Mijn eerste liefde beging zelfmoord - dit is wat het mij heeft geleerd
Toen ik nog heel jong was, werd ik voor de eerste keer verliefd op een man. Hij was ouder, een kind dat mijn vader sponsorde in Anonieme Alcoholisten. Ik begreep niet veel over de complicaties van zijn jonge, verslaafde leven. Ik wist alleen dat hij de eerste was die mij kende voor wie ik werkelijk was en het leuk vond. Hij behandelde me als een gelijke, als een interessante en kostbare mens die aandacht verdient. Ik viel hard, vol onschuldige hoop en optimisme. Toen pleegde hij zelfmoord.
Het was een van de moeilijkste ervaringen van mijn leven en ik heb het op zo'n jonge leeftijd doorgemaakt. Het was vreselijk, maar het heeft me gemaakt wie ik ben. Hier zijn enkele van de lessen die ik heb geleerd uit het omgaan met de zelfmoord van een geliefde:
Het leerde me om goed te zijn in het tonen van pijn. Ik was te jong om het beter te weten, dus droeg ik mijn littekens op mijn mouw. Ik vertelde de mensen om me heen wat er was gebeurd, niet omdat ik medelijden wilde, maar omdat ik anders mijn tranen zou weghelpen? Het was vreselijk en het was triest, en het heeft me diep geraakt. Ik weet niet of ik ooit echt hersteld ben. Ik was een lieve, jonge puinhoop, nog steeds in de achtste klas, in een poging om iemand te verliezen waar ik veel om gaf. Ik kon het niet laten om dat uit te drukken.
Ik heb mezelf leren uiten door te schrijven. Dit was misschien de eerste keer in mijn leven dat ik het schrijven gebruikte om met mijn worstelingen om te gaan. Ik schreef een poëzieboek als een project voor mijn Engelse les, en als ik dat boek nu kon vinden, weet ik zeker dat ik erover zou gaan. Ik heb altijd het beste gecommuniceerd met het geschreven woord. Het kostte me een lange tijd om dat uit te zoeken, maar als ik terugkijk, zie ik dat het allemaal begon met het proberen te bespeuren van mijn hartverscheurende pijn over de dood van mijn vriend.
Ik begon de vergankelijkheid van het leven te begrijpen. Het was een harde les, een keer dat ik helaas nog een keer zou terugkomen in de komende paar jaar. Mensen sterven. Het is de weg van de wereld. Ongeacht wanneer of hoe, het zal pijn doen. Het is gemakkelijk om te denken dat je moet voorkomen dat je van anderen houdt, omdat je ze gaat verliezen, maar is dat een manier om te leven? Het is beter om de korte tijd die we allemaal hebben op deze aarde te waarderen en het nooit als vanzelfsprekend te beschouwen.
Het heeft me geholpen om geestelijk te groeien. Tot dan toe had ik nog nooit een spirituele basis in mijn leven nodig gehad. Ik was heel jong en ik begreep daar niets van. Plotseling was ik beroofd en op zoek naar betekenis. Waarom was dit gebeurd? Waarom zou hij dit doen voor degenen van wie hij hield? Waarom zou de wereld hem bij ons vandaan halen? Het waren grote vragen en ik stikte onder hun gewicht. Ik moest zoeken naar een soort comfort dat groter was dan ikzelf. Ik vond spiritualiteit op de harde manier.
Ik heb geleerd dat het leven te kort is om te doen alsof het me niets kan schelen. Het is niet alleen van toepassing op romantisch om iemand anders geven. Ik bedoel zorgzaam, punt. Het leven is het waard om veel verdomde dingen te doen, omdat we maar een korte tijd krijgen om zoveel dingen te bereiken. Het is prima om jezelf te zijn en een stem te hebben. Het is prima om op te komen voor je passies, of dat nu hobby's zijn of oorzaken of andere mensen. Zorg diep en van harte en fel. Er is geen andere manier om te zijn.
Het leerde me om zorgzaam en gevoelig te zijn voor mensen met mentale en emotionele pijn. Het was een belangrijke en waardevolle les om op jonge leeftijd te leren. Ik heb zelf veel pijn, dus ik oordeelt nooit degenen die hun eigen rotzooi doormaken. Het is altijd het beste om medeleven en begrip in je hart te hebben. Je weet nooit wanneer je een paar vreselijke zware tijden zult doormaken.
Het liet me zien hoe vreselijk zelfmoord de achterblijvers treft. Ironisch genoeg heb ik het grootste deel van mijn leven met depressie en suïcidale neigingen geworsteld. Hoewel het soms moeilijk te managen is, heb ik nooit het idee kunnen verdragen dat ik er echt doorheen ga om mezelf schade te berokkenen. Ik zag hoe de zelfmoord van mijn eerste liefde zijn vrienden, zijn familie en mijn vader trof. Ik heb zelf de nasleep ervan doorgemaakt. Hoe kan ik die last op iemand leggen waar ik om geef? Ik kon het niet, en ik geloof dat die kennis mijn leven meer dan eens heeft gered.
Het maakte me moeilijk. Leuk of niet, harde tijden maakten me sterker. Ik heb als kind en tiener veel ruw spul doorgemaakt. Het heeft me gemaakt wie ik vandaag ben. Ik heb absoluut tijd in therapie moeten doorbrengen om de muren af te breken die ik heb gebouwd. Tegelijkertijd ben ik veerkrachtig en liefdevol en fel en toegewijd. Ik ben een vechter. Ik zal nooit iemand me laten afbreken, omdat ik te hard heb gewerkt om te overleven.
Het maakte me dichter bij mijn vader. Mijn vader en ik zijn altijd strak geweest, maar het samen doormaken van een tragedie heeft onze relatie versterkt. We hadden allebei te maken met onze eigen pijn, maar slaagden er op de een of andere manier erin om er voor elkaar te zijn. Ik zou hem nooit kunnen doen wat mijn eerste liefde deed. Ik zag hoe het zijn hart brak. Ik zag de schuld en het verdriet dat hij voelde, en nog steeds voelt, elke dag opnieuw. Ik zag hem afbreken en huilen, en het leerde me dat het goed is om emoties te hebben, zelfs als je een volwassene bent.
Ik heb de mensen leren kennen die in mijn leven hier en nu zijn. De grootste les van alles was dat de tijd vluchtig is en het leven kort is. Je moet zien en waarderen wat je hebt terwijl het recht voor je staat. Misschien is het er morgen niet. Ik zorg ervoor dat ik de mensen waar ik van hou waar ik om geef zo vaak en echt mogelijk laat zien. Het heeft geen zin om tijd te verspillen met doen alsof je geeft om mensen die je niet leuk vindt. Ik zet mijn energie in het zijn van mijn eerlijke zelf en het liefhebben van degenen die ik zo fel en eerlijk heb gekozen als menselijk mogelijk. Ik weet dat hij daar trots op zou zijn. Ik weet dat hij trots op me is.
