Ik ben trots op mijn succes, maar het lijkt me een afknapper voor de meeste jongens

Ik ben een vrouw van achter in de twintig met een succesvolle carrière. Ik heb het gevoel dat ik het bij elkaar heb als het gaat om mijn carrière, maar ik vind het moeilijk om iemand te krijgen die blijft rondhangen zonder dat hij bang wordt voor mijn grote loon en hoge sociale status. 

Ik ben bijna in de verleiding om tegen jongens te zeggen dat ik een wenkbrauwwaser ben. Als de meeste jongens erachter komen dat ik een baan heb waar ik eigenlijk mijn brein moet gebruiken, worden ze meteen geïntimideerd. Of ze geven er echt niet om dat ik intelligent ben of dat ze het gevoel hebben dat ze met me concurreren. Tenzij ik tegen een man sta die ver in de buurt van zijn gekozen carrièrepad zit, zie ik hun gezichten vallen als ze ontdekken dat ik een carrièrevrouw ben.

Veel jongens kunnen niet accepteren dat ze niet de slimste in de kamer zijn. Je zou verbaasd zijn hoeveel mannen een slimme vrouw eigenlijk beschouwen als een enorme afslag, vooral jongens die hun gebrek aan fysieke kracht hebben gecompenseerd door hun mentale vermogens te vergroten. Ze weten dat hun slimmeriken eigenlijk alles zijn wat ze hebben, en als de vrouw met wie ze aan het daten zijn net zo slim is als zij, hebben ze de neiging zich ontastbaar te voelen.

Het is vanaf de geboorte ingebed om succesvol te zijn. Ik begrijp dat er een enorme druk is op jongens om zowel hun familie als de meisjes die ze dateren in topvorm te brengen, maar het is gewoon zo oneerlijk dat als een vrouw succesvol wil zijn, ze te maken heeft met mannen die haar ervoor of wordt geïntimideerd door haar. 

De tweede keer dat ik mijn date op een concept betwist, worden ze ongemakkelijk. Ik ben van nature nieuwsgierig en stel graag veel vragen, maar ik heb onlangs gehoord dat de meeste jongens dat een hekel hebben. Zij willen degenen zijn die de vragen stellen. Ze willen de onderwerpen naar voren brengen en het gesprek beheersen. Ik kan er echter niets aan doen - ik ben gewoon een heel nieuwsgierig persoon. 

Ga ik mezelf echt in de maling nemen voor een vent? Ik heb overwogen om dingen te doen zoals niet zoveel praten als ik gewoonlijk doe op afspraakjes en alleen maar instemmen met alles wat de man zegt, maar ik voel me zo'n idioot als het over is en ik dus niet van mezelf ben. Het is als, zou ik mezelf moeten vormen in de "ideale vrouw" of zou ik gewoon authentiek moeten zijn? Ugh.

Ik denk dat ik alleen een kans heb met succesvolle jongens. Het is niet zo erg om een ​​slimme, succesvolle vrouw te zijn, want dan ben ik in ieder geval beperkt tot het daten met andere slimme, succesvolle jongens die niet worden geïntimideerd door mijn carrière en misschien zelfs in de toekomst professioneel met me willen samenwerken. Ik kan nooit een loodgieter dateren, en dat is prima.

Ik zou niet moeten kiezen tussen een carrière en een liefdesleven. Het is rot omdat ik soms het gevoel heb dat ik moet kiezen tussen een carrière en een relatie. Ik weet zeker dat de meeste jongens niet geïnteresseerd zijn in een relatie met een meisje dat zo geobsedeerd is door haar carrière, maar voor mij is het een goede zaak om succesvol en onafhankelijk te zijn. Zo'n raadsel.

Het is moeilijk jongens in mijn leeftijd te vinden die niet verward zijn over hun baan. Ik heb ooit de fout gemaakt om een ​​man te daten die 'tussenin' is en het was een ramp. Hij zou me kwalijk nemen omdat hij zo succesvol en zeker van mezelf was, ondertussen wist hij niet eens waar hij wilde werken of wat hij wilde zijn. Hij dacht dat ik in dat opzicht beter was dan hij dus dumpte hij me. 

Ik ben niet gemakkelijk om indruk te maken en dat maakt jongens bang. Ik denk dat als jongens horen over alle mensen waar ik voor heb gewerkt en wat ik tot nu toe in de carrière heb gedaan, ze voelen dat alles wat ze hebben gedaan verbleekt in vergelijking en niet belangrijk voor me zou zijn. Dat is trouwens niet waar, maar ik kan vertellen dat ze weten dat het een soort verloren zaak is om indruk op me te maken.