Ik verliet mijn vriend twee maanden om in het buitenland te wonen en het was de beste beslissing ooit

Ik kreeg de gelegenheid om twee maanden in een vreemde stad te wonen en te verkennen en ik was echt opgewonden. Er was slechts een probleem: ik had een vriendje voor de lange termijn en hij wilde niet komen. Mensen dachten dat ik gek was omdat ik hem zo lang achterliet, maar het was absoluut de juiste beslissing.

Ik heb altijd al in het buitenland willen wonen. Ik heb gedroomd om sinds mijn studie in een ander land te wonen. Ik stelde me altijd voor dat ik een dagjurk droeg en de zon opsnoof in een prachtig deel van de wereld. Het maakte niet uit waar - ik wilde gewoon ergens anders zijn waar ik de cultuur kon opsnuiven en nieuwe dingen kon ervaren. Waarom zou ik deze droom niet nastreven als ik de kans kreeg?

Mijn vriend houdt niet van reizen en dat is het enige dat we niet gemeen hebben. Ik ontmoette "The One" direct na de universiteit en we begonnen vrijwel meteen met daten. Ik zal niet gutsen, maar ik ben bijna zeven jaar bij hem gebleven en het is veilig om te zeggen dat hij behoorlijk perfect is (althans voor mij). Hij houdt echter niet van reizen. We kunnen op elke andere manier compatibel zijn, maar mijn man wil gewoon in zijn woonplaats blijven. Dat was altijd een GROOT probleem voor mij.

Ik had stiekem een ​​hekel aan hem vanwege zijn gebrek aan nieuwsgierigheid naar de wereld. Ik geef toe dat ik me boos voelde. Ik was boos dat ik de juiste man voor me had gevonden en het hield me tegen (zo dacht ik). Ik wist dat ik hem niet naar het buitenland kon laten verhuizen - dat zou onredelijk zijn - maar op dezelfde plek blijven leek hem even dom. Ik werd thuis wakker en voelde me geïrriteerd omdat hij me daar hield.

Blijkbaar hoefde ik niet te blijven zitten alleen omdat hij dat wilde. Het gebeurde per ongeluk. We waren op het platteland aan het wandelen en ik was in een stemming. Ik had dat gevoel weer gehad - degene die me vertelde dat ik weg moest gaan en dat ik niet blij was met het idee dat ik het niet kon. Ik was in het midden van het hebben van een mega driftbui en op het punt om een ​​ruzie met hem te beginnen toen hij zei de woorden die ik nooit dacht dat ik zou horen. "Als je in het buitenland wilt wonen, waarom probeer je het dan niet een paar maanden?"

Ik hou ervan hoe koud hij erover was. Ik was stomverbaasd. Al die tijd had ik aangenomen dat dat niet eens een optie was. Ik had het BS-begrip overgenomen dat het in een relatie betekende dat hij nooit zijn kant opging en dat zelfs het denken erover een soort verraad was. Het feit dat mijn vriend 100% van het idee koesterde, was verrassend. Ik had vooruitgelopen op hem en ik had ongelijk. Hij wilde gewoon dat ik gelukkig was.

Mensen gedroegen zich alsof ik egoïstisch was om te vertrekken. 'Ik dacht dat je binnenkort zou gaan trouwen en niet van elkaar weg zou gaan,' zei mijn moeder tegen me. Alsof haar woorden niet expliciet genoeg waren, klonk haar toon van afkeuring - en zij was niet de enige. Toen ik mensen vertelde dat ik van plan was om slechts twee maanden weg te gaan, gedroegen ze zich alsof ik gek was geworden. Ze vroegen zich af of ik mijn relatie verwaarloosde en maakten me zelfs tweede - raad mijn beslissing.

Ik had ruimte nodig om mijn hoofd leeg te maken. Het was moeilijk om hun woorden te negeren, maar ik deed het allemaal hetzelfde. Ik wist dat niemand mijn relatie begreep zoals ik deed. Dit was niet ik weglopen van mijn vriendin taken, dit was ik iets doen dat ik wilde doen voor mezelf. Daar zou ik me niet voor hoeven te schamen. Ik had ruimte nodig en enige tijd alleen en dat is OK. Periode.

Het was moeilijker dan ik had verwacht. Ik zal niet liegen: twee maanden doorbrengen in een vreemde stad is moeilijk. Hell, het was enge AF voor de eerste paar weken. Ik voelde me alleen, ik kende niemand, en ik had, als er iets was, teveel tijd aan mijn handen. Het was allemaal zo nieuw, maar dat was een goede zaak. Ik had een uitdaging nodig. Ik moest weer vechten en bewijzen dat ik het kon.

Ik vond al snel mijn voeten en echt bloeide. Zodra ik nieuwe mensen begon te ontmoeten en vrienden wilde maken (wat makkelijker was dan ik me had voorgesteld), viel alles op zijn plaats. Dit was wat ik nodig had: een pauze niet alleen van mijn relatie, maar van mijn leven en van de mensen om me heen. Ik moest nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen zien en zien dat ik de persoon kon zijn waar ik ook was, waar ter wereld ik ook was. Het werkte en het was echt verfrissend.

Afwezigheid maakt het hart echt groter. Het is een cliché met een reden. Terwijl ik weg was, miste ik mijn vriend, niet in een verlangen, "Ik kan niet zonder jou" - ik ben geen romanticus - maar de kleine, alledaagse dingen zoals hem 's morgens zien, samen eten, en iemand hebben om 's nachts mee te praten. Dit zijn de dingen die een relatie vormen en het speciaal maken. Nu ben ik klaar om terug te gaan naar mijn leven, dankbaar voor wat ik heb en de man die aan mijn zijde staat.