Ik kan mijn vriend niet laten openen en het ruïneert onze relatie

Hoe cliché het ook klinkt, ik heb het gevoel dat ik de enige ben in mijn relatie die ooit over mijn gevoelens praat. In eerste instantie dacht ik dat het goed ging met een gereserveerdere benadering van diepe communicatie, maar ik denk niet dat ik er meer tegen kan.

Het geeft me het gevoel dat ik hem amper ken. Mijn vriend en ik zijn al meer dan een jaar aan het daten en zijn al veel langer vrienden, maar soms probeer ik me de dingen die ik over zijn leven weet te herinneren en bijna niets te verzinnen. Dit is vooral verontrustend als ik nadenk over hoeveel van mijn leven ik met hem heb gedeeld en hoeveel emotioneel 'vuil' hij op mij heeft. Ik kan niet hetzelfde over hem zeggen.

Ik heb het gevoel dat hij me niet vertrouwt. Als er iets aan de hand is, is hij een van de eerste mensen waar ik naartoe ga. Ik vertel hem alles wat me dwarszit, dus wanneer hij problemen verdoezelt of gewoon zegt dat het prima is als ik hem vraag wat er mis is als iets duidelijk is, dan is het kwetsend. Ik kan het niet helpen, maar voel me alsof hij me niet vertrouwt met zijn emotionele bagage op dezelfde manier als ik hem met de mijne vertrouw.

Ik vraag me af hoe dicht we eigenlijk zijn. We zijn een aantal jaren begonnen met daten nadat we vrienden waren, maar soms heb ik het gevoel dat ik hem niet beter als vriendin ken dan ik als vriend. Hoewel we al een jaar met elkaar verkeren, voelt hij zich soms meer als een nonchalante kennis dan de persoon met wie ik het dichtst in de buurt zou moeten zijn.

Het is niet leuk om tegen jezelf te praten. Eenzijdige gesprekken sterven het snelst. Niet alleen doen zijn holle reacties onze gesprekken kort en oppervlakkig, maar ze frustreren me ook. Na een paar gesprekken die aan tanden trekken, wil ik stoppen met communiceren. Als ik met mezelf wilde praten, had ik geen vriendje nodig.

Ik voel me alleen. Het is verschrikkelijk om je alleen te voelen als je een van de mensen bent waar je om geeft. Dat is precies hoe het is als ik de donkerste momenten van mijn leven en mijn diepste onzekerheden laat horen en in ruil van mijn vriendje niets van gelijk gewicht ontvang. Het is alsof ik tegen een bakstenen muur praat en dat maakt dat ik me rot voel.

Ik heb het gevoel dat ik dingen niet met hem kan delen. Na een tijdje begin ik het gevoel te hebben dat hij niet met mij over persoonlijke dingen wil praten, en dat is prima, maar ik voel de behoefte om persoonlijke dingen met mijn vrienden te delen, ook met hem. Wanneer hij het gesprek niet beantwoordt en de conversatieschalen zo drastisch in mijn richting worden getipt, stuurt hij het signaal dat hij geen deel wil in deze uitwisseling. Ook al zegt hij dat hij hier voor mij is als ik moet praten, zijn acties sturen een ander bericht en geven me het gevoel dat ik me niet om hem heen kan openen.

Ik wil me net zo waardevol voor hem voelen als hij voor mij is. De mensen in mijn leven die ik vertrouw zijn onmisbaar; zij zijn de mensen die ik het meest vertrouw, degenen waar ik het meest om geef. Ik voel duidelijk zo over mijn vriend, en hoewel ik weet dat mensen nabijheid anders meten, heb ik soms het gevoel dat hij me niet waardeert.

Ik wil mijn partner niet lastig vallen. Omdat ik de enige communicator ben, krijg ik het gevoel dat ik een last voor hem ben. Ik wil mijn vriend natuurlijk niet lastig vallen, maar ik wil ook niet emotioneel worden afgesloten. Ik wil niet die irritante, emotionele vriendin zijn - en dat is precies wat ik voel als hij zich niet opgeeft.

Het laat me hem minder vertrouwen. Ik weet dat een gebrek aan communicatie niet noodzakelijkerwijs betekent dat hij iets verbergt, maar laten we serieus zijn hier, dat voelt zo goed als die kant. Als hij duidelijk liegt over 'goed' voelen, zegt hij dat ik hem niet kan vertrouwen om me eerlijk te vertellen hoe hij zich in de toekomst voelt. Dit is echt een grote rode vlag voor mij omdat communicatie een cruciaal onderdeel is van elke relatie, vooral als het serieus wordt.

ik hou van hem. Ik hou van hem en ik wil bij hem zijn, en dat vereist een zekere emotionele nabijheid. Hoewel hij zegt dat hij van me houdt, zegt zijn gebrek aan communicatie anders, althans in mijn gedachten. Het is moeilijk om te accepteren dat mensen op verschillende manieren communiceren en affectie tonen, en het kan moeilijk zijn om uit mijn hoofd te komen en te proberen me op de positieve dingen te concentreren, vooral omdat ik de neiging heb tot zelf-sabotage door onzeker te zijn over zijn gebrek aan communicatie.