Ik heb niet gehuild toen ik het uitmaakte met mijn vriend van 5 jaar - hier is waarom

Vijf jaar is behoorlijk veel tijd om in een relatie te investeren, maar toen het eindelijk afgelopen was, voelde ik me meer opgelucht dan verdrietig. Uiteindelijk bleek dat ik vrede had gemaakt met ons uiteenvallen lang voordat het gebeurde.

We wilden allebei dat het uiteenvallen zou plaatsvinden. We hebben een pauze genomen voor een paar maanden en toen we eindelijk elkaar ontmoetten tijdens ons vijfde jaar, wisten we allebei dat we de breuk op de lange termijn wilden maken. Het was erg vriendschappelijk en we hebben allebei aan elkaar uitgelegd dat we van de tijd hadden genoten en vonden dat het het beste was om te splitsen. We hadden het kort over mogelijk opnieuw daten in de toekomst, maar de eerlijke waarheid was dat we elkaar niet genoeg hadden gemist om de relatie te rechtvaardigen.

Ik had hem al jaren niet aantrekkelijk gevonden. Dit is vreselijk en ik haat het om het toe te geven, maar ik vond hem vrij vroeg in de relatie aantrekkelijk. Het was niet dat ik hem lelijk vond of iets dergelijks, ik stopte gewoon met seksueel aangetrokken te zijn naar hem. Ik schaamde me om dit mezelf toe te geven - het leek oppervlakkig, vooral omdat ik echt van hem hield. Ik voelde me gewoon niet fysiek tot hem aangetrokken. Ik was ervan overtuigd dat als ik hard genoeg in de relatie zou werken, die aanvankelijke aantrekkingskracht uiteindelijk zou terugkomen, maar het werd alleen maar erger naarmate onze relatie vorderde en ik begon zijn maniertjes kwalijk te nemen. Tegen het einde werd ik afgestoten door zijn tafelmanieren en de manier waarop hij altijd zijn neus aanraakte. Ik moest echt mijn mond houden om mezelf ervan te weerhouden iets vals te zeggen.

Ik was eigenlijk opgewonden om voor een keer single te zijn. Ik was nooit echt single geweest. We waren jong toen we samen waren en daarvoor ben ik altijd van de ene relatie naar de andere gesprongen. Ik miste het om met mijn vriendinnen op vakantie te gaan, omdat ik altijd bij hem was en ik niet kon geloven hoeveel tijd ik zou winnen door niet in een relatie te zijn. Ik ben er zeker van dat hij opgewonden was om ook vrijgezel te zijn, al was hij wel gentleman genoeg om dat niet tegen mijn gezicht te zeggen.

Ik had al andere jongens om me uit het conflict te houden. Toen we de eerste paar maanden gingen splitsen, leek het erop dat veel vriendinnen de sirene hadden gehoord en vrij snel uit het houtwerk kwamen. Uiteraard waren er jongens waarvan ik dacht dat ze echt heel erg warm waren, maar nooit denk ik dat ze hetzelfde over mij dachten. Zodra ze erachter kwamen dat ik single was, maakten ze hun ware gedachten duidelijk en hield ik weer van de drukte van flirten.

Ik huilde mijn tranen over hem twee jaar eerder. Ik herinner me die dag zo duidelijk alsof het gisteren was, het was de eerste keer dat ik me realiseerde dat zelfs de goeden slechteriken kunnen zijn. We waren samen op vakantie in Parijs en mijn moeder belde om te zeggen dat mijn grootmoeder net overleden was. Het was verwacht maar dat maakte het niet eenvoudiger. Ik gebruikte zijn telefoon om mijn vader een sms te sturen en er verscheen een nieuw bericht van 'Jennifer'. Ik verstarde een expliciete boodschap over alle dingen die ze hem wilde laten doen en begon vervolgens verwoed door zijn inbox te scrollen. Hun berichten gingen terug tot drie maanden in onze relatie. Hij sms'te haar terwijl hij met mij en mijn familie was op eerste kerstdag, hij sms'te haar een uur nadat ik zijn plaats verliet, en hij sms'te haar terwijl hij aan het werk was. Ik rende het hotel uit in de stromende regen, mijn tranen en de regen vermengden zich als een dramatische scène uit een film. We hebben er wel over gesproken en hij zei dat het alleen woorden waren, nooit acties en hij schrapte haar nummer. Voor mij was de schade al aangericht en ik heb hem nooit echt vergeven.

We probeerden vrienden te blijven, maar hij had dubbele normen. We ontmoetten elkaar onderling en we kenden elkaar al zo lang dat het alleen maar goed leek om vrienden te blijven. Maar het bleek dat hij het niet goed vond dat ik met andere mensen uitging, hoewel hij ook met anderen uitging. Hij begon erg hatelijk en pijnlijk te worden en er was gewoon te veel water onder de brug om nog vrienden te zijn.

Elk verdriet dat ik had was al snel boos. Vlak voor ons uiteenvallen was ik net een jaar in Frankrijk gaan werken. Hij was nooit een groot voorstander van de geweldige kans, maar we bleven wel bij elkaar. Ik kwam dat jaar vier keer thuis en hij kwam hetzelfde aantal keren bezoeken, dus we zagen elkaar bijna elke maand. Toen we uit elkaar gingen, begon hij me te bellen en te sms'en in de ochtend, stom en dronken. Hij vertelde me dat hij het afgelopen jaar had doorgebracht om over me heen te komen. Voor hem was het toen ik naar Frankrijk vertrok alweer voorbij. Jammer dat hij me daarover niet op de hoogte bracht terwijl ik betaalde voor hem om naar mij toe te komen!

De tijd uit elkaar stelde me in staat te beseffen hoe verschillend onze levensdoelen waren. Realistisch gezien wilde hij zich vestigen in onze geboorteplaats, om een ​​conventionele baan te hebben die we beiden waarschijnlijk hadden gehaat en om voor het weekend te leven. Hij wilde zijn favoriete bands in het hele land volgen en hij wilde een meisje die hem en zijn plannen blindelings zou volgen. Dat ben ik niet.

Als ik bij hem was gebleven, zou mijn leven nu heel anders zijn. Ik denk dat als ik bij hem was gebleven, ik niet de helft van de levenservaringen had gehad die ik had. Ik zou zeker geen baan hebben waar ik van hou, ik zou niet meer in Frankrijk wonen en ik zou absoluut niet de persoon zijn die ik nu ben. Het lijkt erop dat alles goed is gelukt.