Mijn vriend en ik ontdekten dat we ver verwant zijn, maar dat we nog steeds samen zijn
Toen mijn vriend en ik besloten om DNA-testen te doen, hadden we geen idee dat dit ons leven op zijn kop zou zetten en onze relatie bijna zou vernietigen. Door de tests, ontdekten we dat we verwant waren (hoewel zeer in de verte) en het bracht ons in een totale paniek. Dit is wat er is gebeurd.
We waren samen een tijdje geweest toen we erachter kwamen. Als we elkaar net hadden ontmoet, zou het waarschijnlijk niet zo schokkend zijn geweest, maar we waren al langer dan zes maanden aan het daten en onze relatie werd serieus. Het was het laatste wat we verwachtten, en ik ben er vrij zeker van dat we allebei dicht bij kotsen waren toen we ons realiseerden wat we hadden ontdekt.
Ik heb meteen een zwangerschapstest gedaan. Ik was doodsbang dat ik een of ander horrorscenario uit een vorige eeuw zou voortleven met een kind met speciale behoeften vanwege mijn vreselijke keuze in vriendjes en het leven van iedereen in mijn familie en mijn ongeboren kind te gronde te richten. Gelukkig had ik vanaf mijn vijftiende al geboorteregeling gehad en was het absoluut niet zwanger.
We waren erg beschaamd. Ik denk dat het ons een paar uur kostte voordat we zelfs dicht genoeg bij elkaar konden komen om elkaar weer aan te raken. We waren gekrenkt en hadden niemand de schuld. Het was moeilijk om zelfs naar elkaar te kijken, en zelfs nu, als ik aan dat moment denk, kruip ik een beetje naar binnen. Het was een van de meest ongemakkelijke en surrealistische momenten in mijn leven.
We hebben het nog steeds geen van onze ouders verteld. We hadden elkaars ouders al vroeg leren kennen en we staan redelijk dicht bij hen, en het is waarschijnlijk daarom dat we onszelf er niet toe kunnen zetten om hen te vertellen wat er nu is gebeurd. We zijn niet alleen doodsbang voor hun reactie, maar we zijn ook bang dat ze de hele situatie verkeerd zullen begrijpen en het ver zullen wegblazen.
Het voelt als een vies geheim waar we beiden walg van zijn. Het punt is dat we eigenlijk niets hebben om ons schuldig over te voelen. We hebben geen van beiden iets verkeerds gedaan, het was slechts een van die krankzinnige toevalligheden die het leven soms naar je gooit, zij het een gênante en enigszins verontrustende. Maar hoe langer we het voor onszelf houden, hoe slechter we ons voelen. We zullen het op een gegeven moment aan onze ouders moeten vertellen en ze zullen waarschijnlijk niet denken dat het een groot probleem is, maar geen van ons zijn er al klaar voor.
We zijn zelfs niet zo nauw verwant. Het komt er uiteindelijk op neer dat we heel ver verwant zijn. Zoals, zelfs niet genoeg om er iets toe te doen als we kinderen hadden of wilden trouwen of besloten om een stamboom te maken. Als het bijhouden van je voorouders met DNA-testen geen ding was, alsof het niet alleen een tijdje geleden was, we zouden er nooit achter zijn gekomen.
We zijn er bijna uitgevallen. Ook al is het op die manier niet zo'n grote deal, al lang geleden zijn onze families samengevoegd, de eerste schok ervan heeft ons bijna verbroken. We waren allebei bang voor wat andere mensen zouden denken, en we hadden het gevoel dat we iets verkeerd deden. Zelfs nadat we hadden besloten dat dit niet het ergste was, hadden we het moeilijk om dingen weer normaal te krijgen.
Het vertellen van onze vrienden hielp eigenlijk. Toen we ons gingen afvragen wat we te weten waren gekomen en het nieuws niet langer voor onszelf konden houden, vertelden we een paar van onze vrienden op een zo vrijblijvende manier als we konden. Tot onze verbazing en intense opluchting vonden ze het helemaal geen probleem. Ze lachten natuurlijk, en maken er nog steeds grapjes over, maar meestal zijn ze gewoon blij dat het hen niet is overkomen. Veel van hen lijken het zelfs niet meer te onthouden.
Het kostte ons een tijdje om weer goed te voelen met seks. Zelfs nadat we hadden besloten dat het geen probleem was en dat we het konden lachen en bij elkaar konden blijven, was het een strijd op zich om weer op je gemak te zijn seks te hebben. We hebben er zelfs over nagedacht om therapie voor koppels te krijgen, maar wilden niet de moeite doen om iemand anders te vertellen wat er was gebeurd. Uiteindelijk hebben we het laten werken vanuit pure wil en ik ben blij om te kunnen melden dat alles net zo bevredigend is als voorheen. Maar het was echt een hele tijd een uitdaging.
De hele situatie dwong ons om beter samen te zijn. De beproeving waar we doorheen gingen was een beetje een nachtmerrie en ik ben nog steeds verbaasd dat we samen zijn gebleven. Het zou zo makkelijk zijn geweest om uit elkaar te gaan, maar een deel van ons wist dat we bij elkaar wilden blijven en dat het uiteindelijk helemaal geen probleem voor ons of voor iemand anders zou zijn. Het hele ding dwong ons om onze relatie opnieuw te evalueren en te beslissen of het echt de moeite waard was om te redden. Uiteindelijk heeft het ons sterker gemaakt.
