Mijn man heeft bijna niet met me getrouwd omdat ik geen rijbewijs heb
Terwijl de meeste mensen opgewonden zijn om zelf te leren autorijden en hun eigen auto te bemachtigen, was ik er nooit een van. Ik ben een volwassen vrouw die nog steeds mijn rijbewijs niet heeft en ik denk niet dat ik hem ooit zal krijgen. Dit feit was bijna genoeg om mijn relatie met de man die nu mijn man is te ruïneren.
Ik heb vreselijke angst, vooral in auto's. Niet alleen is angst de nummer 1 reden waarom ik niet rijd, het is ook een reden waarom mijn man bijna is vertrokken. Mijn paniekaanvallen komen snel en duren meestal ruim een half uur. Omdat ik ze soms krijg als ik op de passagiersstoel zit tijdens een spitsuur in Dallas, is het een veilige zet om te zeggen dat ik er zeker een zou hebben als ik op de bestuurdersstoel zat. Ik zal deze angst waarschijnlijk nooit overwinnen, en ik weet dat dat niet sexy is. Kortom, hij begon te denken: "Als ze zich zorgen maakt om de meest basale dingen, wat zal haar dan nog meer doen schrikken in de toekomst?"
Hij moest altijd mijn persoonlijke chauffeur zijn. Het was een tijdje leuk en leuk voor hem, maar toen we ouder werden en ik nog steeds geen licentie had, begon het te veranderen. We begonnen na te denken over de toekomst en terwijl ik wist dat ik hem in de mijne wou, voelde het alsof hij begon te twijfelen aan zijn beslissing om bij mij te zijn. We vochten constant omdat hij mij en mijn behoeften altijd boven alles en iedereen moest stellen. Hij pikte me op om me naar het werk te brengen, afspraken, de winkel, noem maar op. Ik weet dat hij het kwalijk nam, waardoor ik me angstig en schuldig voelde.
Iedereen dacht dat we gek waren omdat we het probeerden te laten werken. Mensen vertelden ons dat een langetermijnrelatie nooit zou kunnen werken. Het leek hen belachelijk dat we het zelfs probeerden. Hoe zou ik elke dag aan een baan komen als hij er niet was om me te rijden? Hoe zouden we een normaal leven leiden? We wonen niet in een stad waar openbaar vervoer buitengewoon betrouwbaar en uitgebreid is, dus ik zou altijd afhankelijk zijn van hem om mij overal te krijgen. Toen onze dierbaren vragen begonnen te stellen en ons hun mening gaven, begonnen we hun twijfels in te houden.
Hij probeerde me te leren autorijden, maar ik kon het niet. Toen ik nog bij mijn ouders woonde, zou hij altijd proberen over te komen en me rond te laten rijden. Alleen de gedachte als het me ongerust maakte, maar hij zorgde ervoor dat ik op de bestuurdersstoel ging zitten tot ik kalmeerde. Dan zou hij me van de oprit afzetten en door de buurt rijden. Ik zou zo vreselijk boos op hem worden omdat hij zo hard duwde en boos werd als ik het niet wilde proberen, maar als ik terugkijk op die tijden, besef ik dat hij alleen wilde dat ik lukte. Rijden is niet voor mij.
Hij accepteerde uiteindelijk dat ik nooit zou gaan rijden. Terwijl hij probeerde me enthousiast te maken voor de toekomst en waar we zouden zijn als ik kon leren autorijden, toen hij erachter kwam dat niets wat hij zei de manier zou veranderen waarop ik me voelde, deed hij een stap terug en accepteerde het uiteindelijk. Het was niet gemakkelijk en hij was er niet blij mee, maar hij wist dat dat de manier was waarop het zou gaan gebeuren.
Het deed ons beseffen wat belangrijk is. Na ongeveer zes jaar samen hebben we een serieus gesprek gehad over onze relatie. Het heeft ons doen beseffen wie we werkelijk zijn als individu en als koppel en wat we willen van het leven. Uiteindelijk zijn we overeengekomen dat het niet uitmaakt dat ik niet rijd - hij wil altijd bij me zijn, en ik wil andere manieren vinden om bij te dragen aan onze relatie. Wat ons door de moeilijke tijden heeft geholpen, is weten dat we er allebei 100% in zitten.
We hebben geleerd ermee te leven. Hoewel dit misschien niet ideaal is voor de meeste mensen, is het zo ver dat het voor ons werkt. Hij kent de rol die hij speelt in mijn leven en ik waardeer het meer dan hij ooit zal weten. Het duurde zo lang voordat we zover waren, maar het was zo leuk om de hele tijd iemand naast me te hebben om mee te praten, om me te duwen, zelfs als ik niet wilde worden gepusht. Hij begrijpt misschien niet waarom ik niet wil rijden, maar hij accepteert het en ondersteunt me desondanks, en dat betekent de wereld.
