Hoe meer open je moet zijn, hoe meer je pijn kunt ervaren, maar het is het de moeite waard

Sommigen van ons leven het leven met open armen en benaderen elke relatie met een enorm vermogen om liefde te voelen. Helaas komt dat met een groot vermogen om ook hartpijn te ervaren. Als je jezelf aan de verkeerde kant van dit tweesnijdend zwaard bevindt, verlies dan niet de hoop. Hier is hoe je sterk kunt blijven en niet bezwijken voor het isolement van een gebroken hart.

Als je al eerder gewond bent geraakt, weet je het gevoel. Je weet hoe het gaat - je bent erg verliefd op vlinders, giechelen, de werken. Je voelt je alsof je zweeft ... en dan gebeurt er iets. Je vindt je geliefde vals spelen, je begint te vechten, of een andere catastrofe slaat toe en plotseling sta je alleen op je woonkamer vloer snikkend en vraag je je af wat er mis is gegaan. Ik ben er geweest en de kans is groot, jij ook.

Het kan verleidelijk zijn om jezelf af te sluiten van liefde. Voor velen van ons is de eerste reactie om zo ver mogelijk van dit hele liefdes ding weg te lopen. Waarom zou je in godsnaam opnieuw zo'n liefdesverdriet willen meemaken? Dus je sluit je af voor de gedachte om verliefd te worden. Je legt een muur om je hart en zweert je om nooit na te denken over je open te stellen voor een andere persoon. Gooit? Zeker. Casual seks? Geen probleem. Je diepste gedachten en gevoelens delen? Echt niet.

Het lijkt gemakkelijker om weg te rennen dan gezichtspijn. De impuls om emotioneel te stoppen is de gemakkelijke uitweg. Niet dat het voelt makkelijk, maar het alternatief lijkt onmogelijk. Je blijft liever een vrijster, gedoemd om een ​​gekke kattendame te worden, dan ooit die pijn opnieuw te riskeren. Wat je echter doet, is je genezing uitstellen. Dat betekent niet dat je uit moet gaan en met de volgende persoon moet trouwen die je ontmoet (in feite, absoluut niet doen doe dat), maar als je van plan bent om voor altijd alleenstaand te zijn, uit angst om weer gekwetst te worden, vermijd je alleen de pijn, niet ertegenaan.

Je garandeert alleen eenzaamheid. De paradox met dit soort denken is dat het garandeert dat je uiteindelijk zult eindigen met waar je voor loopt. Je bent een keer eerder gekwetst omdat de persoon van wie je hield op de een of andere manier die gave niet terug kreeg. Je bent bang voor afwijzing, voor achterblijven, alleen zijn. Op het eerste gezicht lijkt het alsof je jezelf afsluit en je tegen die dingen beschermt, maar wat het eigenlijk doet, is je isoleren. Je creëert precies het soort eenzaamheid waar je bang voor bent.

De gedachte echt bekend te zijn kan angstaanjagend zijn. De andere kant hiervan is de angst om bekend te worden. In relaties is mijn grootste angst dat ik niet geliefd zal worden en ik weet dat ik niet de enige ben. Jezelf blootstellen aan een ander mens kan het meest angstaanjagende en meest bevrijdende ding zijn dat je kunt doen. Want wat als hij me ziet en niet van me houdt? Wat als ik hem al mijn liefde geef en hij het niet wil? Wat als dit betekent dat ik niet geliefd ben? Wat betreft emotionele risico's, deze is een doozy.

Liefde is altijd het risico waard. Niet omdat je de garantie hebt dat je ervoor wordt bemind - er zijn geen garanties - maar omdat het ervaren van liefde, zelfs de onbeantwoorde variëteit, een krachtig en mooi ding is. Jezelf toestaan ​​om voor een ander mens te zorgen, wanneer het echt gebeurt, is levengevend. Dapper genoeg zijn om je ware zelf te ontmaskeren, zelfs als het iemand is die je niet waardeert, is een daad van dapperheid. Wie wil niet dapperder en liefdevoller zijn? Liefde omdat je liefhebt, niet omdat je gegarandeerd iets terugkrijgt.

Verlies je kans op liefde niet vanwege angst. Ik heb vrouwen ontmoet die hun hele leven hebben geleefd, door huwelijken, hypotheken en het samen hebben van kinderen, zonder onbevangen liefde te kennen. Ze hielden altijd een deel van zichzelf tegen zodat ze, ongeacht wat er gebeurde, zonder enige band uit een relatie konden komen. Hierdoor lieten ze nooit los, stonden ze zichzelf nooit toe zich volledig te voelen. Laat dit je niet zijn. Liefde alsof het uit de mode raakt en niet aan het einde van je leven komt, spijt van wat je nooit hebt gedaan.

Controleer uw zelfliefde balans. De beste manier om uit deze angst te komen is door jezelf toe te laten jezelf geliefd te voelen. Wat er ook met je is gebeurd, je bent een sterke, mooie, geweldige vrouw, die helemaal de liefde waard is en die je helemaal kan geven! Dus begin door die liefde aan jezelf te geven! Neem jezelf mee op dates, reciteer affirmaties in de spiegel, lees een goed boek, neem een ​​hobby, masturbeer - wat maakt dat je je geliefd voelt!

Vertrouwen is de enige manier. Aan het einde van dit alles is de enige manier om verder te gaan vertrouwen. Er is geen garantie dat je geen pijn meer zult hebben - sterker nog, op de een of andere manier zul je dat waarschijnlijk wel doen. Dat is niet het belangrijke deel. Het belangrijkste is dat je openstaat voor het geven en ontvangen van liefde en dat je, zelfs als je bang bent, dapper genoeg bent om toch je hart te openen. Het is altijd de moeite waard.