Ik heb Social Media nooit gebruikt en het leven is er vreemd aan
In tegenstelling tot vrijwel iedereen die ik ken en ooit heb ontmoet, ben ik nooit op sociale media gestapt. Ik zie de aantrekkingskracht niet of heb de behoefte om op die manier contact te houden met de rest van de wereld, en ik denk dat ik in het algemeen een meer privépersoon ben. Voor mij gaat het allemaal om teksten of face-to-face ontmoetingen, en het kan me niet schelen hoe "oud" dat me laat klinken. Het leven is echter raar en dingen zijn echt anders als je niet 'verbonden' bent, en ik zie het als een goede zaak.
Je moet de plannen maken, anders mis je de uitnodiging.Mensen vergeten je soms wel eens. Steekt dat? Nee helemaal niet.
Je bent meestal de laatste die hoort over nieuwe memes. En de laatste die om hen lacht, wat jou de gek maakt.
Je geeft geen moer om wat andere mensen doen met hun leven. Zo-en-zo getrouwd wat is haar gezicht? OK, cool. Nee, ik wil de foto's niet zien.
Je voelt geen behoefte om zinloze details over je leven met anderen te delen. Je hebt net een mooie moordenaarspizza gehad en ... nou ja, dat is alles. Het was een goede pizza en dat is alles wat je te zeggen hebt.
Nooit heb je gedacht: "Ik moet echt een statusupdate plaatsen!" En godzijdank daarvoor.
Je hoeft je niet rot te voelen omdat je niet weet wat je in de eerste plaats mist. Whoa, hoe kwam je tot deze conclusie??
Het duurde lang voor je begreep wat de mensen bedoelen als ze "hashtag" zeggen gevolgd door een aantal andere BS. Serieus, wat?
Mensen denken dat je van de aardbodem bent gevallen. Want als je niet op de interwebs bestaat, bestaat je blijkbaar niet.
Je weet wie je "echte" vrienden zijn, omdat ze je verjaardag herinneren en je zelfs sms'en. "Fake" -vrienden zijn alleen die mensen die aardig op je gezicht reageren, maar schokken achter je rug.
U hoeft zich geen zorgen te maken over wanneer u op zoek bent naar een baan. Je hoeft je geen zorgen te maken dat iemand die dronken foto's van jou zal vinden, of een stomme rotzooi die je misschien wel dronken hebt gepost. Je reputatie is zalig intact.
Je knikt stilzwijgend instemmend wanneer je iemand tegenkomt die de sociale media "heeft opgegeven" omdat het hen slecht over zichzelf heeft laten voelen. Geen rotzooi, Sherlock.
Wanneer je op een evenement bent, besteed je eigenlijk aandacht aan wat er aan de hand is. In plaats van zoals iedereen te zijn en te proberen te tweeten.
Je hebt nog nooit urenlang van je leven geprobeerd de perfecte selfie te maken en te bewerken. Omdat je een spiegel hebt en al weet hoe stom je eruit ziet met een eendengezicht.
Je hoeft niet te obsederen over hoeveel mensen je "leuk" vinden. Je zou ook willen dat sociale media een "haat" -knop hadden, alleen maar omdat het grappig zou zijn.
Mensen zijn verrast als je hen vertelt dat je niet op sociale media bent. Het is alsof het een deel van je identiteit wordt of zoiets.
Je vrienden vragen je constant waarom je het niet gebruikt. Het wordt best vervelend om mensen te blijven vertellen dat je gewoon geen ezelshazen hebt over het delen van je leven met de wereld, maar het is een geweldig onderdeel van een stevige discussie over existentialisme..
Je vraagt je in het geheim af hoe het leven aan de andere kant is, maar maakt je niet druk om alle accounts te maken. Het is gewoon zo dat er zoveel wachtwoorden zijn om te onthouden en dat alle goede gebruikersnamen zijn genomen. Ugh ...
Je bent nog niet genoeg beledigd door een bedrijf om er publiekelijk een hekel aan te hebben. Ik bedoel, die ober was grof, maar mé. Het niet waard.
Je hebt constant een debat met jezelf over de vraag of dit je op de lange termijn pijn doet. Je kunt het echter niet weten, dus je kunt er net zo goed mee aan de slag.
