Vrouwen willen behandeld worden als gelijken, dus waarom klagen we als het gebeurt?
Zolang vrouwen nog maar 79% verdienen van wat mannen verdienen voor gelijk werk, gaat het probleem van genderongelijkheid niet weg. We willen een einde maken aan genderdiscriminatie en dat we eerlijk worden behandeld, net zoals mannen worden behandeld. Maar als dat het geval is, waarom verwachten we dan nog steeds de "voordelen" die horen bij het vrouw zijn? Als we echt als gelijken wilden worden gezien, zouden de volgende dingen niet waar zijn.
We maken een gezicht wanneer een man ons niet van de lift voor hem laat gaan. Natuurlijk maken we het gezicht achter zijn rug zodat hij niet beseft wat een onzinbeweging dat was, maar toch, het geeft ons een beetje een beter gevoel. We willen onze gelijkheid en alles, maar we willen ook dat jongens nog steeds dingen doen zoals de deur voor ons vasthouden en in het algemeen heren zijn.
We verwachten dat mannen de vuilnis buiten zetten, maar haten wanneer ze van ons verwachten dat we gaan eten. We laten de vuilnis en andere traditioneel "mannelijke" klusjes aan jongens. Maar als ze thuiskomen van het werk en verwachten dat het avondeten klaar is, ook al zijn we net thuisgekomen van het werk, gaan we de strijd met elkaar aan. Het is alsof je ons vertelt om naar de keuken te gaan en er een broodje van te maken. Seksistisch, toch? Maar als ze ons dan vragen het vuilnis buiten te halen, maken we nog een ander gezicht, want wat is er verdomme aan de hand? Dat is hun taak, want zij zijn de mannen. Oh wacht.
We zijn niet vaak in bars of clubs waar we weten dat er geen kans is op gratis drankjes. Wanneer we een plek vinden met een leuke barman die ons gratis dingen geeft, omdat we net zo schattig zijn, dan hebben we de neiging om terug te blijven gaan. Aan de andere kant zijn de plaatsen die onze schattigheid niet erkennen, dood voor ons. We houden gewoon van alle gratis dingen die we krijgen, en soms, ik durf het te zeggen, we verwachten zelfs dingen gratis te krijgen. Jongens krijgen dat nooit. Ik hoop dat je je dit herinnert de volgende keer dat de barman "vergeet" om die Margarita aan je tabblad toe te voegen.
We zouden nooit op een tweede date gaan met een man die niet voor het avondeten heeft betaald of die heeft voorgesteld om naar het Nederlands te gaan. Omdat dat gewoon onvergeeflijk is. Waar zijn zijn manieren? Realiseert hij zich niet dat hij alles moet betalen omdat hij een gozer is? Maar wacht even, als vrouwen als gelijken behandeld willen worden, lijkt het alsof Nederlands de beste optie zou zijn, toch? Kom op, niemand van ons gaat dat accepteren. We gaan gewoon onze vrienden vertellen dat hij een gemene douche is.
We waarderen het wanneer jongens bieden om ons te helpen iets te doen dat fysieke arbeid vereist. Je zult zelden of nooit een man zien die aan een andere kerel vraagt of hij hulp nodig heeft om een kist naar zijn appartement te dragen, of onderweg stopt om hem te helpen zijn band te vervangen. Het gebeurt gewoon niet. Als vrouw verwachten we echter dat mannen helpen wanneer ze een vrouw in nood zien. Je kunt tenslotte niet ontkennen dat ze fysiek veel sterker zijn dan wij. Dus als we duidelijk moeite hebben om onze enorme zak met wasgoed naar de schoonmakers te brengen en een man passeert ons zonder iets te zeggen, noemen we hem stilletjes een douchebag, ook al behandelt hij ons gewoon als gelijken.
We blijven onze vrouwelijkheid gebruiken als een excuus. We zijn allemaal uit de gymles gestapt door te beweren dat we menstruatiekrampen hadden. We hebben het allemaal verprutst en de schuld gegeven aan PMS. Dat zijn dingen die jongens nooit zullen begrijpen, dus we hebben er geen probleem mee om het tegen hen te gebruiken. Het goede ding is dat het over het algemeen elke keer werkt, maar het slechte is dat dit alleen laat zien hoe we verwachten dat we anders behandeld zullen worden vanwege ons geslacht. Stel je voor dat je gymleraar je vertelde dat het hem niet kon schelen dat je je menstruatie had en dat je nog steeds de mijl moest lopen net als iedereen. Je zou hem een ongevoelige eikel hebben genoemd.
We denken minder aan vrouwen die slapen. Als jongens het doen, zijn ze gewoon jongens zijn, of ze worden als hoger beschouwd omdat ze ervaren zijn. Maar wanneer we horen over vrouwen die het veel doen, noemen we ze 'gemakkelijk' of 'los'. We willen als gelijken behandeld worden, maar dan beoordelen we vrouwen nog veel harder als het op seksualiteit aankomt. Tenminste de tijden veranderen langzaam en het wordt steeds acceptabeler voor vrouwen om seksueel open te zijn, maar toch is de samenleving ver verwijderd van gendergelijkheid, zowel in ons beleid als in onze verwachtingen..
