Mijn hopeloze romantiek is veranderd in gewone oude depressie

Ik ben altijd een hopeloze romanticus geweest. Ik geloof echt dat echte, duurzame liefde daar is en ik ben vastbesloten om het te vinden. Hoe langer ik er echter naar op zoek ga, hoe depressiever het me maakt.

Het geloof is vermoeiend. Hoe vreselijker de datums waarop ik doorga, hoe meer mijn geloof in liefde en goeden wordt getest. Ik heb het op geen enkele manier opgegeven, maar het houden van dat geloof sterk en bloeiend vergt veel inspanning en wilskracht. Eerlijk gezegd is het vermoeiend en kost het veel emotionele en mentale energie die beter aan andere dingen kan worden besteed, zoals, nou ja, letterlijk alles.

'Hopeloos romantisch' is geen synoniem voor 'idioot'. Mensen gaan ervan uit dat ik, omdat ik in romantiek geloof en me de stuipen op het lijf wil jagen, een idioot moet zijn zonder enig begrip van hoe de echte wereld werkt. Dat kan niet verder van de waarheid zijn. Ik heb een stevige greep op de realiteit, ik wil gewoon dat liefde deel uitmaakt van die realiteit. Waarom is dat zo moeilijk voor mensen om te begrijpen?

De jongens die ik date lijken te denken dat romantiek tijdelijk is. Ik heb jongens die van begin af begonnen dateren als ongelooflijk romantisch. Ze houden deuren open, ze onthouden mijn Starbucks-bestelling en brengen me Doritos als ze langskomen - je weet wel, de kleine, doordachte dingen die een meisje doen zwijmelen. Maar zodra ze denken dat ze me hebben waar ze me willen hebben, stopt de moeite gewoon .... Ik heb het gevoel dat ik ben gedupeerd. Waarom kan romantiek niet eeuwig duren? Waarom zou het niet?

Anders zijn het allemaal leugenaars, cheaters, commitment-fobes ... Natuurlijk generaliseer ik hier - als ik niet geloofde dat fatsoenlijke mannen daar zijn, zou ik gewoon stoppen met daten en me aansluiten bij een klooster of zoiets. Een groot deel van de alleenstaande jongens in de datingscene lijkt echter op totaal verschillende golflengten te zijn dan ik. Ik ben op zoek naar een sterke, langdurige relatie met een gelijkwaardige partner en ze willen gaan liggen of een tweede moeder vinden. Het is ongelooflijk deprimerend.

Al mijn vrienden vertellen me steeds dat ik mijn normen moet verlagen. Ik denk niet dat ik bijzonder hoge normen heb. Ik wil gewoon een man die loyaal, volwassen is, bereid is om zijn gewicht in de relatie te leggen en die diep van me houdt. Is dat niet wat elke vrouw wil? Wanneer ik echter op een andere rampzalige datum uitga of als ik een situatie met een gast beëindig, proberen mijn meisjes me een bezoek te brengen aan Jezus over hoe ik misschien opnieuw zou willen evalueren waar ik naar op zoek ben als ik een relatie wil vinden. Ik neem geen genoegen, dus nee bedankt.

Het is verleidelijk om het soms op te geven, maar ik weet dat het uiteindelijk de moeite waard zal zijn. Dat hoop ik althans. Het is niet dat ik wanhopig op zoek ben naar een relatie of dat ik niet alleen kan overleven, maar dat ik echt van liefde hou en dat ik wil dat iemand het (en mijn leven als geheel) met hem deelt. Is dat niet waar het bij leven om draait? Ik behoud het geloof dat liefde daar voor mij is. Als ik het niet geloof, hoe zal ik het ooit vinden?