil zijn. Dat venster van tijd waar ik een verdorie gesloten gaf.

Helaas betekent dit niets meer voor mij. Het ervaren van deze verlate liefdesinteresse is als het krijgen van dat speelgoed dat je wanhopig wilde hebben voor Kerstmis toen je vijf jaar oud was ... maar om 50 jaar. Hoewel ik in de loop van de dag extatisch zou zijn geweest, betekent het tegenwoordig niets.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat de kosten van een relatie opwegen tegen de voordelen. Het is niet alleen het 'geschenk' van een relatie en houdt van iets dat niet langer iets waardevols voor me betekent, maar ik ben het gaan zien als een witte olifant. Relaties en datums zijn duur in tijd, geld en kansen. Helaas is niets dat een man me in een relatie zou kunnen geven meer waard.

Ik geloof niet dat mannen me geven wat ik wil als ik ze een kans geef. Het spijt me, maar in plaats van een trouwring voor mijn neus te krijgen, koop ik niet het idee dat de jongens opeens mijn waarde hebben gerealiseerd. Wie zal zeggen dat ze niet zomaar hete lucht blazen in de hoop te worden gelegd, verwend te worden of gewoon opscheppen over daten met mij? Waarom zou ik geloven, na alles wat ik heb meegemaakt, zullen die mensen het bij mij doen?

Ik kan het niet helpen, maar vraag me af waar deze prachtige, emotioneel klaar vrijgezellen waren toen ik ze wilde. Oh ja, dat klopt. Ik kende de meesten van hen. Ze maakten het gewoon niet uit als ik een relatie wilde. Ja, dit is niet hoe dit werkt. Omdat mannen er niet waren toen ik ze nodig had en ze wilde hebben, heb ik geen enkele wens om ze rond te hebben als ze nu een optie zijn.

Er zijn maar zo vaak je alles kunt verliezen waar je voor werkt, totdat je voor altijd wegloopt. Dit is waar het op neer komt voor mij. Liefde is een spel dat altijd voor mij in verlies is geëindigd. Ik ben mijn huis, tijd met familieleden en carrièremogelijkheden kwijtgeraakt in naam van 'liefde'. Net zoals mensen me vertellen dat ik gewoon in liefde moet geloven of een man een kans moet geven, zijn er maar zo vaak dat ik kan drinken die Kool-Aid.

Tot op zekere hoogte krijg ik een zelfvoldane voldoening om mensen nu af te zetten. Ik begin pas mijn beste versie van mezelf te krijgen. Ondertussen zijn veel jongens die achter me aanjagen blindgangers. Ik heb mijn act samen. Aan de andere kant vallen ze meestal uit elkaar bij de naden. Nu hebben ze zich gerealiseerd dat ze opeens een relatie willen, maar het is te laat. Voor mij is dit zowel een hilarisch als bevredigend iets om te zien.

Ik weet niet of ik meer liefde kan voelen. Liefde is voor mij iets lelijks geworden. Tegenwoordig, wanneer ik voor eenieder warme fuzzies voel, begin ik in paniek te raken en word ik walgelijk van die persoon. Ik begon mensen te zien die liefde voelen als zwak, grof, of als het bedenken van een of andere manier om me pijn te doen. De laatste keer dat een man gevoelens voor me uitte, rukte ik weg alsof hij op het punt stond me te slaan. Het is bijna Pavlovian voor mij. Zelfs als ik verliefd wilde worden, ben ik bang dat er niets meer in me zit.

Jongens kunnen me bitter en hatelijk noemen wat ze willen, maar het feit blijft dat ze de reden zijn dat ik zo ben. En nogmaals, ik ben hier 100 procent goed in. Er is maar zoveel dat je kunt doen voordat de gevoelens ophouden met rennen. Ik heb geleerd te houden van de oppervlakkige gevoelens en ervaringen die ik tegenwoordig met mannen krijg. Ik mag ze gebruiken als een goedkope afleiding, en ik denk dat dat is wat ze echt willen.

Ik wou dat jongens me ongelijk konden bewijzen, maar ik heb geaccepteerd dat het een droom is. Om eerlijk te zijn, zou geen relatie die ik zou hebben op dit moment gezond zijn. Het zou een rechte bergopwaartse strijd zijn voor jongens om te bewijzen dat ze in staat zijn tot liefde. De bewijslast is te zwaar voor een gezonde man om te ondernemen, en ik begrijp dat.

Al met al besefte ik dat ik meer verdiende dan ik kreeg. Dit is waar het op neer komt. Ik verdiende het niet om mijn hart erop te laten stappen en door mannen eruit te halen. Ik verdiende ook niet het misbruik, het stalken of het gebruiken. Als het erop aankomt, verdien ik zoveel meer dan wat jongens me kunnen geven, dus hoewel de gedachte dat ze geïnteresseerd zijn leuk is, zie ik het niet als een kans meer.