Ik ben gestopt met mijn excuses aan te bieden, zo verdomd veel en het heeft mijn leven veranderd

Ik was het type persoon dat zich verontschuldigde toen iemand anders op straat tegen me aanrende. Als een vriend plannen heeft geannuleerd en zich heeft verontschuldigd, krijg ik een rare, flitsende reactie om me te verontschuldigen. Het was behoorlijk vermoeiend. Ik ben sindsdien begonnen aan het zijn van iemand die niet zoveel sorry zegt. Dit is hoe mijn proces was.

Ik merkte dat ik een ton sorry speet. Ik kreeg een groeiend besef van hoe vaak ik me verontschuldigde. Het begon echt ongemakkelijk en zelfs vervelend te worden aangezien ik mezelf steeds weer opnieuw zag doen. Waarom zei ik sorry, ik ben zo verdrietig? Ik wist het niet, maar ik wist dat ik besefte dat ik het niet meer wilde doen. Dus ik ging op pad om die woorden te vervangen of helemaal niets te zeggen.

Ik besefte dat ik niet zoveel verontschuldigingen verschuldigd was. Een van de meest lastige vragen was de vraag 'waarom?'. Wat was ik aan het doen? Ik probeerde te achterhalen waarom ik dacht dat ik zoveel excuses had verschuldigd. Een deel daarvan was dat ik voelde dat ik ze moest geven. Ik denk dat het iets was vanwege een laag zelfbeeld of een slechte zelfwaarde. Dit was heel triest om te ontdekken, dus ik ben in de goede richting gaan bewegen om te proberen mijn patronen te veranderen.

Het was heel moeilijk om te stoppen. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik mijn ondergang ontdekte en ik stopte daarmee snel. Dat is gewoon niet hoe verandering werkt, voor mij hoe dan ook. Het is een veel langzamer proces dan ik zou willen en zelfs dan stel ik me voor, maar het is absoluut de moeite waard. Dit dangpatroon is echter diep ingebakken in mij. Het voelt alsof het in mijn botten zit. Dus, ik zeg het nog steeds, soms behoorlijk vaak, gewoon minder dan vroeger.

Spijtig genoeg stuurt het verkeerde bericht. Verontschuldiging kan mijn rol in een relatie vormgeven en de manier waarop ik met een ander communiceer. Ten eerste kan het zeggen dat ik onderdanig ben. Dit kan betekenen dat ik geen goede grenzen heb en dat ik andere mensen gewoon laat beslissen wat er aan de hand is. Het kan ook een uitdrukking zijn van een gebrek aan vertrouwen, in de veronderstelling dat ik mijn excuses aanbied omdat ik niet zeker weet dat wat ik bedoel juist is.

Ik ben soms begonnen met het vervangen van 'sorry' door 'bedankt'. Ik weet niet eens waar ik deze truc heb uitgekozen, maar iemand anders heeft het me zeker gegeven. Het was een geweldig idee in de praktijk. "Dank u" zeggen, verandert de hele houding van wat ik zeg. Een voorbeeld is 'Het spijt me dat ik pijn kan doen' en in plaats daarvan zeg: 'Heel erg bedankt dat je geduld met me hebt.' Zie je wat ik bedoel? Het voelt gewoon totaal anders.

Als vrouw zijn, zeggen we het zoveel meer. Een wetenschappelijk onderzoek wees uit dat vrouwen meer excuses aanbieden dan mannen. Is dit verrassend? Helemaal niet. Volgens de studie, "het is niet dat mannen terughoudend zijn om fouten toe te geven. Het is alleen dat ze een hogere drempel hebben voor wat zij denken dat reparatie rechtvaardigt. "Dit is een van de belangrijkste redenen waarom er een verschil is. Vrouwen denken dat de kleinere dingen net zo belangrijk zijn.

Ik heb minder schuldige gevoelens door me niet zoveel te verontschuldigen. Ik voel me wat moeilijker, maar dat is oke. Het is best leuk omdat ik meestal een softie ben. Als gevolg van het gevoel op deze manier, heb ik minder schuldgevoelens. Het is niet een ton minder, maar een klein beetje, maar ik neem het wel.

Ik voel me tevreden met mijn keuze om minder sorry te zeggen. Er zijn argumenten die beide manieren zijn om je te verontschuldigen en te blijven zoals je bent, beide uitingen van feminisme. Sommigen denken dat het er maar één is en sommigen denken dat het de andere is. Ik denk dat de mijne misschien een beetje van beide is. Ik heb het gevoel dat ik veranderingen heb aangebracht en ga door, terwijl ik ook accepteer dat ik nooit perfect zal zijn.

Er zijn nog genoeg momenten waarop ik verontschuldiging nodig heb. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet om je nooit meer te verontschuldigen. Excuses zijn zo noodzakelijk voor een miljoen verschillende situaties. Enkele voorbeelden zijn excuses voor het laat zijn, voor het verliezen van iets dat iemand mij heeft geleend, of voor het onattent zijn van andermans gevoelens.

Ik probeer niemand te schande te maken uit hun "sorry". Ik probeer je niet te verontschuldigen voor het excuses aanbieden. In geen geval gaat het hier niet om giftige schaamte. Dus, voel je niet rot over iets dat volkomen natuurlijk is vanwege de manier waarop we gesocialiseerd werden. Het gaat er niet om dat iemand minder is dan, het gaat gewoon om het besef van een gewoonte waaraan gewerkt zou kunnen worden als je dat zou willen.

Mijn verontschuldigingen voel me nu meer oprecht. Misschien is het gewoon mijn zelfvertrouwen, maar ik voel me meer oprecht als ik iemand sorry zeg. Misschien heeft iets minder gedaan, me geholpen om het meer te waarderen. Ik kan niet met zekerheid zeggen dat de ander denkt dat ik meer oprecht ben, maar ik kan mijn ervaring vieren.